Vinnan og verkalýðurinn - 15.09.1955, Side 17

— Þá skulum við svei mér láta
hann lesa upp og læra betur —
sögðum við i samfestingunum.
Og reyndar var það frá skrifstofu-
fólkinu, sem við fengum næstu frétt-
ir og þær komu öllum á óvart. —
Það hélt með sér fund og ákvað ein-
róma að ganga í verzlunarmannafé-
lagið.
Það spurðist að Holm forstjóri
hefði náfölnað, þegar hann heyrði
þetta.
— Fram til þessa hefi ég haft þá
ánægju að vera laus við bolsévisma
hérna á skrifstofunni hvæsti hann.
— Eg kæri mig ekkert um íhlutun
fagféiaga. Það er ég sem ræð hérna!
Niðri í kjallaranum sýslaði ég með
apana í ró og næði og gladdist yfir
því að loksins fengi hann C. C. C.
Holm að láta í minni pokann. Við
héldum áfram að heimsækja hann
Nikulás gamla reglulega þrisvar á
dag, skoluðum þar niður pillunum og
fórum svo til unga læknisins til rann-
sóknar. Qkkar á milli létum við falla
orð um það að tími væri til þess kom-
inn að forstjórinn gleypti sjálfur sín-
ar pillur en enginn hafði brjóst í sér
til þess að nefna það við hann Niku-
lás gamla, sem hafði svo milt og gott
augnaráð.
Þegar hér var komið hafði ég sjálf-
ur mitt eigið viðfangsefni að bjástra
við. Eg var sem sé að hugsa um hvort
ég ætti nú ekki að láta verða af því
S T A K A
Meðan eitruð Mammonsþý
moða í reitum sínum,
brauðsins neyti ég aðeins í
andlitssveita mínum.
Rósberg Snædal.
að bóða henni Ebbu á bíó eitthvert
kvöldið, eða kennske í skógartúr á
sunnudaginn. En í hvert skipti sem ég
hafði ætlað að láta verða úr þessu
missti ég allan móð og var vanur að
stama: — Gott er blessað veðrið frök-
en Jensen. —
Viðburðirnir, smáir og stórir, ráku
hverjir aðra. Á daginn vorum við
dreyfð á hinum ýmsu vinnustöðum
verksmiðjunnar, en í matarhléinu
söfuðumst við saman og sögðum hver
öðrum nýjustu fréttir.
Ungfrú Sörensen, sem vann í bók-
haldinu, sem til þessa hafði skrýft
hár eins ok gamlar konur eru vanar
að hafa það, hafði nú allt í einu tekið
upp nýmóðins hárgreiðslu og sýndist
hafa yngst um 20 ár.
Fólkið sem vann í vörugeymslunni
hafði farið fram á það við yfirmenn
sína að þeir sýndu því meiri kurteisi
í umgengni og stúlkurnar í flösku-
þvottinum höfðu hægt það á sér við
vinnuna, sem þær töldu sanngjarnt.
Loksins hafði húsvörðurinn hann
Valdberg gamli tekið sig til og látið
draga úr sér þær fáu beiglur sem
eftir voru í munni hans og dag nokk-
urn var hann kominn með skjanna-
hvítar flunkunýjar tennur sem hann
var að reyna að temja sér að nota.
Olsen í vörumóttökunni, sem varla
hafði þorað að ganga einn þvert yfir
götuna, var í þann veginn að kaupa
mótorhjól.
Fólkið á skrifstofunni, hafði þver-
tekið fyrir að vinna eftirvinnu nema
hún væri sérstaklega borguð.
Anton litli, hann hélt því heiti enn
þó að hann væri orðinn 42 ára, hafði
hleypt í sig kjarki og var loksins
fluttur úr foreldrahúsum.
Rikka í innpökkunardeildinni hafði
Framhald á bls. 151.
VINNAN ng verkalýðurinn
143