Vinnan og verkalýðurinn - 15.09.1955, Qupperneq 26

a
Framhald af bls. 143.
gefið Thomsen yfirverkstjóra vel úti-
látinn löðrung, þegar hann í einu
skúmaskotinu gerðist heldur nær-
göngull við hana í þukli og félagar
hennar heimtuðu samstundis meira
ljós og betri loftræstingu í vinnu-
salnum.
Þá var það, að þagmælskublaðran
sprakk, á einn eða annan hátt og einn
roorguninn eftir að fólk hafði meðtek-
ið sinn venjulega pilluskammt var
það á allra vitorði að meðalið sem
prófað var á fólkinu var til þess gert,
að útþurrka allan ótta og gefa því
hugrekki. Ef að tilraunin heppnaðist
var búizt við rosastórum pöntunum
frá landvarnarmálaráðuneytinu. Og
allt í einu skildum við samhengið
milli ýmsra atvika, sem við höfðum
áður haldið að væru tilviljanir einar.
Og upp úr þessu fór að færast veru-
legt líf í túskurnar. Seinni hluta þessa
sama dags, söfnuðumst við öll saman
í matsalnum og sendum forstjóranum
skilaboð að við hefðum við hann er-
indi nokkuð. Svar hans var, að hann
myndi sjálfsagt gera boð eftir okkur
þegar hann þyrfti eitthvað við okkur
að tala. En þegar hann heyrði, að
vinnustöðvun yrði unz honum þókn-
aðist að láta sjá sig, birtist hann í
eigin persónu.
— Þetta er blátt áfram uppreisn
— hrópaði hann uppbelgdur og út-
tútnaður af vandlætingu
— Þér megið kalla þetta það sem
yður þóknast — svaraði einn félag-
anna, sem við höfðum kjörið tals-
mann fyrir hópinn. •— Forstjóranum
ætti að vera kunnugt um að við höf-
um fyrir skemmstu borið fram nokkr •
ar mjög sanngjarnar kröfur, sem ekki
hefur verið svarað nema með undan-
brögðum og vífilengjum. En nú vilj-
um við fá þessi mál afgreidd.
— Þetta er ábyrgðarlaust tiltæki
með öllu, sagði forstjórinn, sem var
tekinn að jafna sig, þó að enn vott-
aði fyrir kipringi í kringum munn-
vikin. •— Þetta er þó vona ég enginn
venjulegur vinnustaður. Hugsið að-
eins andartak til allra hinna sjúku,
þeirra, sem þjást, og þetta fyrirtæki
er ávalt reiðubúið að hjálpa, -— það
var ekki laust við að hann stamaði,
því að enn voru eftirköstin af nýetn-
um hátíðaverði í bæjarhótelinu ekivi
úr honum rokin.
— Nú er nóg komið af orðaskaki —
við viljum áþreifanlegar aðgerðir,
annað ekki!
•— Það getur vel verið, en ekki er
það ég einn sem ræð, ég er háður
stjórn fyrirtækisins. — Augnaráð for-
stjórans var ekki laust við að vera
flöktandi. •—• Eg get lofað ykkur því
að koma máli ykkar á framfæri við
stjórnina sem væntanlega heldur
fund eftir hálfan mánuð.
— Trúið honum ekki! gall í ein-
um úr hópnum. Hann vill aðeins
draga þetta á langinn, því nú hefur
hann skipað þeim í rannsóknarstof-
unni að búa til gagnverkandi pillur,
sem eiga að gera okkur dáðlaus aftur.
— í þessum töluðu orðum varð þys
við dyrnar.
— Aparnir hafa sloppið út! var
hrópað.
—• Hvar eru þeir? spurði ég og
svarið lét ekki á sér standa, því í dyr-
unum birtist Herkúles vinur minn
með þrjá aðra apa sér við hlið.
Þetta voru allt gerðarlegustu apar,
ag búast hefði mátt við að upp hefði
komið glundroði í hópnum, sérstak-
152
VINNAN og verkalýðurinn