Bergmál - 01.04.1954, Blaðsíða 15

1 954 --------------------------------
þvíumlíkt, hvaða smábarna fyrirtæki,
sem það nú annars var. En því skyldi
ég ekki hringja til Gloriu? Ef til vill
vildi hann hlusta á hana. Gloria gat
sannfært hvern sem vera skyldi um
allt, sem henni datt í hug. -
En það var móðir hennar, sem kom
í símann, þegar ég hringdi. „Gloria er
ekki við,“ svaraði hún og mér fannst
rödd hennar eitthvað dularfull. Ég
hristi höfuðið. En þessir foreldrar.
„Er hún kannski sofandi ennþá, frú
Dyer? Þetta er Elín.“
„Ert það þú, Elín. Nei, hún er komin
á fætur og farin eitthvert," svo sagði
hún ekki fleira. Það varð óeðlileg
þögn. Hvað var að, af hverju var kon-
an svona dularfull?
„Reyndu að hringja aftur eftir
klukkutíma, Elín.“
„Heyrðu, viltu ekki gjöra svo vel og
segja henni, að ég ætli að bregða mér
yfir um til hennar. Ég ætla að koma
eftir rúma klukkustund." Hún sagðist
skyldi skila því, og ég kvaddi, en ég
var ekki ánægð með þessar fréttir.
Hvert gat Gloria hafa farið klukkan
níu að morgni? Nema þá, að hún hefði
farið beina leið í búðina, og hvað var
dularfullt við það, ef hún hafði farið
til vinnu sinnar, eins og vant var? Ég
yppti öxlum. Ég yrði víst að bíða þar
til ég hitti Gloriu.
Ég opnaði dyrnar á svefnherberginu
mínu örlítið og hlustaði.
„Hvað um það, ég ætla að fara og
tala við ritstjórann," heyrði ég að
pabbi sagði. Ég greip andann á lofti.
Hvers végna gengu þessi ósköp á fyrir
honum?
„Og ég ætla að fara með þér,“ sagði
mamma nú, og andartaki síðar heyrði
-------------------- Bergmál
ég að þau skelltu útidyrahurðinni á
eftir sér. Ég gekk út að glugganum og
horfði á eftir þeim í bílnum. Pabbi tók
hornið niðri á veginum á tveim hjól-
um. Hann var áreiðanlega meira en
lítið æstur þegar hann ók þannig.
Ég undraðist það svolítið, að mamma
skyldi ekki kalla upp til mín áður en
þau fóru og segja mér hvenær hún
kæmi aftur, ekki þó svo að skilja, að
það væri neitt óvenjulegt að hún
færi út, án þess að láta mig vita af því.
Mér hafði alltaf fundist ég vera upp-
komin að nokkru leyti síðan 1943, að
ég byrjaði í menntaskólanum. Það ár
hafði pabbi verið sendur í Evrópuher-
inn, en þar hafði hann orðið liðþjálfi.
Sama árið hafði mamma farið að vinna
úti, í hergagnaverksmiðju, því að laun
pabba voru ekki mjög há, og auk þess
vildi hún leggja sinn skerf til þess að
vinna stríðið sem fyrst, svo að pabbi
kæmi heim fljótlega aftur, eins og hún
sagði. Þá vandist ég á að hugsa um
mig að mestu leyti ein. Og þá fór ég
að vaka fram eftir á kvöldin eins og
mér sýndist, það var hvort sem var
enginn heima til að reka mig í rúmið,
og mér fannst ég vaxa af því að hegða
mér eins og fullorðna fólkið að þessu
leyti, enda þótt ég væri aðeins 14 ára
þá.
Á þessum tíma kynntumst við
Gloria bezt. Hún fór alltaf með mér, er
ég þurfti að kaupa mér fatnað, hún
hafði svo næman smekk. Og þegar hún
sagði að ég væri „smart“ og „elegant"
í einhverju nýju sem ég hafði keypt
mér, þá var ég í sjöunda himni. Það
var ekki lítils virði að fá slíkar viður-
kenningar frá Gloriu .
Við Gloria höfðum verið mjög góðar
13