Bergmál - 01.04.1954, Síða 16

Bercmál -----------------------
vinkonur frá því við vorum átta ára,
enda þótt hún væri tveim árum eldri.
Ég leit upp til hennar. Pabbi hennar
dó þegar hún var kornung, og hún
hafði snemma lært að bjarga sér sjálf
í einu og öllu. Hún var alltaf hrein og
bein gagnvart mér og gat ég lært mik-
ið af henni. Svo þegar ég byrjaði í
menntaskólanum og varð að mestu að
sjá um mig sjálf, eins og áður er sagt,
þá vorum við Gloria stöðugt saman,
óaðskiljanlegar vinkonur. Svo að þeg-
ar ég byrjaði að fara út með Glenn
— það var ungi maðurinn, sem dag-
blaðið minntist á — og ég hafði þekkt
hann í hálft ár þegar hér var komið
sögu, — þá trúði ég Gloríu fyrir öllu,
sem okkur fór á milli.
Glenn var ágætur strákur. Hann
hafði lofað foreldrum sínum því, að
hann skyldi hvorki reykja né bragða
vín, fyrr en eftir að hann væri orðinn
tuttugu og eins árs. En í staðinn ætl-
uðu þau að kosta' hann til náms í véla-
verkfræði. Þetta var út af fyrir sig
gott og blessað, og ég virti Glenn fyr-
ir það, en aftur á móti horfði ég samt
aðdáunaraugum á Gloriu er hún
reykti eins og strompur aðeins seytján
ára, og þegar hún var átján, þá sá ég
hana renna niður kokkteil, eins auð-
veldlega og margur fullorðinn, — að
vísu hóstaði hún dálítið í fyrstu skipt-
in, sem hún reyndi, en það varð eng-
inn var við slíkt. Gloria kunni að halda
öllu sínu andstreymi leyndu fyrir öðr-
um.
Ég hafði reynt að stæla Gloriu í
einu og öllu, en þrátt fyrir það hafði
mér hvorki tekist að læra að reykja
eða renna niður áfengum drykkjum,
ekki einu sinni áfengum bjór. Gloria
hélt samt áfram að hamra á því við
----------------------------Apríl
mig að ég yrði að reyna að temja mér
þetta hvorttveggja, að minnsta kosti
svo vel, að ég gæti verið með, ef á
þyrfti að halda, og þetta hefir ef til
vill verið ein veigamesta ástæðan fyr-
ir því, að ég stóðst hana ekki er hún
kom klukkan sjö í gærkvöld til þess
að telja mig á að koma með út í Arin-
stofuna. Eftir nokkrar vífilengjur af
minni hálfu tókst henni þó að fá mig
til að lofa því, að koma með í Arin-
stofuna og hafa Glenn, piltinn minn
með mér. Sjálf ætlaði hún í fylgd með
sínum pilti, sem heitir Joe.
Þegar ég svo reyndi að fá Glenn til
að taka þátt í þessari för, tók hann
því víðs fjarri. Sagði að þetta væri að-
eins drykkjukrá, ósamboðin heiðvirðu
fólki. Auk þess gæti hann ekki feng-
ið bílinn hans pabba síns þetta kvöld,
því að eins og ég vissi, fengi hánn að-
eins að nota hann einu sinni í viku og
hann hafði þegar beðið um að fá hann
á laugardagskvöldið til þess að geta
boðið mér á dansleikinn í Maysville.
Við þjörkuðum all-lengi, en endir-
inn varð sá, að ég stappaði niður fót-
umnn og hrópaði: „Mér finnst þú vera
hræðilegur, Glenn Anderson," og síð-
an hljóp ég upp í herbergi mitt, enda
þótt hann héldi áfram að malda í mó-
inn og reyna til að fá mig ofan af
þessu. Er ég hafði jafnað mig örlitla
stund uppi í herberginu mínu, varð
mér hugsað til þess, hve margar jafn-
öldrur mínar myndu þykjast hafa
himinn höndum tekið, ef þeim tækist
að ná Glenn frá mér, ég þaut því nið-
ur aftur og kallaði: „Glenn, Glenn!“ En
hann var allur á bak og burt. Ég
yppti öxlum. Það varð þá að hafa það.
Ég fór upp aftur og inn í herbergi
mömmu, rændi varalit frá henni og
14