Bergmál - 01.04.1954, Síða 20

Bergmál --------------------------
vegna?“ Þetta var allt sem hún sagði,
aftur og aftur.
„Ég veit það ekki, ég bara fór,“
svaraði ég. „Ætlarðu að segja pabba
það?“ Hún hristi höfuðið. „Ekki í
kvöld. Hann kemst víst nógu fljótt að
því.“ Skyndilega tók hún utan um
mig og hallaði mér að brjósti sínu.
„Elín, Elín, litla telpan mín,“ hún
gróf andlitið í hári mínu, „lofaðu mér
því að fara aldrei á slíkan stað aftur,
að minnsta kosti ekki fyrr en þú ert
orðin það þroskuð, að þú veizt örugg-
lega hvað þú ert að gera.“
Ég lofaði því með nokkurri tregðu,
en tók það jafnframt fram, að í raun
og veru hefði ekkert gerzt, sem ástæða
væri að gera veður út af.
Eins og ég hefi fyrr skýrt frá, var
ég staðráðin í að ná tali af Gloriu
þennan morgun, og umfram allt áður
en pabbi og mamma kæmu til baka
frá ritstjóranum.
Gloria sat á útidyratröppunum bak-
dyramegin, þegar ég loks fann hana.
Ég hafði aldrei séð hana eins vesæld-
arlega í útliti. Ég var sannfærð um að
hún hefði grátið. Augu hennar voru
enn rauð og þrútin og hún hafði ekki
snyrt sig að neinu leyti í andliti, eins
og hún átti þó að sér. Andlit hennar
var fölt og veiklulegt þrátt fyrir hita-
sólskin og blíðu. „Gloria, hvað er að?“
Það liðu nokkrar sekúndur, án þess
hún svaraði, hún kreppti bara fæt-
urnar, svo að hnén námu við höku
hennar og jafnframt spennti hún greip-
ar framan við fótleggina. Svo fór hún
að gráta á ný. Við höfum víst setið
svona, að minnsta kosti þrjár mínút-
ur, áður en henni tókst að jafna sig.
En loks talaði hún við mig.
-----------------------------Apríl
„Læknirinn sagði að það væri áreið-
anlegt," sagði hún. „Ég var hjá honum
í morgun. Ég — ég var orðin hrædd
um að eitthvað væri að mér, og —“
hún lokaði augunum og sneri sér að
hálfu leyti undan — „og nú verð ég
að giftast Joe. Við verðum að gifta
okkur nú þegar.“
Ég fann að ég varð máttvana í
hnjánum, svo að ég blátt áfram lypp-
aðist niður á tröppurnar við hlið
hennar. „O — nei!“ hrópaði ég upp yf-
ir mig í hugsunarleysi. „Gloria, þú
hefir þó ekki------“. En svo greip ég
um herðar henni með báðum hönd-
um. „Þú elskar hann þó að minnsta
kosti. „Þú hefir alltaf sagt að þú elsk-
aðir hann. Þú getur------.“ Hún hristi
hendur mínar af öxlum sér og sneri
sér seinlega að mér.
„Ég geri það ekki. Ég hélt að ég
gerði það. Þess vegna var ég svona
mikið fífl. Ég hélt að maður gæti gert
allt fyrir þann sem maður elskar, en
nú, þegar ég er----nú hata ég hann.“
Augu hennar skutu gneistum. Hún sat
nú stíf með beina handleggi og lófana
á steintröppunni. „Þetta er allt mín
sök. Ég hélt að mér væru allir vegir
færir, og ég gæti sloppið klakklaust
gegn um allar torfærur, en nú er svo
komið að ég verð að giftast honum.
Hann er einskis virði. Hann er lagleg-
ur, en ég vissi alltaf að hann var
einskis virði. Hann tollir ekki í
nokkru starfi. Og ég — ég vil ekki
eignast barn, aðeins tvítug að aldri,
Elín.“ Tárin streymdu niður kinnar
hennar á ný. „Hvers get ég vænzt af
lífinu eftir það? Einskis. Fyrir mér
liggur það eitt, að hírast heima og
gæta barnsins. Það er allt, sem ég
mun bera úr býtum. Og allir munu