Bergmál - 01.04.1954, Blaðsíða 32

Til eru þeir meim, sem halda því fram, að dálítið ósamlyndi
sé aðeins til bóta í hversdagsleika hjónabandsins — en á
meðan hjónin eru ung að árum, nýgift og mjög ástfangin,
þá þola hjörtun ekki allt of mikið af slíku kryddi.
Smirða á þræðinum
Smásaga eftir Thomas Bell
Þetta byrjaði með því, að
Libby sagði eitthvað um það, að
hún vildi fara í gönguferð —
þetta var á sunnudegi og auk
þess að hausti til í fögru veðri —
og Hank svaraði aðeins með því
að muldra eitthvað, sem ekki
heyrðist og hvorki var já eða
nei, heldur aðeins vottur þess,
að hann hefði heyrt hvað hún
sagði. En Libby, sem á öðru ári
hjónabandsins hafði enn ekki
lært að þekkja hin fínni og ná-
kvæmari blæbrigði raddar hans,
hlaut að hafa misskilið hann í
þetta skipti, því að stuttu síðar
birtist hún á ný í eldhúsdyrun-
um og spurði: „Hvað er nú, ætl-
ar þú ekki að hafa fataskipti?“
Því miður var hann svo nið-
ursokkinn í það sem hann var
að bjástra við, að hann leit ekki
upp og sá því ekki, að hún hafði
þegar haft fataskipti, meira að
segja farið í nýju dragtina.
Hann lét sér því nægja að
muldra: „Nei, hví skyldi ég
gera það?“
Libby svaraði ekki. Hún leit
aðeins einu sinni hvatvíslega til
hans, en snerist síðan á hæli og
fór inn í stofuna án þess að
segja eitt einasta orð, og Hank
hélt áfram hinum nákvæmu
rannsóknum sínum á plötuspil-
aranum, sem bilað hafði kvöldið
áður. Það var ekki fyrr en all-
löngu síðar að hann veitti því
athygli, hve hljótt var í hús-
inu.
Hann gekk inn í stofuna til
þess að setjast andartak og
kveikja sér í sígarettu. Libby
sat í hægindastól og las í blaði,
að minnsta kosti hélt hún því
framan við andlit sitt. Pilsið á
nýju dragtinni hennar lá í
snyrtilegum brotum yfir grönn-
um vel löguðum fótum hennar
í hinum fegurstu nælonsokkum,
30