Bergmál - 01.04.1954, Qupperneq 46

Bergmál ---------------------
Gleymdu mér. Og reyndu að
fyrirgefa.
Alan.“
Ekki veit ég hversu lengi ég
sat með bréfið þitt í hendinni,
en ég las það aftur og aftur, þar
til hvert orð stóð mér ljóslega
fyrir hugskotssjónum. Ég lærði
það utan að, orð fyrir orð. Og
eftir því sem ég fór oftar yfir
það í hugaunm, því meira særði
það tilfinningar mínar. Því
harðneskjulegra fannst mér það.
Ég óskaði þess að þetta væri
ekki satt, heldur aðeins hugar-
burður minn. Og ég óskaði þess
að þú kæmir skyndilega inn í
anddyrið og hrópaðir til mín,
að koma niður, eins og þú varst
vanur að gera-----hrópaðir á
mig, en ekki á Edyth. En ég
vissi jafnframt að þessar óskir
gátu ekki ræzt. Ég hafði misst
þig — fyrir fullt og allt —
Edyth átti þig.
Mér fannst þú vera ragur, að
koma ekki og segja mér sann-
leikann, í stað þess að skrifa.
Þú varst hræddur — hræddur
um að ég myndi reyna að halda
í þig, og biðja þig að gleyma
Edyth. Og þú hafðir rétt fyrir
þér. Ég hefði ekki getað stillt
mig um að rökræða við þig. Það
er hægt að berjast við hið tal-
-----------------------— Apríl
aða orð, víkja því til hliðar og
gleyma því. En við þessi hörðu,
grimmu, skrifuðu orð, gat ég
ekki barizt. Þessum grænleitu,
skáhöllu, grimmu orðum gæti
ég aldrei gleymt, jafnvel þótt
ég tætti bréfið í sundur, ögn
fyrir ögn.
Ég sat hreyfingarlaus með
bréfið í höndunum þegar Edyth
kom inn til mín löngu síðar. —
„Ætlar þú ekki að drekka te
með okkur?!“, hrópaði hún.
„Bess frænka sagði að þú hlytir
að vera úti. En Jill sagði að þú
værir áreiðanlega heima, því að
bréfin þín væru horfin, og þess
vegna kom ég til að vita hvort
eitthvað væri að þér.“
„Það var fallega gert af þér,“
muldraði ég. Ég var ekki í skapi
til að ræða meira við Edyth, og
vonaði að hún færi sem fyrst
niður aftur, svo að ég fengi að
vera í friði með sorg mína.
En Edyth var hvorki næm
fyrir geðbrigðum né nærgætin,
og því vissi ég að hún myndi
ekki fara fyrr en henni byði
sjálfri svo við að horfa. Og svo
var að sjá, sem hún hefði engan
hug á því að fara fyrst um sinn.
Hún stóð og litaðist um í her-
berginu, með sýnilegri van-
þóknun.
44