Bergmál - 01.04.1954, Qupperneq 59

1954
B E R G M Á L
og sneri sér að lögfræðingnum. „Það hlýtur því að vera hægt að
ógilda slíka erfðaskrá, sem þessa.“
Herra Orman horfði niður eftir nefi sínu.
„Ég býst við að afi yðar hafi þótzt sjá fyrir, að slíkt myndi reynt,
herra Fletcher,“ svaraði hann, „því að tveir sérfræðingar í geðsjúk-
dómum komu hingað til þess að gefa vottorð um andlega heilbrigði
hans. Vottorð þeirra er í mínum vörzlum. Enginn dómstóll gæti
nokkru sinni ógilt þessa erfðaskrá.“
jBiddy tók upp þykkjuna fyrir hönd Símonar Fletchers.
„Mér finnst það mjög ómannlegt af yður að gefa það í skyn, að
afi yðar hafi verið geðbilaður,“ sagði hún reiðilega og sneri sér
að unga manninum. „Guð fyrirgefi yður að segja slíkt. Þér vitið
vel að það er mesta fjarstæða. Og það er í fyllsta máta ódrengilegt
af yður að segja það. Ég hugsa að-------“.
„Ég get ekki sagt að ég hafi hinn minnsta áhuga á því, hvað þér
kunnið að hugsa,“ greip Nick fram í fyrir henni kuldalega.
Og áður en nokkrum gafst tóm til' að svara, stikaði hann snúð-
ugt út úr stofunni. Biddy heyrði að útidyrahurðinni var skellt að
stöfum. Og andartaki síðar heyrðist að bifreið var ekið hratt á brott
frá húsinu. Frú Andrews varp öndinni, eins og henni létti.
„Hann var alltaf uppstökkur og örgeðja, jafnvel sem smástrákur,“
sagði hann lágt. „Herra Fletcher var mjög vonsvikinn út af dóttur-
hlunn með að lemja úr honum óhemjuskapinn, þá kom hann bros-
andi út undir eyru og afvopnaði mann algjörlega. Þá fann maður
að hann iðraðist, enda þótt hann bæðist aldrei afsökunar. Þetta hef-
ir orðið allmikið áfall fyrir hann, blessaðan drenginn.“
„Hann þurfti samt ekki að horfa á mig, eins og það væri mér að
kenna,“ sagði Biddy vesældarlega.
Ráðskonan leit til hennar og brosti ástúðlega.
„Hann verður allt annar maður, þegar hann hefir jafnað sig,“
svaraði hún. „Ég skal segja yður það, Biddy, að ég veit hvað ég er
að segja. Og ég ætla að tala við hann. En ég þekki yður líka, Biddy,
og veit að þér eruð ekki ein af þeim stúlkum, sem vilja eitt í dag og
annað á morgun.“
57