Stjörnur - 10.01.1950, Blaðsíða 25

áfram og urðum brátt beztu vin-
ir. Kannski er þó of veikt aS orði
kveðið að tala um vináttu í
þessu sambandi. Foreldrar mínir
og bróðir hans hentu gaman að
okkur og sögðu að við skyldum
nú ekki taka sjálfa okkur of al-
varlega, við værum enn alltof
ung til þess að vita hvað við
vildum. En reynslan varð nú
samt sú, að löngu eftir að systir
mín og bróðir hans höfðu fengið
nóg hvort af öðru og slitið kunn-
ingsskap sínum, var allt við hið
sama okkar á milli, nema hvað
okkur þótti æ vænna hvort um
annað eftir því sem við vorum
lengur saman.
En þetta var á hernámsárun-
um og óvænt hindrun kom í veg
okkar. Vinur minn var hraust-
leika- og dugnaðarpiltur og hann
var auðvitað þátttakandi í and-
stöðuhreyfingunni gegn Þjóð-
verjum. Hann lét mig þó ekkert
um þetta vita, enda var það allra
hluta veg'na bezt. En allt í einu
var hann horfinn og ég vissi ekki
hverju það sætti. Foreldrar mínir
sögðu að hann myndi ekki hafa
kært sig um að halda lengur á-
fram kunningsskapnum við mig.
STJÖRNUR. 25