Stjörnur - 10.01.1950, Blaðsíða 38

lútur því hann vissi ekkert hverju
hann átti að svara.
Þá tók frú Aðalheiður í taum-
ana á hesti sínum, beygði sig fast
að veiðimanninum og sagði í lágri
röddu:
„Sólgeislar hátt upp á himninum sjást,
en hærra samt leitar hin dulda ást.“
Um leið og hún mælti þessi
orð, vafði hún hvítu örmunum
um háls sveinsins, og kyssti hann
á sólbrenndann vangann.
Tveir hnotbrjótar, með bláum
vængjum, flugu út úr hesliviðar-
runnunum, og þustu inn í skóg-
inn til að segja frá því, sem þeir
höfðu séð. Og morguninn eftir
kvökuðu sólskríkjurnar ,sem sátu
í hreiðrum sínum undir kastala-
þakinu:
„Tí, tí tí,
hin tigna frú er ástfangin sveininum (.“
Heinz veiðimaðurinn lifði í
sannleika hamingjusamar stundir.
Hann lét hár sitt vaxa, unz það
féll í gullnum lokkum á herðar
niður. Hann bar silfurspora á fót-
um og hegrafjöður í hattinum, og
byggði sér loftkastala, hvern öðr-
um glæsilegri.
í raun og veru átti hann þó eng-
an kastala, en honum var veitt á-
gætt skógarhús til umráða og því
fylgdi akur og engjaland. Þar bjó
hann nú sem skógarvörður. Og
þegar greifafrúin kom ríðandi út
til hans, stóð hann í dyrunum og
veifaði hattinum í kveðju skyni.
Svo lyfti hann frú Aðalheiði úr
söðlinum, og veitti henni, mjólk
og hunang.
Sumarið, haustið og helming-
ur vetrarins var á burtu liðið, og
föstuinngangurinn var í nánd.
Það voru stöðugar heimsóknir í
nágrenninu, og það var eins og
38 STJÖRNUR