Stjörnur - 10.01.1950, Blaðsíða 48

Stjörnur - 10.01.1950, Blaðsíða 48
— Já, hann annaðist allt, sagði hún þurrlega. — En þér geðjaðist kannski ekki að því? Hún svaraði ekki. Hún opnaði dyrnar að borðstofunni og sýndi honum hana. — Hér geta margir setið til borðs, án þess að þröngt verði á þingi, sagði hann .— Já, þú átt fallegt heimili, Martha ,stórt, en þó aðlað- andi. En hvað ég vildi mér sagt hafa — hvenær giftuð þið ykkur? — Hversvegna ég giftist honum? sagði hún. Æ, þú spurðir hvenær. Þegar ég kom úr skóla. — Og hversvegna? hélt hann áfram. Hún stansaði við stigann, sem var lagður marmara og með út- skornu handriði. — Eigum við að líta á herbergin uppi? Og svo er víst komið að þér að segja frá. Hún hafði ekki svarað síðustu spurningu hans og hann krafði hana ekki um svarið. — Eg er eins og opin bók, sagði hann brosandi. — Ég strauk með fjöllleikaflokknum, eins og þú manst. Ég eignaðist marga vini meðal dýranna og leið prýðilega. Ég nurlaði saman peningum og keypti nokkur dýr. En sá böggull fylgdi skammrifi að þau þörfnuðust um- hirðu. Svo seldi ég þau og yfirgaf flokk'inn og fór í þess stað að fást við menn. Það gekk betur. Ég er fjáhættuspilari, og ég á bæði vini og óvini og .... Hann þagnaði snögglega. Hún hafði opnað dyrnar uppi og hann þekkti aftur herbergið hennar. Hann brosti, því minningarnar flykkt- ust að honum. — Þetta er eina herbergið sem ég hef ekki breytt, sagði hún. Hann gekk inn í herbergið og litaðist um. Hann veitti því athygli að hún lokaði dyrunum að baki þeirra og honum geðjaðist ekki að því .Hún bauð honum vindling. Hann erti hana með brúðunni, sem enn sat á borðinu undir glugganum. Og glugginn — sem hann skreið inn um síðasta kvöldið. Hann mundi að Walter hafði opnað hann fyrir honum. — Manstu þetta allt? sagði hún. Manstu hvað voru ægilegar þrum- ur það kvöld? Ég var alltaf hrædd í þrumuveðri, en það grunaði þig aldrei. Ég vildi vera eins og þú — hræðast ekkert. Manstu það? Hún greip hönd hans — í rödd hennar var seiðandi hreimur, og augu hennar leifruðu þegar hún horfði á hann. Sam varð ónotalega við. Hann grunaði að hún væri að reyna að byggja brú yfir þessi átján ár og vildi sýna honum, að hún hefði ekki breytzt gagnvart 48 STJÖRNUR
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Stjörnur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Stjörnur
https://timarit.is/publication/1910

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.