Skógræktarritið - 15.10.2020, Side 118

SKÓGRÆKTARRITIÐ 2020118
stúdentsprófi frá Menntaskólanum í
Reykjavík árið 1956, verkfræði frá
Háskóla Íslands árið 1959 og prófi í
byggingaverkfræði frá Danska tækni-
háskólanum DTH árið 1962. Hann
stundaði framhaldsnám við háskólann í
Berkley í Kaliforníu og síðar bæði við DTH
og Bath-háskóla á Englandi.
Hann hóf störf sem verkfræðingur
hjá Vegagerð ríkisins árið 1962, varð
umdæmisverkfræðingur Vegagerðarinnar á
Norðurlandi vestra 1964-´65 og umdæmis-
verkfræðingur á Suðurlandi og samhliða
því deildarverkfræðingur vegadeildar frá
1966-´74. Hann var yfirverkfræðingur
framkvæmdadeildar frá 1974 og forstjóri
tæknideildar frá 1987. Jón Birgir varð
aðstoðarvegamálastjóri 1. febrúar 1992,
en var settur ráðuneytisstjóri í samgöngu-
ráðuneytinu síðla árs 1993 og hlaut skipun
1994, þar sem hann starfaði til ársins 2003.
Hann varð stjórnarformaður Farice,
félags um lagningu og rekstur fjarskipta-
strengs til útlanda um nokkurt skeið, en
síðar varð hann ráðgjafi og talsmaður
fyrir erlend fyrirtæki, sem leggja og reka
fjarskiptasæstrengi, enda var það honum
mikið áhugamál að byggja upp tryggar
og greiðar samgöngubrautir hinnar
nýju upplýsingaaldar til og frá landinu.
Jafnframt var hann til ráðgjafar um
uppsetningu alþjóðlegra gagnavera hér á
landi.
Jón Birgir sat í Umferðarráði frá
stofnun þess árið 1968 til ársins 1975
og í framkvæmdanefnd Umferðarráðs
1973-´75. Hann var formaður hafnarráðs
1995-2002 og formaður siglingaráðs
1996-´97 og formaður almannavarnaráðs
2003-´04. Hann sat í stjórn Verkfræðinga-
félags Íslands 1979-´81. Jón Birgir var
félagi í Frímúrarareglunni á Íslandi og í
æðstu stjórn hennar um árabil.
Við þetta má svo bæta, að Jón Birgir lét
til sín taka í skógræktarmálum á ýmsan
hátt. Var t.d. formaður Skógræktarfélags
Reykjavíkur 1979-´87. Allir sem til þekkja
hávaxinn skóg. Og eigandans beið ærið
grisjunarstarf. En hann lét ekki deigan síga.
Þegar hann hafði lokið gróðursetningu
í eigið land tók hann landið utan marka
sinna í fóstur og gróðursetti þar með leyfi
landeiganda. Allt var snyrtilegt sem hann
gerði. Grisjaði skóginn og kvistaði upp.
Hann var sístarfandi og tiplaði léttfættur
um með verkfæri í hönd. Eins og áður
er sagt urðum við Jón Birgir nágrannar.
Vegurinn, hraunbrúnin og uppsprettur
undan hrauninu skildu okkur að. Samskipti
okkar voru lítil framan af, en urðu meiri er
frá leið og báðir höfðu rýmri tíma. Þá kom
hann oft til mín. Við settumst inn, ævinlega
í sömu sætin í hornsófanum, sitt á hvorn
enda, með hvítt hringborð á milli okkar
og fengum okkur kaffisopa. Ræddum
saman um margvísleg efni, oft í langan
tíma. Frá mér var stutt í eldhúskrókinn
og kaffikönnuna. Á köldum haustdögum
snarkaði í arninum og gerði stundina
notalega.
Síðastliðin ár hefur samverustundum
fækkað, en í staðinn töluðum við af og
til saman í síma og sendum hvor öðrum
tölvupóst. Ferðum hans í bústaðinn
fækkaði, eftir að eiginkona hans veiktist.
Það var því óvænt ánægja að mæta honum
við hliðslána, sem við settum upp fyrir tólf
árum og lokar af sumarhúsalöndin. Ég
var að koma en hann að fara. Við lögðum
bílunum hlið við hlið, og töluðum saman
góða stund. Hann var eins og áður fullur
áhuga og áforma um framtíðina, glaður og
hress. En hann þurfti að hraða sér heim.
Í ljós kom að þetta var síðasta ferð hans í
sumarbústaðinn. Nokkrum dögum seinna
frétti ég andlát hans. Yngsti sonur hans,
Kristinn Karl, kom svo til mín í Nautavakir
og greindi mér að tildrögunum að dauða
hans. Hann hafði fengið blóðtappa í
höfuðið.
Jón Birgir fæddist 23. apríl 1936 í
Reykjavík. Foreldrar hans voru Jón
Sigursveinn Benjamínsson og kona hans
Kristín Karólína Jónsdóttir. Hann lauk