Dúgvan - 01.06.1941, Blaðsíða 7
DÚGVAN
39
sín æviga song við stronđini. Mánin, ið kom unđan skýtáminum
lýsti niður á foldina og skygdi á tinnuna so hon glitraði.
Men við bakkan stóð maðurin. Hann ansaði ongum.
Tá kendi hann knappliga at ein hond streyk eftir hatt-
leysa høvur hansara, og varliga streyk hon, sum vildi hon
ikki órógva hann. Hann hvakk við eitt sinđur, men var bert
standanđi. So tóku hendurnar um høvur hansara, og tvær
mjúkar varrar trýsti seg móti kinnanum. Tá lætti hann
høvdið.
Og tað var hon, ið stóð har. Hann visti tað, áðrenn hann
hugdi, men fekk seg illa til at trúgva tí. Tey hugdu hvørt
upp á annað. So læt í henni:
„Kg kom her tvørtur við, og so mátti eg hava at vita,
um tinnan stóð her enn.“
So hevði hon ikki gloymt tinnuna. Hann undraðist.
„Ja,“ segði hann, „við tinnuni er einki broytt, hon
stendur lier við sama lag.“
So vóru tey aftur tigandi eina løtu men so segði hon:
„Tú, skal tað ikki verða við okkum sum við tinnuni?“
Hann skilti ikki reiðuliga hvat hon meinti, so tók hon
uppaftur:
„Tú veitst. Sum tinnan, óbroytt, við sama lag sum áður.“
Nú skilti hann, hvat hon meinti — og hann brosaði á
fyrsta sinni í langar tíðir.
„Tú trýrt mær kanska ikki,“ segði hon, „men minnist
tú ikki hvat ið tú segði seinastu ferð vit hittust her: Um vit
nakrantíð missa hvørt annað, so vilja vit minnast hvørt annað
her á hesum stað. Soleiðis segði tú. Vit hava mist hvørt
annað burtur — og nú leiti eg aftur har tinnan er.“
„Eg trúgvi tær,“ segði hann, og tók um hana. Nú
tóktist tinnan honum sum eitt lýsandi eyga, eins og í farn-
um døgum. Og tá ið mánin kom undan skýnum og skein
niður á tey, tá glitraði tinnan sum ongantíð áður.
Og havið sang sín æviga song við strondina sum tað
hevur gjørt í túsund ár.