Dúgvan - 01.09.1941, Blaðsíða 4

68
DÚGVAN
so mong, bæði elđri og yngri, hildið seg burtur frá, og ein
stór atvold til tess er tað fjant og fjas, sum so nógv verður
bjóðað á Olavsøku.
Her er rúsdrekka tann stóri bágin.
Ólavsøkuaftan koma ungmenni — og elđri við — saman,
og so verður at leita eftir hesum herviliga løgi. So verður
drukkið og dansað langt út á náttina, og gloymt verður so
at fara í kirkju Ólavsøkumorgun til tað besta, ið Ólavsøkan
hevur at bjóða. Kann tað ikki fáast ílag at læra okkara fólk
til at halđa hátíð uttan at fylla seg við brennivíni og øðrum
rúsdrekka?
Tað er gott at ídráttir fara fram, og ut kappingar verða
hildnar á ymsan hátt. Men heldur ikki her kann rúsdrekka
haldast uttanfyri. Tó at allir rættir ídráttarmønn, íđráttar-
leiðarar vita, at har sum ídráttir og fimleikir skulu fara fram,
har eigir og má rúsdrekka vera bannlýst; ídráttarmenn mega
fram um alt vera fríir fyri rúsdrekka. Og kortini hoyrir ein
javnan sagt nakað soleiðis: „Hvat skal tað annað vera, teir
vóru fullir ígjárkvøldið!“ Iíetta er karakterloysi og ósømuligt.
ídrátturin skuldi júst verið havdur fyri til uppvenjan og
styrkjan av karakterinum.
Løgting okkara átti at komið saman Ólavsøkudag, og
so roynt at lagt so til rættis, at hesin okkara minnisđagur
kundi farið frarn sámiliga og virðiliga fyri okkara fólk og lanđ.
Hetta má kunna fáast í lag, um okkara besta fólk sameinast
um hesa uppgávu.
Hví skal okkara fóllc ikki kunna koma saman til gleðis-
veitslu, til gaman og álvara, uttan at brentdvíni skal vera
við í leikinum ? Hetta er ein gamalur ósiður, sum eigur at vera
avlagdur sum skjótast. Men lat okkum halda uppi teir góðu
gomlu siðir — teir eiga ikki at vera burturlagdir.