Dúgvan - 01.09.1941, Blaðsíða 18

82
DÚGVAN
Men á heimleiðini var liann so tigandi, sum hann aldri
hevði verið tað síðani tey bæði komu saman: Fyri fyrstu
ferð, síðani tey giftust, var nú nakað komið teirra millum, ið
gjørdi hann tigandí.
Um røðuna og frálialdsmálið var ikki tosað meira.
# *
<c
Tíggju ár eru liðin.
Tað er so mangt, ið broytist í tíggju ár. í hinum størsta
býlinginum í bygdini eru nakrar skirvisligar smáttir trunk-
aðar saman, og útsjónd teirra ber boð um at tað er fátækra-
mannafólk, ið har býr. f túninum er ein hópur av smáum,
hálvnaknum børnum, sum spæla og sláast sín ámillum, alt
sum lagi á teimum er.
Ut úr einari av hesum smáttunum kom ein illa klødd
kvinna, leiðandi eina smágentu á sjey ára aldri. Undir liðuni
á Jienni gekk ein drongur, ið kundi vera tvey ár yngri.
Henda neyðars kvinna var bleik og følin. Teir smáu
reyðu blettirnir á hennara kinnum og hennara ringi hosti
vóru syndariig tekin um, at hon lievði bróstsjúku.
Tvær konur stanđa og tosa saman í túninum, tá ið hon
fer framvið.
„Neyðardýr hennara, at hon nú noyðist at fáa studning
frá tí almenna,1 segði onnur.
„Tað er ein tung gongđ, at fara at biðja um studning, “
helt hin.
„Ja, tað er tað. Og tað inest harmiliga er, at rúsdrekka
er atvoldin í, at soleiðis er statt.“
„Hon er jú av betri fólki. “
„Ja, tað er hon. Eg kenni hana frá fyrr. Heim teirra
var mætasta vælahús í bygdini tá. Men so fór hann at đrekka,
og tað vardi ikki leingi til ait fór av skriðini — og tey
noyddust frá húsunum. Síðani fluttu tey inn í hesa smáttuna,
men sum tíðin leið versnaði við drykkiskapinum iijá honum,
og tey gjørdust fátakari í hvørjum".