Fróðskaparrit - 01.01.1961, Síða 101

Um herðingarveiku sjálvljóðini i og u
107
verður framburðurin sagdur vera =ir í faðir. Hetta man vera skrift*
málsávirkaður framburður. Tí vanliga orðið er »pápi«, og »faðir« verður
fram um alt nýtt í religiesum máli.
12j Tað verður ov langrøkið at fara at umrøða føroysk miðaldarrit
her, men tað ber til at nevna, at t. d. skrivingarnar systur og daettur
(plur.) í Brævinum um Skúvoyarsystrarnar, til skjals í Diplomatarium
Færoense, bls. XXVI, tykjast benda á, at svarabhakti framrranundan r
er fallið saman í framburði við sjálvljóðið u frammanundan r um 1400.
Eisini í Húsavíkarbrævinum er skrivað =ur fyri svarabhakti, men enn
oftari er skrivað =r (= fornmálið; gamal skrivingarháttur?)
13) 1 fornmálinum er formurin hefr og eisini yngri formurin hefir.
í F. A. I er presensformurin skrivaður hevur í Sproglære, men í tekst*
unum hevir.
14) Sí omanfyri, bls. 3 ovast, og eisini Faeroensia III, bls. XXIV,
viðmerking 3, har CHR. MATRAS vísir á, at Jóhannes í Króki í kvæða*
handriti sínum frá 1819 altíð skrivar t. d. kongur, men kongirin.
>5) EDWARD JACOBSEN, lærari í Sunnbø, hevur latið meg fáa
gjølligar og virðismiklar upplýsingar um málið har. í Sunnbø er fo»
netiskt samanfall av i og u í herðingarveikum stavilsi Fonetiska ber
so statt ikki til at gera mun á hestinum og hestunum. Men eftir
tí, ið Edward Jacobsen sigur, hevur málið í Sunnbø fingið syntaktiskan
skilnað, til tess at týdningsmunur kann vera, sum ikki longur bar til
at gera á fonetiskan hátt. »Tá vit siga hestenón, meina vit altið eintal«.
t fleirtali skriva teir næstan altíð um, og er hetta víst við fleiri dømum.
SUMMARY
The weak»stressed vowels i and u are often confused in modern
Faroese. This has been observed many times, first by Ra^mus Rask in
1811. In the present article this problem is discussed mainly from purely
phonetic and phonemic points of view, but also geographical, historical,
and sociological points of view have been taken into consideration.
By means of a tape recorder the author has investigated the pro»
nunciation of a large number of Faroese. The pronunciation of i and
u varies very much. The aim is to describe these varieties and, to some
extent, explain their occurrence. It is very important to consider the
degree of stress of the weaktstressed syllables. A difference is observed
between »levis« (traditionally weak»stressed syllable in a dissyllabic
word, or the more stressed syllable among the weak»stressed ones in
longer words) and »levissimus« (totally unstressed syllable). There is
often a difference also between open syllables and closed syllables in
the pronunciation of weaksstressed i and u.