Freyja - 01.12.1903, Blaðsíða 8

90
FREYJA
VI. 5-
var nú raunar ekkert nýtt viö þaö, aö vera kölluS gustukakind, er
hin kœrleiksríku Eyrarhjón heföu tekiS af hreppnum. En líka
hafSi hún oft heyrt frœnda sinn segja viS ýms hátíSleg tœkifæri og
á mannamótum, aS hann gerSi engan mun á henni Onnu og sínum
eigin börnum. En samt var hún ekki gömul 'þegar hún fann, aS
þaS var tvennt ólíkt, aS vera tökubarn á Eyri, eSa barn þeirra
hjónanna þar. Eftir því sem hún þroskaSist aS aldri og skilningi
fann hún œ betur og betur, aS hún var skoSuS sem ósamkynja vera
hjá hinum börnunum. ÞaS er viökvœmara hjarta munaSarleys-
ingjans en.þeirra, sem hamingjusamari kjörum eiga aS fagna, því
var þaS, aS hún Anna litla grét svo oft í einrúmi. Hún átti enga
móSur, engan ástvin til aS flýja til meS raunir sínar. Hún þekkti
ekkert hjarta er hún gæti hallaS sér aS og grátiö viS, eins og hún
haföi séS önnur börn gjöra. Hún hafSi séS þau gráta í faSmlögum
elskandi móSur. Flest vinnufólkiS var kalt viS hana, af því þaS
borgaSi sig betur. Henni voru sýnd ónot og illyrSi. Vinnufólkiö
áleit hana þyrni meSal blóma, sem helzt œtti aö uppræta, þess
vegna var hún líka daglega klipin og barin, og henni var líka strítt
á allar lundir og látin finna til þess, aö hún lifSi af náöarbrauöi.
Frœndi hennar barði hana aldrei, því hann áleit þaö eitt af kon-
unnar kristilegu skylduverkum aS aga börnin eftir eigin geSþótta.
Anna var samt svo lánsöm aS eiga eina vinkonu, þaS var
vinnukona, sem búin var aS vera fjögur ár á Eyri og haföi meÖ
dugnaöi og trúmennsku áunniö sér hylli húsbœndanna, svo hún
var ráSin þar fyrir ráSskonu næsta ár, því húsfreyja var farin aS
gefa sig. Anna svaf hjá þessari vinnukonu, sem einhverra orsaka
vegna hafSi fundiö samróma strengi f sálu munaöarleysingjans viS
sína eigin, og þess vegna fengið ást á Önnu, og hún fór heldur ekk-
ert dult með þær tilfinningar, og oft sagSi hún: ,,Væri þaS ekki
vegna hennár Önnu litlu, væri ég löngu farin frá Eyri, en ég get
ekki skiliS viS blessaö barniö.
Anna heyrSi talað um þaS í jólanæturlestrinum, hvaS himna-
faSirinn elskaöi okkur börnin sín innilega, og henni kom ekki til
hugar aS vefengja þaö. En hví var hún munaöarleysingi og svo
oft brugSiS um fátæktina og einstœöingsskapinn og hörkuleysiö,
sem œskunni er samfara. Hún vissi þaS ekki, en henni fannst hún
ekki sek—geta gert aS því aö foreldrar hennar dóu um þaö leyti
sem hún var aS vakna til sjálfsmeðvitundar. Og núna seinast á
sjálfa jólanóttina, þegar allir voru glaöir og allir eignast ein-