Freyja - 01.12.1903, Blaðsíða 36

FREYJA
VI.
118
Rómverja, en fremur þótti hiö sögulega gildi þess smátt, af þeini
sem um það dæmdu, en þar bólaöi þó á ádeiluskoðunum þeim á
samtíöinni, sem síöar hafa komiö fram í ríkari mœli í ritum hans.
Utgáfa þessi bar sigekki og seldu þeir félagar upplagiö í umbúða-
pappír ,,og þáum stund höfðum vér nóg að borða, “ sagöi hann.
Meðan Ibsen dvaldi á Grímstað las hann undir skóla, og voriö
1850 fór hann til Kristjaníu og lauk þar við undirbúning sinn fvrir
stúdents próf undir háskólann. Til að komast sem fyrst gegnum
stúdentsprófið fqr hann í læri til Keltbergs nokkurs, er tók að sér
að búa fátæka stúdenta undir háskólapróf. Þann sama vetur
kynntist Ibsen þeim Aasmund Olafsson Vinje og Björnstjerne
Björnsson, sem báðir voru þá í skóla hjá Iveltberg.
Þenna vetur kom það atvik fyrir er sýndi afstöðu þeirra félaga
í almennum málum. Danskur maður, Harro Harring að nafni, er
verið hafði í frelsisstríði Grikkja, kom til Noregs 1849. Snemma
um veturinn þann fyrsta er þeir Ibsen og Björnsson voru í Krist-
janíu, gaf Harring út rit er hann nefndi ,,Erfðaskrá Ameríku. “ Yf-
irvöldunum norsku, þótti allt of langt gengið í riti þessu og gjörðu
það því upptækt og Harring sjálfan landrækann, að konungs boði.
Sama kvöld og hann var fluttur um borö, skutu stúdentar á fundi
og drógu upp yfirlýsingu, undirskrifaða af 140 piltum og þar í voru
þeir Ibsen og Björnsson, (er þá voru aðeins 17) er mótmæltu þessn
gjörræði. Eftir að undirskriftum var lokið fór allur hópurinn vfir
til ráðgjafans og lásu honum skjalið og þaðan yfir að höfninni og
um borð til að láta Harring í ljósi óánœgju sína yfir meðferðinni á
honum. Þegar þeir komu í land, œptu þeir þrefallt fagnaðaróp
fyrir fósturlandinu og frelsinu, og sparaði þá hvorugur þeirra félaga
hljóð sín. Þá um vorið skrifaði Ibsen sitt fyrsta leikrit, sem hann
kallaði ,,Gröf hermannsins, “ og var það leikið á leikhúsinu í Krist-
janíu þá um haustið. Ekki þótti mikið til rits þessa koma og er
það að sumu leyti stæling á Ohlenschlæger.
Veturinn '51 bjuggu þeir félagar, Ibsen og Schulerud í her-
bergi, er þeir leigðu saman í húsi einu. Heldur svarf þá að þeim
þann vetur, því ágóði sá er féll í Ibsens hluta af leikritinu hrökk
skammt. En til þess að sem fæstir vissu hvernig sakir stæðu og
að þeir ekki töpuðu því lánstrausti er þeir höfðu, fóru þeir að heiman
tniðdag hvern, líkt og þeir færu eitthvað til miðdagsverðar. En er
heim kom, heittu þeir sér kaffi og átu með því þurrar brauðskorp-
ur og varð það að duga þeim í miðdagsverðar stað. (Framhald.)