Freyja - 01.12.1903, Blaðsíða 13

VI 5
FREYJA
95
meö bölvunar-gjafir og landrána-tak,
og mannúö í mærðum og eldi!
Og hefndin mun fylgja þeim fastlega’ í spor,
sem fölnuðu, skulfu og höföu’ ekki þor
til annars en bæina’ aö brenna.
Og teljist sá verknaöur trúlega hreinn
hvar tíu manns kepptu’ um að margskjóta einn,
sem ei vildi undan þeim renna!
Ég fjölyrði ekki’ um það angistar-fár,
né allar þœr sorgir og sturlan og tár,
er féllu sem flóð yfir landið.
Ég afsíðis dróg mig í dal þenna inn,
J>á deyddur og eyddur var bústofninn minn—
ég þoli’ ekki þrælkunar-bandið.
Nú eru mér daufleg ogdýrð-lítil jól
og dagarnir myrkir, og skammdegis sól
er köld, eins og fætur á feigum.
Og elli mín þrífst ei á útigangs snöp,
nú eltir mig sjóndepra og heyrninnar glöp,
sem ill þykja andanum fleygum.
Ég stutt á nú ólifað eftir, því ver,
því alltaf sá grunurinn stöðugur er,
að þeir sjái tíðirnar tvennar.
En skammt héðan standa með blœ-kyssta brá.
tvær bjarkir, með rótunum saman þær ná,
þar graf mig við gröfina hennar.
Það ske kann frá uppsölum ómœlis-geims,
við umbylting hringferils tímans og heims,
ég loks sjái líf manna friðað.
Og endurreisn landsins míns aftur á ný
að yngingar ljósbaði huga ég sný,
í elli’ er til ónýtis lifað. “
Kristinn Stefánsson.