Freyja - 01.12.1903, Blaðsíða 14

9 6
FREYJA
VI. 5.
sfil ífesÍil (jjk
Kötturinn, sem fer einförum.
iETTA skeöi, ó mínir elskanleg’ir, á þeim
tímum er allar tamdar skepnur voru
villtar, hesturinn villtur, kýrin villt, hund-
urinn villtur, svíniö villt og sauökindin
villt——villt eins og mest mátti veröa, , og
fóru einförum í frumskógunum villtu. En
villtastur af öllum villtum skepnum var
þó kötturinn, því hann fór einförum og
allirstaðir voru honum jafn kærir.
Auðvitað var maðurinn einnig villtur í þá daga, voðalega villt-
ur og tamdist ekki hót fyr en hann mœtti konunni. En hún kunni
ekki villta lífinu í frumskógunum villtu, leytaði sér því skýlis í stór-
um, þurrum helli, og í stað þess að hvílast á röku og köldu hellis-
gólfinu, stráði hún yfir það þurrum sandi, kveikti eld innan til í
hellinum, tíndi á hann þurrar spýtur, hengdi harða hrosshúð fyrir
hellismunnann þannig, að taglið vissi niður og sagði svo viö mann-
inn: ,,Þerra nú fætur þína áður þú kemur inn, því nú förum viö
að búa. ‘ ‘
Hið sama kvöld hafði hún steikta villibráð af villtum sauð til
matar, kryddaða með villtum pipar, ásamt villi andakjöti, villtum
grjónum, leggjum af villtum nautum og ýmsa aðra villta hluti, með
villtum nöfnum, sem löngu eru fallin í gleymsku. Að lokinni mál-
tíð sofnaði maðurinn á gólfinu við eldinn og var ánœgður. En
konan sat og kembdi hár sitt. Svo tók hún kindar herðablaðið og
virti fyrir sér hina undarlegu lögun þess, bætti á eldinn,settist nið-
ur og söng. Hún söng hinn fyrsta töfrasöng, sem heimurinn þekkti.
* *
*
Uti í frumskógunum villtu og saggaríku
komu villudýrin saman til að horfa á eld-
inn í hellinum álengdar, og þau undruðust
yfir honum. Villi hesturinn frísaði hátt,
stappaði fótunum, og sagði: ,,Ó þér vin_
ir mínir og óvinir! Hví hafa þau, mað.
urinn og konan, gjört eld þann hinmmikla?
Hvort mun hann saka oss?“