Freyja - 01.12.1903, Blaðsíða 40

122
FREYJA
VI. 5-
Ijósið þitt geti snúið mér? Nei, nei, haltu nú áfram, dreng-ur minn, en
segðu mér fyrst hvað þú heitir?" „Ég heiti Sigurður Hansson og er Olafs-
son.“ „Sigurður Hansson—eins og ég. Hvað heitir hún mamina þín?“
„Hún heitir Lilja.“ „Lilja, Lilja, getur það verið'?“ „Er þér illt maður
minn?“ .,Nei, mér er ekki illt, hvar býr hann pabbi þinn?“ „Haun er
dáinn, mamma mín er ekkja og vinnur fyrir mér, hún á heiina í húsinu
þarna og hún gaf mér ljósið til að láta það á jólatréð.“ „Litla ljós, með
þér er mér sent endurskin Ijóssins, sem ég hélt löngu dáið. Eigðu nú
þetta fyrir allar spurningarnar, litli nafni minn,“ sagði maðurinn, sem
ekki var lengur drukkinn og lagði gullpening í lófa drengsins. „Ég
ætla að fylgja ljósinu þínu í kyrkjuna og heim til að sjá móður þína.“
„Hví varstu að hlaupa í burtu:-’“ spurði presturinn þegar drengur-
inn köm til baka. „Ég var að sækja ljósið hennar ínöminu, má ég láta
það fi jólatréð. Og þessi maður var ekki á vegiilum, en þegar hann sá
ljósið mitt kom hann og gaf mér þenna gullpening og hann vill að þú
komir með okkur til mömmu.“ „Oskið þér þess, ókunni maður?“ „Já.
ef þér viljið gjöra svo vel.“ „Ég iná þá spyrja yður að heiti?“ „Já, ég er
nafni þessa drengs.“ „Siggi minn, ljósið þitt skal verða lát ð á jólatréð,“
sagði presturinn.
„Mamma mín, presturinn er kominn og með honum maður seni
langar til að sjá þig, hann gaf mér þenna pening og svo er hann líka
nafni minn og hann kom til okkar af því að hann sá ljósið sem þú gafst
mér.“ „Ég skil ekki hvað þetta boðar, elskan mín, segðu þeim að koma
inn.“ „Þessi maður óskar að tala við yður,“ sagði presturinn þá þeir
höfðu heilsað konunni. „Hvaða maður er það?“ „Hann heitir Sigurður
Hansson, kom hingað með vagnlestinni í gær og ætlaði héðau á morgun,
en hefir nú brevtt þeirri áætlun. Undarlegt atvik, eitt lítið Ijós—ljósið
drengsins yðar er orsökin," sagði presturinn. „Litla Ijósið okkar?“ „já,
liann sá það á veginum og gat ekki skilið við það aftur.“
„Ég hefi spurt drenginn yðar, hann litla nafna minn um heiti yðar
og mannsins yðar, sem nú er dáinn og margt fleira og komist að þeirri
niðurstöðu, að leyndir þræðir knýti þessar hendur saman,“ sagði maður-
inn og rétti henni titrandi höndina. „Viltu kannast við mig? Kveiktu
það aftur er lífssólin logaskær brenndi, leyfðu þá tárinu að falla, sem
áður, þá burtu ög vendi, lát, þína sól, lífga það hjarta sein kól, lukkan
þá lék mér úr hendi.“ Hún þoldi ekki meira, en gekk að skúffunni sem
litla kertið liafði verið geymt í, og tók upp úr henni ofurlítinn stokk og
úr honum hring sein þar var geymdur, fökk manninum hann og sagði:
„Þú mátt láta hringinn á mig aftur, Sigurður, ég hefi allt af geymt
hann, og eins og þú sérð á nafninu drengsins míns, hefi ég ekki heldur
gleymt þér.“ Sigurður tók við hringnum, dró hann á hönd hennar í
annað sinn og sagði: „Ekkert má aftur það slíta, áður sem knýtti vor