Freyja - 01.12.1903, Side 10

92
FREYJA
VI. 5.
irnar aftur aö rúöunni og þýddi burtu héluna. En þegar hún leit
aftur út, var skýið búið að missa hina fögru mynd sína. Engillinn
var horfinn og yndislega barnið líka.en í þeirra stað var kominn ljót-
ur og leiðinlegur skýhnoðri er mest líktist illa táinni ull. Henni
sýndist skýið vera að reka sig á tunglið, en það var að eins augna-
blik. Máninn sveif undan þykkustu brún skýflókans hátignarlega
og brosandi. Næsti ský-hnoðri líktist undur fallegum fugli, en
hvað hann var nefhvass, enda leið skýið hratt yfir himininn gengt
tunglinu. En svo var eins og tunglið kæmi auga á þessa fögru
mynd, tœki undir sig stökk til að mœta henni sem fyrst, enda voru
þau á svipstundu komin í faðmlög. En ský-myndin fagra þoldí
ekki faðmlög mánans, hún leystist í sundur og varð að fáum sund-
urlausum drefjum, en tunglið brosti glettnislega, um leið og það
varp nábleikum feigðarbjarma yfir hauður og haf.
Önnu fannst líf sitt líkast hverfanda skýi. Hún hafðiséðbörn
tveggja eða þriggja ára gömul í faðmi ástríkra mæðra, og í anda sá
hún nú sjálfa sig á þeim aldri, þegar dauðinn svifti hana ástvinun-
um, sem hún hefði mátt treysta. Hún var afhent heiminum, sem
talar um meðlíðan og mannkærleika, en breytir þó við munaðar-
leysingjana, eins og þeir hefðu hvorki hjarta né sál. Upp af þess-
um og þessu líkum hugleiðingum hrökk Anna. Uti var allt myrkt
og kalt. Hræðilegur snjóskýjabólstur með hvítbleikar raðir er líkt-
ist mest gnýpóttum, voðalega tilkomumiklum fjallgarði, huldi nú
tunglið. Hún tók andlitið frá glugganum, en horfði samt sem
allra snöggvast á rúðuna, með hinum helköldu hélurúnum, sem í
hennar augum voru dauðamerki dvínandi æsku. A miðju glerinu
var þó ofurlítill þýður blettur, á þessum bletti hafði hún þó sigrað
frostið. Gat þá ekki skeð að hún á komandi árum gæti dregið ögn
úr kuldanum, sem þrengja kosti munaðarleysingjanna í heimi þess-
um? En hvað gat hún, fátæk og einmana? Voru nokkrar líkur
til þess, að gœfan, einhverntíma á komandi árum,tœki hana að sér
—þreiddi faðminn út á móti henni? Hvf ekki? Auðvitað var sú
von á reiki, því henni virtist hélaðir glergluggar aðskilja hið um-
liðna og ókomna, og fyrirmuna sér að sjá nokkuð fram. En ef hún
lifði, hét hún því hátíðlega að leitast við af fremsta megni að rétta
hjálparhönd þeim sem bágt ættu, og taka þátt í hryggðarstunum
munaðarleysingjans. Með þessum göfuga ásetningi og þeim sálar-
friði sem æfinlega fylgir góðum áformum, grúfði hún sig ofan í
koddann sinn og sofnaði sætum og værum blundi.