Freyja - 01.12.1903, Qupperneq 11

VI. 5.
FREYJA
93
Einbúinn.
í&t skammdegissólin viö skógbeltin flaut
og skjötdótt af hélunni hvilftin og laut
í langvaxinn skugga var lagin.
Ég pípuna tók, hún var tóbaki fyllt,
og teigaöi reykinn svo geövœröar-stillt
og horföi á degjandi daginn.
Ég var ekki flakkgjarn, þaö enn þá ei er,
en oft fannst mér gaman, því það skemmti mér,
aö heyra hann sögurnar segja.
Ég reykaöi til hans í rökkrinu síÖ.
Hans ræöa var jafnan um sœför og stríö
og kjark, sem þaö kunni’ ekki’ aö beygja.
Hann þekkt haföi gamlann og hraustlegann hal,
sem haföist við einbúi í fjallgirtum dal,
hvar aspir og elri-tré spretta.
Og sá kunni honum aö herma því frá,
sem hann haföi þolaö og orðiö að sjá,
en þáttur úr sögunni er þetta:
,,Ég sá hann, þann gráhærða, gamaldags mann,
og gild-refta, þaklága skógbúans rann,
með flet eitt og brandana’ á báli.
Ég man hvernig rifflum var raðað viö vegg
og rauðleitur eldglampinn flögraöi’ um egg
og iðandi stökk til á stáli.
A reyk-svörtum trjábol viö all-stórann eld
í einveru skógarins sat hann um kveld
og lék sér að minningum mörgum.
Og sum voru gull þau ei glœsileg þing,
en geymdust sem ryðið á byssunnai'sting
og mosinn á hreggnæddum hörgum.