Freyja - 01.12.1903, Síða 12

94
FREYJA
VI
Og sonanna vopnin þau vöktur honum móö,
og vermdu hans sjötíu og fimm ára blóð,
þó hyggSi’ ei á hefndir í elli.
Þeir sofa víS hjartaslög hertekins lands,
viS hæS, þar sem eitt sinn stóS búgarSur hans,
hjá grjóthrúgu’ á grænkandi velli.
í síkkuSum brúnum lá beiskjan og þor,
á bliknaSri kinninni mannrauna-spor,
í gangstígnum all-margra ára,
en karlmennsku-þrek bjó í herSunum hans,
meS hraustleika svipinum síns œttfeSra lands,
en ellin í upplitan hára. “
,,Mitt skap, þaS er einrátt. ViS einveru hlé,
í ellinnar skammdegis-rökkrinu’ eg sé
mitt eSli’ er sem sérstœSur svipur. “
Svo talaSi karlinn og tendraSi eld
og tók sér á herSamar bjarnarskinns feld:
,,Ég er kulvís og gamaldags gripur.
Ég séS hefi flaSrandi flagarans kœk,
og friSar þess heyrSi ég náttuglu-skrœk,
sem stiklar á blóSugum strjúpum.
Vér sjáum um lýginnar litfögru tjöld,
hvar lífiS er ofiS úr þráSanna fjöld,
úr uppröktum, hálf-fúnum hjúpum.
Ég syrgi’ ei svo mjög mína sonuna þrjá,
en sárt er aS megna’ ekki hefndum aS ná,
né réttar á nokkurn hátt njóta.
Þeir féllu meS heiSri í frelsisins vörn
í föSurlands þarfir—þeir vom engin börn,
og þeir kunnu, karl minn, aS skjóta!
En síSan aS fólk mitt var frelsinu svift
og fótum vors þjóSemis undan því kippt,
ég hata, ég hata þaS veldi.
MeS Krists orS í fyrir, en blýkúlu í bak.