Freyja - 01.12.1903, Blaðsíða 15

VI. 5-
FREYJA
97
Þá leit villi-hundurinn upp og fann í því ylminn af villibráS-
inni í hellinum og sagði því: ,,Ég ætla aS fara þangaS og setjast
þar aS, því ég hygg, aS þar muni gott aS vera. Kom þú líka,
köttur!“
,,Ekki mikiS, “ sagSi kisi. ,,Ég fer minna ferSa og allir staS-
ir eru mér jafn kærir. Ég fer hvergi.
,,Þá er vináttu vorri lok-
iS, ‘ ‘ sagSi seppi og labb-
aS af staS til hellisins.
Þegar hundurinn var
farinn, sagSi kötturinn
viS sjálfann sig: ,,Allir
staSir eru mér jafn kærir,
hví skyldi ég þá ekki fara
og sjá mig um, ogfara svo aftur?“ Svo fór hann eftir hundinum,
og faldi sig í grend viS hellinn, þar sem hann gat séS allt sem þar
gerSist án þess þó aS vera sjálfur sýnilegur.
Þegar hundurinn kom aS hellinum smeygSi hann trýninu und-
ir húSina og lyfti henni ofur lítiS. LagSi þá ilminn af steiktu
sauSakjöti á móti honum. Konan heyrSi til hans, hló og sagSi:
,,Hver ert þú, hinn fyrsti villigestur vorfráfrumskógunum villtu?“
,,Ó þú óvina mín, og kona óvinar míns, af hverju er ilmur
sá er leggur um allan skóginn, ‘ ‘ sagSi hundurinn.
,,Konan tók bein úr kjötinu kastaSi því til hundsins og sagSi:
,,Sjá hversu þér smakkast þetta, villidýr skóganna villtu. “ Hund-
urinn bruddi beiniS og aldrei hafSi hann smakkaS slíkt sælgæti fyr,
þess vegna sagSi hann: ,,Ó þú óvina mín, og kona óvinar míns,
gef þú mér annaS bein. “ Konan svaraSi: ,,Ó þú villudýr frum-
skóganna. Viljii* þú veiSa meS manninum mínum á daginn, en
vakta hellinn á nóttum, skal ég gefa þér nægju þína af beinum úr
steiktu dýrakjöti.
,,Ó, þetta er vitur kona, “ sagSi kötturinn í fylgsni sínu, “þó
ekki hafi hún vit á viS mig. “
Villihundurinn skreiS inn í hellinn,lagSi trýniS í kjöltu kon-
unnar og ságSi: ,,Ó þú vina mín, og kona vinar míns, ég skal þá
veiSa meS manni þínum á daginn, en vakta hellinn á nót-tum. “
,,Einmitt þaö, þetta er heimskur hundur, “ tautaSi kötturinn.
AS svo mæltu labbaSi hann sig inn í villiskógana saggaríku, veif-