Freyja - 01.12.1903, Side 34

FREYjA
VI. 5-
116
hátt. Hús þaö sem hann fæddist í, stóö f míöjnm bœnnm og frarn
að ferhyrningi, inniluktum á alla vegu af húsum. ,,Andspœnis
húsinu stóð bæjarkyrkjan meö sínum veglega turni. Hægra megin
kyrkjunnar stóö gapastokkur bæjarins, en til vinstri pósthúsiö meö
tukthúsinu og vitskertra spítalanum. Þetta var fyrsta sýnishorniö
sem ég sá af heiminum. Allt voru þaö mannaverk, hvergi grænn
blettur eöa landsýni. Kyrkjan var eölilega ásjálegasta bygging bæj-
arins, og kom þaö til af því, að í lok 18. aldarinnar, eitt aðfanga-
dagskvöld jóla, kom eldur upp í bœnum fyrir aðgœzluleysi einnar
þjónustustúlku, og brann hann ásamt kyrkjunni til kaldra kola.
Stúlkan var tekin af fyrir vikið, en bærinn græddi við brunann töl-
uvert, því nú var bærinn lagður út með beinum strætum og húsun-
um raðað upp hlíðarnar. Kyrkjan var byggð upp og hafa bæjar-
menn með ekkert litlum rembingi bent á það síðan, að hún vœri öll
úr gulum hollenzkum viði, byggð af reglulegum húsasmiði frá Khöfn
og liti allt að einu út og kyrkjan í Kongsbergi. A þeim tíma er ég
var í Skien hafði ég víst ekki vit á að meta þessa óviðjafnanlegu
kosti,enég var mjög hugfanginn af hvítum, kubbslegum, limadigrum
engli með skál í höndum, sem alla daga vikunnar hékk upp undir
kyrkjubustinni, nema á sunnudögum þegar börn voru skírð, að
hann var látinn síga hægt niður í hópinn til okkar. En þó varð ég
enn þá hrifnari af svartri tík, sem sagt var að heima ætti í kyrkju-
turninum, hvaðan vökumaðurinn hrópaði stundatalið á nóttunni.
Eftir sögn, átti hún að hafa blóðrauð augu, en var heldur sjaldsén
—-hafði helzt aldrei sést nema einusinni. Það var á nýársnótt, þeg-
ar vökumaðurinn kallaði út um framglugga turnsins .klukkan er
eitt, ‘ að svarta tíkin kom upp stigann á bak við hann, stanzaði
augnablik og hvessti á hann augun. En það var nóg, vökumað-
urinn steyptist út um gluggann, ofan á torgið og fannst þar örend-
ur, þegar guðhrœtt fólk gekk til tíða árla á nýjársdagsmorguninn.
Síðan hefir enginn vökumaður hrópað .klukkan eitt' út um þann
glugga Skien kyrkjunnar.
Þetta skeði löngu fyrir mína daga, en síðan hefi ég heyrt að
samskonar atriði hafi komið fyrir í fleiri norskum kyrkjum í gamla
daga. • En glugginn þessi hefir verið mér sérstaklega minni-
stæður, því út frá honum fékk ég mínar fyrstu hugmyndir. Barna-
stúlkan okkar fór með mig upp í turninn og lofaði mér að horfa út
um gluggann. Eg man hvað mér þótti merkilegtað horfa niður á