Freyja - 01.04.1906, Blaðsíða 2

202
FREYJA
VIII. 9.
Hörö til hefnda’ hún eggjar,
heimtar víg og skelfing.
Orö hennar brenna sem eldur Flosa sál:
,,Hygg ég víst a5 hafa
Höskuldur þín mundi
hefnt, ef þig fjandmanna felldan hefSi stál.
Sorg mín er skemmtun þín, yndi þér er
eldfleini’ í brjóst mitt aö leggja,—
steinhart er hjartaö hiö stolta í þér,
storkar mér grátinni, hœöist að mér,
— hvað stoöar ssttlera’ að eggja!“
Flosi situr, situr,
sortna brúnaskuggar.
Kaldnr og stilltur hann starir fram í sal.
,,Banamenn þíns bónda
ber mér sœkja’ að lögum,
ekki á blóöhefndir harðar hygsfja skal!
Grimm ertu’ í skapi og geigvœn þín lund,
gott mun þér aldrei aðtreysta!1*
— Hugsandi, grátbólgin stóð hún um stund,
Stólbrík hún kreisti með skjálfandi mund:
,,Beturskal frænda míns freista!“
Innar Hildigunnur gengur. —
Gömul kista stóð í skála.
Mundi’ hún geyma gullið kvennskraut,
gripi dýra, Ijósin ála?
Arkarloki upp með hœgð hún lyftir,
upp hún tekur skikkju samanbrotna.
Sú mun Flosa og fleirum gleðisviftir,
feikn og dauði í skauti hennar drottna.
Þakin er hún banablóði,
bleikur glotta dauðinn kaldi