Freyja - 01.04.1906, Blaðsíða 4
FREYJA
VIII.
honum er sem nornir á hann kalli
og meS logatungum sál hans brenni.
Ýmist rauöur, ýmist íölur,
æði og reiði bólginn stóð hann
upp úr sæti, brúnablysin
brunnu’, að Hildigunni óð hann.
Blóði drifna skarlatsskikkju
skyndilega’ hann ofan tekur,
Flosanaut í faðminn hennar
fljótt og hart hann aftur rekur.
,,Þú ert, “ — kvaö hann — ,,kvenna forað mesta!
Kanntu síst þitt grimma skap að stilla.
Ráðið taka viltu nú hið versta,—
víðast gefast kvennaráðin illa.
Viltu líka vegna sjá oss,
vini alla og frændur þína?
Þér er huliö, heiftarnornin,
hverjir munu lífi týna!“
Flosa engu’ hún framar svarar,
flóa augu’ í beiskum tárum,
En að sál hans hrært hún hafði
heiftarorðum þungum, sárum —
það er henni harmaléttir mesti.
Heldur varð um kveðjur fátt. — Hann gengur
út úr skála, hljóp á bak, og hesti
hleypti brott með sveitum göfgur drengur.
Og að brám hans svífa mekkir svartir,
svœla’ og bál, það nú hann skilur eigi, —
fyrir augum glampa gneistar bjartir,
geigar sál hans yfir hulda vegi.
Guðm. Guðmundsson. —Eftir „Óðni.