Freyja - 01.04.1906, Blaðsíða 22

222
FREYJA
VIII. 9.
Barnaliió.
Jón og Amma.
Það Iá illa á Jonna litla þegar hann kom heim. Það var Hka von,
því bæði hafði honum gengið hálf illa á skólanum og svo hafði hann
misstigið sig svo fóturinn hafði undist um öklann. Amma sá líka und-
ir eins að það var ekki langt frá honum að skjæla, til þess bentu meðal
annars drættir í kringum munninn, sem eldra fólkið kallar .,skeifur.‘-
En Amma hafði átt og alið upp marga drengi og vissi af eigin reynzln,
að þeim kemur fátt ver en að fólk tali um að þeir gráti, og aðþeirdylja
það í lengstu lög þegar það kemur fyrir, svo hún lézt ekkert sjá, en
sagði einungis í sínum vanalega glaðlega tón;
,.Mér þykir vænt um að þú ert kominn, jonni minn. Heldurðu þú
vildir ekki koma upp á herbergið mitt og hjálpa mér þar ofuil'tla
stund?‘l
Jonni var góður drengur ogæfinlega fús til að hjálpa ömmu sinni,
Það var líka svo einstaklega skemmtilegt í bjarta ogrúmgóð.i herberginu
hennarog hún sjálf svoddan ágætis amma. Hann staulaðist með henni
upp á loft og þótti mjög vænt um að sjí að amma hafði kveikt upp í litla
hitunarofninum sínum. Þegar þau voru bæði sezt, tóa amma sokka-
körfuna sina barmafulla af sokkum, sem allir þörfnuðust viðgerðar að
meiru eða minna leyti.
Mikil ósköp flýtti það fyrir mér ef þú vildir þræða þessar nálar
fyrir mig, Jonni minn. Ég er æfinilega lengi að því, þó ég liafi gler-
augun mín,“ sagði amma:
,,Ég skal þræða hundraðnálar ef þú vilt, amma mfu. Stingtu þeim
hérna í púðannþegar nálþráðurinn er búinn og svo skal ég þræða.1'
sagði Jonni og tók nú að hýrna yflr honum.
,,Þetta vað góð uppfynding, þú ert skynsanurr píltur, Jonni minn,“
Jonni hristi höfuðið. ,,Því er nú ver, amma mín,“ sagði hann. „Ég
veit ekki hvernig það er, en mér finnst ég ekki geta lært og nú hefi ég
meitt mig í fótinn svo ég kemst ekki á skóla fyrst um 3inn.“
Nú varð ditítil þögn, Amrna horfði fast á sokkana sem hún var
að bæta. Kannske hún hafi verið að hugsa upp ráð til að hjálpa Jonna.
„Hvað er það sem þú getur ekki lært, Jonni minn?“ sagði hún loksins.