Freyja - 01.04.1906, Blaðsíða 12

212
FREYJA
VIII. y.
síðan að hann gfat trúað þeira fyrir sjálfum sér, þá gat hann ekki stillt
sig um að spyrja í þettaeina skifti hvar þær hefðu verið kvöldið eða
nóttina áður, þar sem þær komu ekki heim fyren undir morgun.
Imelda sagði sem var, að þær hefðu beðið eftir gestum Westeots
sem komu með snjóteptu iestinni og að það hefði taflð þær ásamt fleiru.
Hana langaði til að segja honum um komu sonar hans en þorði það ekki,
hún leit til systur sinnar og bætti svo við; „Ekki er heldur ómögulegt
að þér hefði sjálfum þótt þess virði að bíða hefðir þú eins og við vitað,
að einn af ge.stunum væri WilLur Wallace.“
,,Hvað segírðu?“ sagði gamli maðurinn og setti kafftboliann sinn á
borðið sem hann var í þann veginn að súpa á. Imelda endurtók nafnið.
„Meinarðu virkilega að segja að bróðir þinn hafi komið/“
Imelda hneigði höfuðið til samþykkis, en þorði naumast að líta
til föður síns, en samt gjörði hún það og varð ekki lítið liissa er hún sá hve
honum var biugðið. í klökkum róm endurtók hann nafn sonar sínsog
hallaði höfðinu fram á borðið og var nokkra stund í þeim stellingum.
Loksins stóð hann upp og fór þegjandi út. Um kveldið var hann venju
fremur fálátur, en ekki svaraði hann konu sinni neinu er hún frétti um
heilsu hans.
Svo liðu nokkrir dagar að ekkert bar til tfðinda annað en það, að
á hverju kvöldi eftir að önnum dagsins var lolcið, kom ungur vaskleg-
ur maður akandi í sieða sem tveir striðaldir gæðingar gengu fyrir, og tók
þær systurnar með sér. Stundum var iíka annar maður við hlið ung-
lingsins, mikill vexti, fríður sýnum og hinn prúðmannlegasti og benti
sérhver hreyfing á andlega og líkamiega heilbrigði, En einmitt uin
þetta sama leyti á hverju kvöldi mátti sjá roskinn mann standa við
gluggann sem vissi að akbrautinni og horfa á gestina þar til þeir fóru,
og rétt fyrir miðnætti var hann til taks á saina stað, því þi vissi hann
þeirra aftur von. Maður þessi var Elmir Wallace, Undir eins og hann
frétti um nærveru elzta sonar síns, greip hann ómótst.æðileg þrá að sjá
hann og kynnasí honmn, en hann halði ekki skap til að leita þess að
fyrra bragði. Hann gat ekki annað en sö3 mismuninn á fyrri og seinni
konu börnunum, Fyrri konu börnin voru glaðlynd og liraustleg, þar
sim hin síðari voru óhraust og geð^tirð. Hómer, elzti sonurinn af yngri
börnunum átti að útskrifast úr skóla þetta vor,hætti að gefasig við náin-
inu og sinnti engu. Systurnar, Hetti og Adelía voru ekki sendar á skóla
af sömu ástæðu og Hómer, yngsta barnið var tekið til augnanna, þol-
laus og veiklulegur, Foreldrar þeirra voru næsta áhyggjufull út af