Freyja - 01.10.1906, Blaðsíða 14

62
FKEYJA
III.
IX. 3.
Ó, Mag, góða Mag, lofaðu mér að tala v>ð þ'ig. Lofaðu
jr.ér að segja þér það allt saman. Ó, nei, kallaðu .ekki á hin-
ar stúlkurnar. í guðs bænum gjörðu það ekki, ég get engum
sagt það nema þér. Þú manst hvað ég reiddist jregar Tom
vildi endilega ræna Latimershúsið, en því tregari sem ég varð,
þvi þrárr'i varð hann, og s-einast sagðist hann skyldi gjöra það
án mín. Það var nóg. Húsið stendur á götu, enda umgirt á báð-
ar hliðar. En ef þú ferð inn í garðinn og gengur í gegnum hann.
lendir þú á höfða við Austurána. Við komum upp frá skipa-
laginu, við Tom í gærkvökl, það Var blautt eins og þ,ú manst
og ég var þakin leir og for — Nancey er æfinlega dretagur
þegar þess háttar verk er fyrir hendi.
„Þegar þetta er búið, vil ég fá rauða yfirhöfn, Tom Dor-
gan. og svo förum við til Parísar. Ég vil fá falleg föt, 'meö
blúridum og —“
„Bíddu, þangað til við erum sloppin og bafðu þig hæga.“
—,,Mér er ómögulegt að þegja, ég má tíl að tala, annars hljóða
ég -— ég er svo óstyrk.“ — „Þú skalt nú þegja samt, heyr-
irðu 'nú,“ sa'gði Tom. Ég þagnaði en af óstyrk gnötruðu tenn-
urnar í mér, svo Tom heyrði til þeirra. „Kannske þú ætlir að
gefast upp, Nancy'. Segðu já éða nei,“ tautaðí hann rétt við
eyrað á mér. Og þá varð ég reið. „Ég skal ábyrgjast að þú
lrefir skolfið, Tom Dorgan, þegar þú fórst þína fyrstu för af
þessu tagi, og ég get hugsað að þú hljóðir á undan mér.“
sagði ég. — „Þetta líkar nrér betur. Komdú, Nan.cey, hér.ia
cr hli'ðið og það er lokað.“ ög með þáð lyfti hann íjiér eins
og litlum fiðurpcka upp á girðinguna og rétti mér. svo verk-
íærapokann. — Tom var nrennilegur þar sem lrann henti sér
lettilega yfir girðinguna og kom standandi niöur við hliðina á
inér. Þáð var svo skrítið að fara í gegnum garöinn. lrans La-
timers, allt var þar eíns og það var þegar ég var þar síðast.
Allt nema stóllinn og Latímer þieír voru báðir farnir. Á öllu
hvíldi værð næturinnar. E'n þó fannst niér eítthvað á bak við
mig, sem minnti mig á hægláta, mjúka málróminn hans La-
timers cg kom mér tíl að Iíta smáum- augum á sjálfa mig.
„Þú stendur hér á valct og biður, Nancey. Heyrfr þú ti'I
lögreglunnar, blístrar þú, þegar einbver þeírra kemur inn
fyrir hliðið en fyr ekki, mundu það. og ekk’i há.tt, ég heyrí
vel. Og komí eitthvað fyrír míg, blístra ég, og þá skalt þú
hlaupa allt hvað af tekur,“ sagðí Tom.
„Tommí.“ — ..Nú. hvað víltii 7“ — „Ekkert—“ Jú míg