Freyja - 01.10.1906, Blaðsíða 7

IX. 3-
FREYJA
55
fjTÍr sig ef þeir ineintu ekkert með því. Oft reynist þetta
líka svo og er þá vel. En fari þaö nú á annan veg, og þaö
hafi einungis verið leit, sem endaöi þannig aö þeir voru ekki
ánœgðir og hætta svo við, hættir stúlkum við að skoða það
slæma meðferð á sér, ástasvik og hvað annað og taka sér það
mjög nærri. Skyldi nú piltunum lítast vel á stúlkurnar og
fara aö þykja vœnt um þær, álíta þeir eðlilega aö meö því að
fara með sér og þiggja að sér, séu þær aö gefa þeim undir
fótinn. En fari nú svo að þessar velvildartilfinningar séu
ekki sameiginlegar, álíta þeir illa með sig farið, og aö stúlkurn-
ar hafi haft sig fyrir ginningerfífl, ,,þegið að sér, án þess aö
meina annað en hafa góðan tíma á sinn kostnað. “ Þessi
kvörtun er all tíð og er því miöur of oft á rökum byggð. En
slíkt er niðurlægjandi fyrir hverja stúlku og getur hæglega
leitt til siðspillingar. Það er-og engin furða þó piltumgremj-
ist það, enda henda þeir oft gaman að því sín á rnilli og mundu
þá fáar stúlkur kæra sig um að vera umtalsefnið. Að vísu er
þetta umtal oft meinlaust og hlægilegt, en það er líka oft
gremjublandið, beiskt og satt. Einu sinni t. d. heyrði ég pilt
segja frá því, að hann hefði einusinni verið á gangi með tveim
stúlkum, farið með þeim inn til aldinasala nokknrs, og keypt
að honum aldini til að gæða sér og stúlkunum á, eins oghann
hafði svo oft gjört áður, En er borga skyldi, hafði hann e-kki
nóga peninga. Varð aldinasalinn þá vondur, en pilturinn svo
hrœddur að hann tók til fótanna og hafði aldinasalinn ekki af
honum rneira. En geta má nœrri hvernig stúlkunum hafi orð-
ið við er þcer sáu félaga sinn hverfa þeim á þenna kynlega
hátt. Til allrar hamingju höfðu þær BÓg til að borga mis-
muninn og sluppu við það. Hitt hefir komið fyrir að fólk hefir
sœtt talsverðum óþægindum fyrir samskonar glappaskot.
Einusinni t. d. sagðist stúlka hafa orðið að sitja tvo klukku-
tíma í svaladrykkjabúð, sem pantur fyrir því er hún og félagi
hennar höfðu þá neytt meðan hann sókti andvirði þess og
leysti hana svo út. Þessa stúlku þekkti ég vel og ve'.t að sagan
er sönn. Það var enginn hrekkur af piltsins hendi, hann hafði
einungis skift fötum áður en hann fór að heiman oggleymt að
taka peningana úr þeim. En stúlkan sem var vön við að