Freyja - 01.10.1906, Blaðsíða 16

4
FREYJA
IX. 3.
kyr. Ég heyrö'i Tom blístra og hvaí5 svo sem þaö meinti —
livort }iaö, aö flýja sem fætur toguöu eöa eitthvaö annað, fan'ist
niér þaö segja: Komdu, komdu. Ég réöi ekkert viö sjálfa mig,
svo ég bara hljóp heim aö húsinu og inn um gluggann, sem
Tom haföi skilið eftir opinn, og þóttist strax viss um aö eng-
in'n hefði tekið eftir blísturshijó'öinu nema ég. Ég læddist
eítir gólfteppunum, þau voru þykk og mjúk, eins og þaö sem
lá úíti í bekknum. Ég flýtt’i mér eftir göngunum, sem vont
löng og breið og gegnum stórt herbergi.meö skápum til beggja
hliða fullum af bókum, og áfram þangað sem ég sá ljósglætu,
I>ví þar þóttist ég viss um að Tom Dorgan væri. Áfram, á-
fram, með hendurnar fyrir mér, þar til ég kom þa’.igaö sem
ljósið var og greip utan um eitthvaö kalt og hart líkt og mar-
mara, ég hélt það vær'i dauöur maður standandi 'nakinn upp á
endann, svo ég rak upp hljóö og þa-ut áfram gegnum hengi-
tjöld og inn í herbergið sem ljósiö var í og þá fékk ég þessi
kveðjuorö: „Nancey, hvern djöfulinn ertu að gjöra hér?“
Ó, já, það var Tom sem ávarpaði mig þ.annig. Stóri Tom
Dorgan, við fótagaflinn á. rúminu hans Latímiers méð báöar
hendurnar fyrir ofan höfuðið og skammbyssa fatlaða mannsins
ir.iðaði bcint á hjartað á honum. En það hugrekki af fötluð-
uin manni. Augnablik leit hann á mig og svo á Tom, og sagöí
um léið:
„Ég get ekki betur séð en þér séu'ð býsna vanþakklátar,
ungfrú Omar.“ Ég svaraði engu. Maður á ekki svör á reið-
um höndum við svona hlutum — Maður bara fín'.iur til.
Og hvers vegna ætti ég áð skammast mín?—hvað hirði ég
um mann með svona máJróm? En þú hefðir átt að heyra
hvernig urrið í honum Tom lét í eyrurn eftir þetta. „Því i
fj.... fórstu ekki,“ grenjað'i hann,—„Ég gat það ekki—gat
það ómögutega," sagði ég með grátstaf í hálsinum.
„Það virðist æfinlega vera eínhver misskilníngur þar sem
ungfrú Omar á hlut að máli, og jafnvel tilhneiging tíl að tala
Ijótt. Ég verð að biðja yður, ungj herra, að gjöra það ekki,“
sagði Latímer rólega.
„Þú þarft ekki að kalla míg ungfrú Omar," sagði ég í
bræði möni og stappaði niöur fætínum. En hann bara hló
íyrirlitlega. Ó, hvað ég hataði hann á því augnablik'i. Mér
fannst ég geta drepíð hann — fannst það, þangað til ég sá
augnaráð Tams—Sá hvað það þýddi. Og Það þýddi þetta: Ég
átti að slá byssuna úr hendi’nni á krypplíngnum og mér fannst
-'g sjá hann stóra Tom stökkva á krypplingínn í rúminu og
kyrkja hann í greip sinni. Og við þá hugsun varð mér svo illt