Freyja - 01.10.1906, Blaðsíða 15

ix. 3.
FREYJA
63
kmgaði til ati kveöja hann — en, Jæja, þú þekkir Tom.
Hefir þú nokkurntíma veriö stödd um miðnætti þar sem
þú áttir ekki að vera, Mag\ Alein? Nei, ég veit þú hefir ekki
gjört þaö. Frek.iurnar og rauða hárið frelsaði þig — rauða
liáriö og litla þíunna andlitið frelsaði þig frá þeim örlögum—
liárið, sem lá í löngum sneplum alla leið ofan á fald á rifna
pilsinu þinu og var klippt af þér fyrsta dagina sem þú varst
á gustukaheimilinu. — Og nágrannarnir kvörtuðu um aö þeir
gætu ekki sofið fyrir þér.—Garnla konan hafði lokaö þig i'.irii
áður en hún fór, líklega til að svelta þig i hel. Þær eru
skrítnar, þessar mæður stundum. Ég man ekkert eftir mönnu
irir.ni. En ég skal halda áfram. Ég stóð þarna æði stund
alein í náttmyrkrinu, en ég er aldrei sérlega þolimnóö, en
samt varð ég að standa þarna i sömu sporum. Ég stóð og
hiustaði þangáð til trén fóru að hljóðskrafa, og búskarnir að
læðast og smá braka. Ég heyrði ýmislegt sem hvergi var til
nema í ímyndan minni. Loksins heyrði ég hiö jafna fótatak
lógreglumanns. Htann stanzaðj tindir rafiurmagnsljósinu hjá
liliðinu, og ég kúrði mig niður undir bekkaum. En í því ég
beygði mig, festist yfirhöfn mín á hríslu, svo brakaði hátt i
hvorutveggju. Ég hélt ég mundi deyja, hljóða upp, eða hlaupa
á brott, eða falla í ómegin. Það T;arð þó ekki, því þarna í
btkknum svaf kötturinn hans Latímers. Ég sló til hans dálítið
snarplega og kisa stökk upp og þeyttist yfir götuna. Lög-
rcglumaðurinn sá köttiun hlaupa og hélt svo sjálfur áfram.
jæja Mag, hefði Tom nú komið og farið he’im með mér, á þessu
augnabliki, hefði ég orðið svo fegin að ég hefði aldrei reynt
iþess konar verk aftur. En hann kom ekki, og ekkert kom fyr-
ir ti.l þess að brjóta kyrðina óttalegu. Munnurinn á, mér varð
skrá þur og ég nötraði eins og hrisla og færði mig þangað sem
kötturinn hafði legið. Þ’að er undarlegt hvaða áhrif sumir
hlutir hafa á mig. Þarna á bekknum var teppi, sem Latímer
átti, undur mjúkt úr silki og loðvöru. Mér fannst ég sjá
hversu löngu, þun'.nu, hvítu hendumar hans höfðu hvílt á því,
og er ég snerti það, fannst mér ég heyra rödd hans hafa upp
erindið, sem ég las síðast fyrir hann. Það voru undarleg orð,
sögð af undarlegum man.ii — alveg eins og áin eða trén hefðu
sagt það.
Þetta frelsaði mig. Ég las það upp aftur og aftur, og
þ-'ddi þ?ð ir-n á feriulú^urinn. unp á gang lögregluþjónanna
þegar þeir g<engu fram hjá og upp á skröltið í járnbrautarlest-
r— yjjsx1 í kör’-n-- 'þen"5’- -enna fram hjá. En allt
- i í Ú,-->rna mínit»T. 9tanr1?
(
u; u cg
í ’-'U fr
Í