Freyja - 01.08.1908, Page 11

XI l FR2Y]A Xt.
'vegii'a korritiS >ér til Rcmaborgar'?1'— „Fólk mitt var rómverskt
<og- svo heiti ég Róma.“ — „E'mö s'mni iþ'elckti ég stúlkra., sem bét
Roma.'' — „Virkilega, aíira Rónm auBvita’S/' sagtii hún meh ó-
■styrkri rodð.'— „Róma var döttir vinar míns, 'serii ég trefi minnzt
:á viS yt5ur.'“ — „Merkílegt. — Nei, gjörih svo vel ab horfa út í
‘gluggann,“ hætti (hun viö, l>ví Rossi varh aS lita- fil h'enfíár, aS
ööru leyti bar ekkert á honum. En hún átti fullt í fangi meö aii
halda iþeisisrfm leik áfram.
„Hún var eiromgis sjö á'ra, heg'ár ég sá hana' si5ast,“ sagfii
liann.
,,Og siöáft hlýtur aíS vera lafigt — lánig't.'" „Seytján ár.”
— ,,Þá hlýtur ihún aÖ verá jafngömul--------•“ — „Þ.egar ég sá
'hana fyrst, var hun éinnngis þriggja ára, ög í náttkjólnum sín-
'uni — ret-t .a6 hátta.“
Róma hlo, en hlátutin’fl var óeSlilegur og hún fáfífí ija'S.
„Hún las bænirnar sinar: .Fáöi vo, ú ert inni, eddist it
nab', SagÖi ihún,“ ságöi Rc\;si og brosti er liann reyndi a’ö stælá
hiS öfutlkomna Sbarnamál. Þeim várö litiÖ hvo'ru til annars>
sameiginlega brostu íþ.au aö Fessu, en litu svo sitt í hvora áttiná
alvarleg 'ög .þjringt ihugsandi. „Yöur máske finnst það undar-
legt, eri Samt er iþáð satt, áö það var bæn barnsins, Sem íyrst
Vakti mig til meðvibu.ndár u'm æ'tlunarverk mitt/' sagði hann.
„Virkiiega.“
„Þegar ég v.ar í Amriku tíu árfím seinna, minntist ég þess-
ára orða barnsins: ,TÍ omi it íki, eöi inn illi o á öSu sem á irni’T
Svo varö jþögn o'g Röma varin af kappi óstyrk og lmgsandi, og
T>egar þiöígnin iv.ar ai5 'verba öbaerileg 'tilkynftti Pelicé hfenni að
mÍÖdagsmaturinn væri til. •— „Eér biöið,1' sagði Róriiá vifc Roií.si.
„i yí mig langar til að vinna sém 'mes't méöáfí svoná liggu'r á
mér“ — „MeÖ ánægju,“ svaraði hanfí.
Hún boröaði lítið, þvi einlægt vari hún aö brjóta heilann ftrii
þaö, hvoft hann fþekkti sig. Og hun vaf sannfærö rim að hanri
gjöröi þ.aÖ, allt benti til þéss. En livers vegna sagði hann henni
l áö þá ekkl? Af því að hanri beiÖ þess að húri kánnaÖist Viö
hann og segÖi honum hveri hún væri, eins og hánn h'af'Öi sa'gt
henni allt urn sig. O'g hví gjöröi 'liún þaÖ ékki ? Af jþ.ví hun
var fjötruö í því féíagslífi, sein hún tilheyrði, og af því 'hún fyri