Helgarpósturinn - 03.08.1979, Blaðsíða 9

9
Það sem gerðist var i stuttu
máli þetta:
Á föstudagskvöld fyrir tveimur
vikum leiddu dyraverðir Hótel
Borgar ungan mann, nokkuð ölv-
aðan, með sér fram ganginn að
útidyrum staðarins. Mun hann
hafa lent i einhverjum útistöðum
inni i salnum. Þegar þeir gengu
fram hjá fatahenginu sagði pilt-
urinn: „Ég vil fá jakkann minn.”
Dyravörðurinn svaraði honum
höstuglega og sagði: ,,Þú getur
fengið hann á morgun.” Að þvi
búnu var manninum kastað á dyr.
Hann sætti sig ekki við þetta og
barði dyr hússins að utan. Eftir
smástund kipptu dyraverðirnir
honum inn fyrir. Að því búnu lok-
uðu þeir dyrum inn á ganginn,
þar sem gestir stóðu. Fljótlega
heyrðust mikil óhljóð þaðan og ó-
huggulegthljóði manni, sem ekki
náði andanum.
Blaðamaður Helgarpóstsins
var ekki fjarri og tókst að lauma
sér inn i anddyrið og sá hann þá
hvar unga manninum var rig-
haldið við gólfið og hann tekinn
tökum þeim harkalegum enda
þótt hann væri algjörlega varnar-
laus gagnvart ofurefli filefldra
dyravarðanna.
Ekki leið á löngu þar til dyra-
verðir tóku eftir blaðamanni og
spurðu hvern andskotann hann
væri að gera þarna: „Ég er að
fylgjast með ykkur að störfum,”
var svar okkar. Blaðamanni var
snarlega ýtt inn á ganginn.
Stuttri stundu siðar var lögregl-
an mætt á staðinn. tJt úr anddyr-
inu gekk lögreglumaður og fyrir
aftan hann stóð dyravörður, sem
sagði um leið og hann benti á
blaðamann: „Þessiá líka að fara
út.”
Blaðamanni Helgarpóstsins
varmeðöðrumorðum visað á dyr
fyrir að fylgjast með starfi dyra-
varðanna og lögreglumaðurinn
hlýddi óskum þeirra. Við báðum
um ástæður en fengum engar,
utan þessa: „Hann var að trufla
okkur við störf.”
Lögreglumanninum þótti litið
um tilboð blaðamanns Helgar-
póstsins og vitnis hans um að
votta hvað hefði gerzt og hvernig
dyraverðir hefðu komið fram við
unga manninn. Nei, i staðinn var
blaðamanni ýtt út og hann tekinn
harkalegu taki. Blaðamaður
veitti enga mótspyrnu.
Þegar út var komið var blaða-
manni Helgarpóstsins gert tilboð.
Viljið þið dcki bara fara, var sagt.
Þeim þótti við stinga i stúf við
unga manninn, sem var .vankaður
og illa farinn eftir meðferðina i
anddyrinu. Nei, ekki vildum við
það. Við kusum að fylgja þeim inn
á lögreglustöð til þess að minnsta
kosti að tryggja, að ungi maður-
inn fengi réttláta málsmeðferð
þar.
A lögreglustöðinni var okkur
eins tekið: „Strákar minir, viljið
þið ekki bara fara. Þetta kemur
ykkur ekkert við.”
Endirinn varð sá, að unga
manninum og félaga hans, sem
lögreglan hafði einnig tekið niðri
við Hótel Borg, ásamt okkur var
leyft að fara.
Meira geröist ekki þetta kvöld-
ið.
Næsta kvöld ákvað blaðamaður
Helgarpóstsins að fara aftur á
Hótel Borg til þess að heyra hvað
dyraverðirnir hefðu að segja um
málið. Þegar blaðamaður gekk
inn um dyrnar rauk til sá dyra-
varðanna, sem harkalegast hafði
gengið fram kvöldið áður, og
sagði: „Þessi fer ekki inn. Hann
er i straffi.” Þetta kom að sjálf-
sögðu flatt upp á okkur.
En ekki þýðir að deila við dóm-
ara nn.
Engu að sfður komumst við inn
i húsið með öðrum leiðum og i
fullum rétti. Yfidyravörður húss-
ins sá þá til okkar og leiddi oldcur
út.
Þá var þetta komið á hreint:
Blaðamaður Helgarpóstsins og
vitni hans allan timann voru
komnir i „straff” hjá dyravörð-
um Hótel Borgar fyrir það eitt að
sjá til þeirra i starfi. Og tilraun
okkar til að vekja athy gli lögregl-
unnar á þvi að þarna kynnu dyra-
verðirnir að vera i órétti gagn-
vart unga manninum, en ekki
hann gagnvart þeim (hvað svo
sem olli þvi, að þeir vildu að hann
færi út úr húsinu i upphafi)
reyndist vonlaus.
Blaðamaður Helgapóstsins
fylgdi málinu örlitið eftir, aðal-
lega til þess að tryggja sig gegn
þvi, að vera borinn röngum sök-
um siðar meir.
tsjálfu sér er hér ekki um stór-
mál að ræða. Hins vegar er þetta
réttlætismál gesta veitingahúsa
almennt, sem sjaldan hefur verið
gaumur gefinn.
Enda þótt við höfum staldrað
við Hótel Borg i þessari grein, þá
erástæðan einfaldlega sú, að það-
an höfum við alltof mörg dæmi.
Raunar er leiðinlegt til þess að
vita, að svona hlutir skuli gerast á
Hótel Borg, sem nú, eftir nokk-
urra ára lægð er að rifa sig upp og
er að verða einn af vinsælustu
skemmtistöðum borgarinnar.
Einmitt þess vegna skiptir það
ekki litlu máli, að dyragæzla
dragi staðinn ekki niður og komi
slæmu orði á hann.
Undirritaður hafði samband við
Sigurð Gislason, hótelstjóra á
Borginni. Hann tók fram, að hann
hefði ekki verið staddur i húsinu,
þegar þetta gerðist og hann
þekkti þvi ekki málavöxtu.
Við skulum bara vona, að hér
eftir reyni dyraverðir á Hótel
Borg að halda fólki, sem stendur
utandyra og er orðið órólegt, i
skefjum með öðrum ráðum en
þeim að kýla hendi snögglega út
um rifu á útidyrum og gæta ekki
að þvihvað eða hver verður fyrir
högginu.
Halldór Halldórsson.
Ragnheiður með fimm börnum sinum.
MEÐ ÞJÓN A
HVERJUM FINGRI
íslendingar fara ótrúiega viða, þótt fáir séu.
Helgarpósturinn frétti nýlega af konu, Ragnheiði
Friðu ólafsdóttur, sem frá unga aldri hefur búið
eriendis, og það langt frá landinu kaida. Lengst
af bjó hún í Afriku, en fluttist fyrir stuttu síðan til
Bandarikjanna.
Ragnheiður Friða vann á
móttökunni á Hótel Borg fyrir
um 30 árum siðan þegar þangað
kom sem gestur bandariskur
maður, sem siðar varð eigin-
maður hennar. Hann var hér á
ferðalagi.en sem eigandi lyfja-
verksmiðju i Chicago i Banda-
rikjunum, þurfti hann að ferðast
mikið.
Honum leist vel á stúlkuna, og
henni á hann, og þau fóru
skömmu seinna i ferðalag til
Afriku. Hann var orðinn
þreyttur á sifelldum ferðalögum
sem fylgdu vinnunni og þau á-
kváðu að flytjast til Afriku.
Hann seldi þvi verksmiðjuna og
ákvað að setjast að i
Kenya. Vegna borgarastyrjald-
ar varð þó ekki af þvl strax —
þau dvöldu um tima i Höfðaborg
i Suður-Afriku, siðar i Banda-
rikjunum, um tima á Islandi, en
svo viðsvegar um Asiu.
’Fyrsta barn þeirra hjóna
fæddist i Manilla á Filipseyjum,
og eftir það settust þau að i
Monte Carlo um tima.
Fyrir lyfjaverksmiðjuna
keyptu þau sér kaffibúgarð i
Nairobi, en fluttust talsvert
seinna til Tanganika. Alla bú-
skapartiðina höfðu þau þjóna til
að sjá um húsverkin, og á tíma-
bili átta i einu. Hjónin
eignuðust fleiri búgarða en
einn, þau dvöldu t.d. yfir vetrar-
mánuðina, á regntimabilinu, i
Tangier i Marokkó.
Ragnheiður átti 3 börn með
manni sinum, en sem nú er
látinn. Hún giftist aftur
og býr nú i Bandarikjun-
um og á önnur 3 börn meö siðari
manninum. Að koma til Banda-
rikjanna voru töluverð við-
brigði, ekki sist vegna þjóna-
leysisins. „Allt i einu uppgvötv-
aði ég að ég kunni ekki að elda
neinn mat”, sagði Ragnheiður.
”Og það er ótrúlega erfitt að
eiga allt i einu að fara að gera
allt sjálf, eftir að hafa alla avi
haft þjóna á hverjum fingri. En
ég er Islendingur, og þótt ég sé
einkabarn, þá veit ég þó hvað
það er að vinna.”
Ragnheiður Friða er einka-
dóttir hjónanna Valborgar
Gröndal, sem er nýlátin, og
Olafs Jónssonar rakara,
Hvassaleiti 32 i Reykjavik.
Þjónar Ragnheiðar þegar hún bjó i Nairobi. A myndina vantar
barnfóstrurnar.