Helgarpósturinn - 20.02.1981, Blaðsíða 6

6
Föstúdárgur20.
Stórskyttur hafa lengst af veriö
aöalsmerki tslands á sviöi hand-
boltans. Stórir og stæöilegir
strákar, sem kunnaö hafa aö
kasta fast, og reyndar ýmislegt
annaö, hafa rní hrellt markveröi
erlendra landsliöa áratugum
saman. Gunnlaugur Hjálmars-
son, Ingólfur óskarsson, Jón
Hjaltaiin, Axel Axelsson, svo
nokkrir séu nefndir.
Þetta er eftaust ekkert skrýtiö.
gamall var hann farinn aö leika
handbolta i fimmtaflokki, þökk sé
nUti'ma læknavisindum. Og siöan
hafa veikindin ekki þjakaö hann
mjög. „Það hefur alltaf veriö
styttri á mér önnur löppin siöan”,
sagöi Siguröur, „en þaö hefur
liöi, sem Helgi Gunnarsson
þjálfaöi upp i' gegnum alla yngri
1981.
Jie/garpósturínn.
Allir vilja vera stórskytta. Alveg
eins og allir vUja vera senter i fót-
boltanum. Þaöeru skytturnar
- sem skora flest mörkin, og sem
mest ber á. Og þegar Siguröur
Sveinsson, sii nýjasta af þessum
stórskyttum kemur inná i leikjum
landsliösins, fer heldur ekkert á
milii mála aö þaö eru skytturnar
sem áhorfendur eru hrifnastir af.
Honum er fagnaö eins og þjóö-
höföingja, og þaö jafnvel þótt
honum hafi ekkert gengiö I næsta
leik á undan — eins og á móti
Austur-Þjóöverjum á dögunum.
Nú er Siguröur ekkert sérlega
lipur handboltamaöur eöa
snöggur, þannig aö augljóst er að
hann á hilli sina þvi aö þakka
hversu óhemju fast hann getur
skotið. Reyndar hefur hann lfka
ágætt auga fyrir linuspili, en þaö
er sama. Ahorfendur eru fyrst og
fremst veikir fyrir skotunum
hans.
Lömunarveiki.
Fy rir um þaö bil fimmtán árum
var fátt sem benti til þess að
Sigurður ætti eftir að gera garð-
inn frægan á iþrdttasviðinu. Hann
fékk lömunarveikina sem barn,
gat ekki stigiö i fæturna I heilt ár,
ekki löngu eftir að hann yfirhöfuð
byrjaði aö ganga. Hann var þvi
ekki beint efnilegur. En 12 ára
ekki háö mér hingaö til. Þaö
munar heldur ekki nema tveim
centimetrum”.
Siguröur er yngstur fjögurra
bræöra, sem allir hafa reynt sig I
handboltanum. Einar Sveinsson
leikur nil með Þrótti við góðan
oröstir, Sveinn Sveinsson hefur
leikiö meö Þrótti og siðar Fram,
og Guðmundur Sveinsson, sem
byrjaði í Þrótti, eins og bræöur
ha ns lék með FH áður en hann fór
til Svfþjóöar, þar sem hann er nú
með Saab. Sigurður sagði aö
aldrei hefði annaö félag en
Þrótturkomiðtilgreina, enda eru
þeir bræður Ur Vogunum — miöju
Þróttarsvæði. „Ég fór aö visu i
eitt ár til Sviþjóðar, og var þar
með Olympia, áriö eftir aö Ólafur
Benediktsson lék með þeim, 1978
til 79. Þaö gekk ágætlega, fannst
mér. Aö visu spilaöi ég heldur
litiö með þeim, bara tiu leiki,
vegna þess að ég þurfti að biöa i
fimm mánuði eftir aö veröa lög-
legur með liöinu. En eftir það
gekk mér bara vel.”
„Geysilega sigursælir”
Eftir heimkomuna lá leiöin
beint aftur I Þrótt, sem þá var i
annarri deild. Þar hitti Sigurður
fyrir suma af þeim gömlu
félögum, sem i yngri flokkunum
höfðu ásamt honum myndaö
„geysilega sigursælt lið”, eins og
hann oröaöi það glottandi. í þvi
llokkana var meöal annars Páll
Ólafsson, sem nú er samferöa
Siguröii’keppnisferö landsliösins,
Sverrir Einarsson, Ottó Hreins-
son og RUnar Sverrisson og
Úlfar Hróarsson, sem allir eru
þekktir knattspyrnumenn. Sem
Páll er reyndar lika.
Alltaf var Siguröur I sama hlut-
verkinu — aöskora. Einu sinni fór
hann þó i markið. „Þaö var I ein-
hverri unglingakeppni i Dan-
mörku. Ég man nú ekki alveg
hvernig þaö vildi til. En ég stóö
mig ekki betur en svo aö ég hef
aldrei veriö beöinn um aö fara i
mark siðan”, sagöi hann.
„Köggull i vörninni”
Ve turinn áðu r en hann fór út lék
hann skrautlegt keppnistimabil
fyrir Þrótt, jafnframt þvi sem
hann tók þátt i sinum fyrstalands-
leik. „Við urðum Reykjavikur-
meistarar, og komumst i úrslit i
Bikarkeppninni, en féllum samt i
aöra deild.” sagöi hann.
A siöasta keppnistimabili vann
Þróttur aöra deildina meö
nokkrum yfirburöum, og
Siguröur var lang markahæstur.
Og i' ár urðu þeir nokkuö óvænt i
öðru sæti fyrstu deildar og nú var
Sigurður markakóngur hennar,
og setti nýtt markamet — skoraði
aö meðaltali 9.5 mörk i leik. „Viö
erum i toppþjálfun, það er góður
mórall i liðinu og viö höfum virki-
lega góöan þjálfara, sem þar aö
auki er heilmikill köggull i vörn-
inni”, sagði hann þegar hann var
spuröur um ástæöurnar fyrir
velgengninni. „Ólafur er sá eini
sem náö hefur virkilega saman
liðinu”.
Fyrsti landsleikurinn var ekki
ýkja merkilegur, aö sögn
Siguröar. „Hann var i Vest-
mannaeyjum i janúar 1977 á móti
Dönum”, sagði hann. „Ég var
inná siðustu fimmtán sek-
úndurnar og kom aldrei við
boltann! ”‘Siöan hefur hann leikið
rúmlega 30 landsleiki, og komið
meira við sögu þá. Auk þess lék
hann með unglingalandsliðum,
bæði i liðinu undir átján ára aldri
og eins lika með liðinu, skipuöu
leikmönnum undir 21 árs, sem
lenti í 7 sæti á Heimsmeistara-
mótinu í Danmörku, eins og
frægt varö.
Kók á daginn
En lifiö er ekki bara handbolti.
A daginn ekur Sigurður um i Kók-
bfl, og dreyfir þvi ágæta gosi um
bæinn. Hann er þar „aðstoöar-
maöur” Páls ólafssonar, eins og
hann segir sjálfur, en þeir eru á
sama bflnum. „Þetta er svosem
ágættstarf”, sagöihann, „Maður
er nokkuð frjáls i þvi hvernig
maöur hagar vinnutimanum, og
það kemur sér vel fyrir hand-
boltann. Og maður vinnur aldrei
frameftir. Hinsvegar fer þaö
ekkert vel með hendurnar á
manni”.
Hendurnar eru álika mikil-
vægar handboltamanninum og
pianistanum, þótt sá fyrrnefndi
fari ekki alveg jafn finlega með
sig. Tvisvar hefur Siguröur putta-
brotnaö i handboltanum, og þar
að auki var hann skorinn einu
sinni vegna eymsla i hné. Hann
. segist hinsvegar ekki vita til þess
að hafa slasað aðra. „Núna úti i
Þýskalandi skaut ég framan i
Vestur-Þýska markmanninn úr
viti. Honum fannst það ekki mjög
þægilegt, held ég. Þeir urðu alveg
vitlausir og héldu að ég heföi gert
það viljandi. En hann stóð það af
sér.”
Leikirnir úti við Vestur-Þjóð-
verja eru skemmtilegustu leikir
sem Sigurður hefur spilað með
landsliðinu, „og svo leikirnir
núna við Austur-Þjóðverja. Það
var gaman að vera meö þá”. Aö
visu gekk hvorki né rak hjá
Siguröi í þeim leikjum, enda átti
hann við aö etja einn erfiöast'a
andstæöing sem hann hefur
kynnst. „Þaö var hrikalega erfitt
að spila á móti þeim. Þeir léku
mjög harða vörn og mjög frama-
lega. En sérstaklega átti ég erfitt
meö þennan köggul númer tiu hjá
þeim, — Wahl. Mér gekk ekkert á
móti honum.”
Nauðsynlegt að verða
vondur
Helstu áhugamál Siguröar fyrir
utan handboltann, nýtast honum
sennilega vel á keppnisferðum
erlendis. þar sem tómstundirnar
vilja verða langar og leiöi-
gjarnar. Hann spilar Brigde og
Billjard, en segir árangurinn ekki
vera neitt til aö hrópa húrra yfir.
„Og einstaka sinnum fer maður
svo á skemmtanir”, sagði hann.
Hann sagðist ennfremur vera
mikil rólegheita maður, „en það
er nauðsynlegt að verða vondur i
hörkuleikjum”, bætti hann við.
eftir: Guðjón
Arngrimsson
myndir: Friddi