Helgarpósturinn - 27.02.1981, Blaðsíða 13

12
Föstudagur 27. febrúar 1981
.1
helgarpósturinn helgarpásturinrí
Föstudagur 27. febrúar 1981
1 . 1
13
Sleinunn 6|arnadóiiir i lleiprpðslsviðiaii
varo góO leikkona - en líka siœm lyiiiDyllo"
ViOlal: Ární Oórarinsson
„Gelum helvílínu sians”
Þrátt fyrir þetta vill hún hafa
einhverja íslendinga nálægt sér.
Hún kveöst hafa verið heppin meö
leigjendurna sina. „Þeir hafa all-
ir verib yndislegir, þessir landar”
Og hiín heldur sambandi við aöra
sem lengur hafa búiö I London,
eins og Brynhildi Sörensen i
islenska sendiráöinu sem búin er
aö vera i London siöan Steinunn
var hér i skóla fyrir 1950 og er
ættuö af Akranesi eins og hún, og
islensku sendiherrahjönin, Olöfu
og Sigurö Bjarnason. „Þau þykja
vist ekkert sérstaklega vinsæl, en
mér finnst þau ágæt. Viö Siggi
erum búin að vera kunningjar svo
lengi. Viö fórum stundum saman
á stjórnmálafundi úti á landi i
gamla daga, — ég til aö skemmta
og hann til aö halda ræöur”.
Og Steinunn segir sögu af
framboösfundi á Raufarhöfn, þar
sem þau voru bæöi, hún og
Sigurður Bjarnason, fram-
bjóðandi Sjálfstæöisflokksins.
„Þetta hefur verið 1951 eða 2. Það
var alveg troöfullt hús á fundin-
um. Eiginlega allt kommúnistar,
róttækir menntaskólanemar og
stúdentar i sumarvinnu i sildinni.
Þegar aumingja Siggi ætlar að
fara að flytja sina ræöu byrja
þessir strákar að gripa frami og
garga og garga. Og þegar Siggi
reynir aö svara fyrir sig er ekkert
nema það, að sild kemur
fljúgandi utan úr sal og lendir
beint framan á honum. Þá gefst
Siggi upp og segir viö mig: Jæja,
Steinunn. NU tekur þú viö. Ég
kem meö minar gamanvisur og
þá dettur allt i dúnalogn. Svo ég
segi: Ef þið gefið ekki honum
Sigga sjans á eftir, þá er ég farin!
Þá heyrist sagt úti i sal: Jæja,
gefum helvitinu sjans. Og eftir
þetta gatSiggi flutt ræðuna sina.”
„Platan mín var órasl”
Leið Steinku Bjarna inn i is-
lenska poppheiminn fyrir nokkr-
um árum, meö Stuömannaplöt-
unni og sfðar sólóplötunni A
borgaöi mér aldrei krónu fyrir
hana. Ég á ekki einu sinni eitt
eintak af henni. Vil þaö ekki.
Braut mitt.”
Sleinka oq stuðmenn
Steinunn tók á sinum tima þátt i
hljómleikaferðalagi Stuömanna
um Island. Þá voru haldnar
skemmtanir bæði i Reykjavik og
á einum átta stöðum úti á landi.
Hvernig tilfinning skyldi fylgja
þvi að verða poppstjarna, ja, ef
ekki á gamals aldri, þá aö
minnsta kosti á efri árum? „Ég
var auðvitað voöalega hrædd.
Alveg geysilega hrædd fyrst. Hélt
ég yrði rifin niður, að koma fram
gömul kona með ungum strákum,
finum músiköntum. En ég gerði
meiri lukku en allir þessir gæjar.
Til dæmis á Sögu og á Akureyri,
þar sem áhorfendur eru alveg
hryllilega kritiskir, eöa i
Vestmannaeyjum. Þarna lögöust
þeirbara i gólfiö og öskruðu: Við
viljum Steinku! Við viljum
Steinku! Alls staöar þar sem
Stuömenn skemmtu var ég
númer eitt. En auðvitaö var þaö
ekki sist laginu Strax i dag að
þakka.
Þetta var spennandi þvi er ekki
að neita. En ferðalagið var þreyt-
andi og erfitt. Við skröltum þetta
fram og aftur i rútu. Ég fyrir mitt
leyti var frekar með upp á grin en
til að græða á þvi. Með i hópnum
voru tvær negrakellingar. Það er
alveg nytt fyrir fólkið úti á landi
og strákarnir þyrptust alltaf I
kringum þær. En þær voru stórar
upp á sig. Héldu að þær yrðu
stjörnur á íslandi af þvi þær höföu
verið kórstelpur i Jesus Christ
Superstar i London. En þær voru
no-good sem söngkonur. Og á
endanum voru þær komnar I
nektardans á skemmtistöðunum i
Reykjavík. Samkomulagið I
Stuðmannahópnum var satt að
segja ekki upp á það besta heldur
Þetta eru auðvitaö ágætir strák-
ar, en hinum þótti til dæmis
Jakob ekki standa sig nógu vel
sem skipuleggjandi feröarinnar.
bjuggu á Akranesi og þar er hún
fædd. Þær voru þrjár systurnar,
— tviburarnir Hallbjörg og Krist-
björg, og Steinunn. „Mamma
varð að selja húsið, eða öllu
heldur hjallinn okkar á Akranesi
Hallbjörg fór i fóstur til efnakonu
þar i bænum sem sendi hana til
Danmerkur sextán ára i skóla.
Við fluttum hins vegar til Hafnar-
fjarðar. Mamma fór að vinna við
að vaska saltfisk hjá Einari
Þorgilssyni i Hafnarfirði, afa
Matta Matt og þeirra, til aö geta
komið okkur áfram og
Kristjbjörg fór i Flensborg. Ég
held að mamma hafi næstum
drepið sig til að þetta gæti tekist.”
Steinunn rifjar upp endurminn-
ingur úr stétta- og stjórnmála-
baráttu þeirra tima. ,Mig minnir
aö ég hafi verið tólf ára þegar
voru bæjarstjórnarkosningar
sem oftar I Hafnarfirði. Frá Sjálf-
stæðisflokknum komu menn til
mömmu og sögðu að hún gæti
fengiö tryggða fasta vinnu og fritt
húsnæði, kol til að brenna og
hveiti til að baka úr bara ef hún
kysi þá. Þeir komu tvisvar, og
þeirra á meðal Einar Þorgilsson
sjálfur sem sagði: Ef þú gerir
þetta Geira min þá ertu örugg um
vinnu það sem eftir er. A þessum
árum, rétt upp úr kreppunni,
hefði þetta átt aö vera tilboð sem
fólk gæti ekki hafnað. En ég man
að mamma k'óm’ííl min og sagði:
Farðu nU á sleðanum þinum niður
I bæ og segðu: Niður með hel vitis
ihaldið! Við viljum jafnaðar-
menn! Og þetta gerði ég. En allt
kom fyrir ekki. Sjálfstæðismenn
unnu kosningarnar. Mamma hélt
þá að hUn myndi missa vinnuna,
en Einar erfði þetta ekki. Hún
hélt vinnunni. En hún var fátæk
alla tið. Þetta var eintóm fátækt
og basl allt I kringum mann. Þá
þurfti aö selja sig fyrir velmegun-
ina. Mamma sagði hins vegar:
Ég hef alltaf verið jafnaðar-
maður og ætla að vera það áfram.
Sjálf varö ég kommúnisti. Var
um tíma mjög mikill kommi. Fór
meira að segja einu sinni á náms-
árunum frá London til Tékkó-
hafa þaö skemmtilegt áfram. En
það endar meö þvi að Tóti er rek-
inn af hótelinu. Þá er haldið i
leiguherbergi mitt uppi I
Gloucester Road. En húsráöand-
inn minn segir: Hvernig er þetta,
Iceland, þU getur ekki verið með
allt þetta lið hjá þér! Hélt greini-
lega að ég væri mella. Svo viö
vorum öll rekin út. Þannig urðum
við bæöi, ég og Tima-Tóti á
götunni þessa sömu nótt og sváf-
um á bekk þar til við vöknuöum
um morguninn.
En þú skaltekki halda, að þetta
hafi verið eintómt djamm og grin.
Maður var þarna fyrst og fremst i
hörkunámi, enda útskrifaðist ég
með hæstu einkunn i hverju fagi.
Og nUna kemst varla nokkur
maður inn á Royal Academy”.
Skln og skúrlr
Það hafa skipts á skin og skúrir
i llfi Steinunnar Bjarnadóttur alla
tið. „Ég varð góð leikkona og lika
slæm fyllibytta”, segir hún núna.
„Þegar ég fékk góða kritik sem
leikkona fékk ég mér i staupinu.
Þegar ég fékk slæma kritik þurfti
ég lika að fá mér i staupinu. en ég
var aldrei ofdrykkjukona og
aldrei alkóhólisti. Ég var aldrei'
undir áhrifum vins þegar ég var
að leika eða skemmta. Saman-
borið við það hvernig fólk drekk-
ur núna á íslandi, og ekki sist
leikarar þá held ég reyndar aö ég
hafi verið eins og engill.”
En hUn segist ekki hafa lifað
bóhemlifi. „Ekki beint bóhemlifi.
Og þó fannst mér ég alltaf finna
sjálfa mig best meöal lista-
manna. Óneitanlega var gjarnan
fjör i þessum hópum. Steinn
Steinarr heillaði mig. Ég drakk
oft með honum. Mér fannst ég
vera ansi smá við hliðina á hon-
um. Hann var svo mikill lista-
maður. Þeir voru auðvitað
margir fleiri listamennirnir sem
maður drakk með. En besti gæinn
sem ég hef drukkið með og sá
skemmtilegasti var Agnar Boga-
reyna aö hjálpa mér með
húsnæði. En hann gerði ekkert
fyrir mig. Svo þegar hann hefur
reynt aö hafa samband við mig
siðar og þykist vera stór kall þá
segi ég bara piss-off.”
„Hrökkluðust
irð ísiandi”
Steinunn Bjarnadóttir
viöurkennir að hún sé að mörgu
leyti bitur Ut i Islendinga.
„Kannski er ég fyrst og fremst
bitur vegna Hallbjargar, systur
minnar. HUn var alltaf talin
nogood á Islandi. Staðreyndin er
sú að hún var langt á undan sinni
samtið. En Islendingum þótti hún
alveg ferleg. Og þegar ég fór áö
koma fram var sagt: Hún er
systir Hallbjargar. Hún er sama
helvítis tikin og Hallbjörg. Þaö
var sagt að við værum svo óskap-
lega klúrar og grófar i öllu. En
hvaö er gróft núna?”
Steinunn og Hallbjörg Bjarna-
dóttir eiga það sameiginlegt að
hafa báðar farið i leiklist, sönglist
og skemmtanaiðnaðinn. Báðar
hafa sest að erlendis. Telur hún
að þær hafi hrökklast frá tslandi.
„Já, við hrökkluðumst frá
Islandi. tslendingar kunnu ekki
aðmetaokkur. Við fundum aö við
áttum ekki heima þar. Þetta hef-
ur aðeins verið að breytast, eftir
aö við erum báðar orðnar rosknar
og fluttar burt. Þá hefur komið
annað hljóð i strokkinn. En ég
held að þetta eigi eins og ég segi,
fyrst og fremst við um
Hallbjörgu, systur. Sjálf hafði ég
út af fyrir sig alltaf nóg að gera”.
HUn segir að samband þeirra
Hallbjargar sé einkar gott nú orð-
ið. Það hafi ekki alltaf verið það,
en núna síðustu árin sé það alveg
yndislegt. Hún kveðst ætla að
reyna að heimsækja Hallbjijrgu
fyrir vestan haf innan nokkurra
vikna. HUn sé orðin veik og geti
litið hreyft sig sjálf. Eru þær likar
að skapgerð? „Nei”, svarar
Steinunn. „1 fyrsta lagi er hún
ekki við mig i tvö ár af þvi ég gift-
ist Dagga. Það var ekki nógu fint
að giftast manni sem að hálfu
leyti er af kinverksum ættum”.
Harmieikur
a Tálknaliröi
En hvernig hafa samskipti
Steinunnar við karlmenn verið
gegnum lífið? „A ég að fara að
segja þér frá karlmönnunum i lifi
minu? Ætli ég fari nú nokkuð út i
smáatriðin. En ég hef aldrei verið
sérstaklega sexygirl. Þegar ég
fór út til London að læra, þá var
ég trúlofuð heima. Hann var kall-
aður Bóbó. Er núna stórkall á
Akureyri. En þegar ég fór út hætti
hann við mig. Svo þegar ég var
kominheim aftur giftist ég Alfreð
Kristinssyn. Við eignuöumst tvo
syni, en skildum eftir sjö ára
hjónaband. Maður var alltaf að
leika á þessum árum. Svo lenti ég
i óreglu. Ég fór i nokkra mánuði
tilLondon, svona tilað litast um á
fornum slóöum. Og þá hitti ég
Dagga. Eftir að ég kom heim
brýðissemiskasti, kannski út af
bréfunum til Dagga, og rýkur út.
Hann var skömmu áður búinn að
fá byssuleyfi og kemur til baka á
ballið meö byssuna i hendinni.
Hann ætlar að skjóta mig, en það
verða átök og skotiö hafnar i hon-
um sjálfum með þeim afleiðing-
um að hann deyr. Þetta var auð-
viðtaö alveg hryllilegt áfall og
ekki sist erfitt fyrir Bjarna minn
að upplifa þetta, sem var þarna á
Tálknafyrir með mér, ungur
drengur.”
Hvert er haldreipi Steinunnar
þegar hún lendir i sálarháska,
eins og þessum? „Þú heldur
auðvitað að ég sé oröin klikkuö
þegar ég segi það. En þaö er guð.
Hann er sá eini sem hjálpar mér.
Ég fer með bænimar mlnar á
hverju kvöldi. En eftir þennan
ákveðna atburð var það maður-
inn minn núverandi sem kom mér
til bjargar. Ég skrifaði Dagga
bréf og sagði: I’m coming.
Geturðu tekið á móti mér? Og
hann svaraði játandi, auðvitað
gæti hann tekið á móti mér. Svo
ég dreif mig út og hef verið hér
siöan. t tuttugu ár. Og það er
*.ta lagl er hun 100% me,ri hstamaöur en ég,” segir Steinunn um
Hallbjorgu systur sina og er hér viö málverk eftir Hallbjörgu, sem á aö
lýsa æskuárum þeirra systra I Borgarfirði.
„ffl
Steinunn Bjarnadóttir haföi
uppgötvaö fyrr um daginn að
gamli maöurinn i næstu blokk,
scm hiin rabbaöi svo oft viö, var
fyrir a ldarf jóröungi einhver
frægasti glæpaforingi i
undirheimalifi Sohohverfisins i
London. Hann yrti aldrei á nokk-
urn mann svo til sæist, nema
Steinunni. „Kannski vegna þess
aö ég talaði fallega um hundana
hans. Kannski vegna þess aö hon-
um hafi fundist ég lita ót fyrir aö
vera hæfilega vitlaus!” segir
Steinunn. „En guö minn
almáttugur. Ekki datt mér I hug
aö þessi gamli nágranni minn i
tuttugu ár hefði verið margfaldur
moröingi. Ég fékk auövitað
algjört sjokk i morgun þegar
Daggi kom heim af vaktinni meö
möppuna yfir feril mannsins”.
Þau eru þá tvö um aö hafa sest I
helgan stein, nánast hliö við hliö, I
Stanwick Road i West Kensington
í London, — Jack Spot,
undirheimaforingi úr Soho og
Steinunn Bjarnadóttir, leikkona
og seinni tima poppstjarna frá
tslandi. Og Daggi sem upplýsti
máliö, er eiginmaður Steinunnar.
Hann er skemmtiieg blanda af
Skota og Kinverja, hafsjór af
fróöleik og starfar á næturvökt-
um sem safnvörður hjá dag-
blaöinu Daily Telegraph, þar sem
gamli granninn var á skrá meðal
annarra stórmenna. Sjálf vinnur
Steinunn núna hálfan daginn,
veitir forstööu kaffiteriu sýn-
ingarhallarinnar frægu i Earl’s
Court. „Þar er hundasjó núna”,
segir hún. „Þetta er ágætt starf.
Ég er með 40 manns þarna í
vinnu. Araba, Indverja, eiginlega
allra þjóöa kvikindi. nema
Englendinga. Flest af þessu fólki
hefur ekki atvinnuleyfi, fær lágt
kaup og talar varla ensku nema
þegar þaö fær útborgað. Margir
eru i dópi og staldra stutt viö,
enda kemur lögreglan stundum
til skjalanna. En þetta er voöa
indælt fólk. Þaö er sjálfu sér
verst. Og þaö er oft besta fólkið
sem maöur kynnist”.
Hún átti 58 ára afmæli þá um
helgina. Var með menni vinnu viö
að breyta ibúöinni, og haföi,
aldrei þessu vant, enga tslend-
inga hjá sér. ótal islenskir náms-
menn i London hafa leigt hjá
Steinku Bjarna I Stanwick
Mansion gegnum árin. Þótt hún
hafi búiö í London i um tuttugu ár
samfleytt vill hún halda tengslum
við föðurlandiö, — kemur heim
einu sinni á ári, leigir tslending-
um herbergi, — og mætir alltaf
fyrst manna á þorrablótiö hjá
islendingafélaginu, sem reyndar
stóð einmitt fyrir dyrum helgina
á eftir.
ísienskir ruddar,
ivölaldir tnglendíngar
Steinunn segist vera stóránægö
með að búa i London. „Nema
stundum fæ ég verki. Þá langar
mig svo óskaplega I sviða-
kjamma. Þannig að þorrablótið
okkar er i miklu uppáhaldi hjá
mér. Ég er lfka búin að skemmta
á hverju einasta þorrablóti, nema
uppá siðkastið. Þessi islenski
matur er eiginlega það eina sem
ég sakna aö heiman. Sviða-
kjammar, saltfiskur, sigin grá-
sleppa. Ég fæ nóg af þessu þegar
ég er hjá Bjarna, syni minum,
sem er meö Grillborg og Versali i
Kópavoginum. Þá boröa ég alltaf
yfir mig. Að ööru leyti er ósköp
litiö við að vera á tslandi. Nema
að fara á fylleri. Og þegar ég er
heima nti orðið fer ég náttúrlegg
aldrei á fyllerf, Júégsakna lika
stundum sumranna heima. Að
geta ekki farið upp i sveit og i
útreiöatúra. Mér liður vel þegar
ég er heima en eftir nokkrar vik-
ur fer mig að langa aftur hingaö”.
HUn leigir Islensku námsmönn-
unum herbergi „rassgat og ekki
neitt, svo maður tali hreina
islensku”, til að halda viö móöur-
málinu. „Það versta sem getur
komið fyrir Islending er að tina
móðurmáli sinu. Hallbjörg systir
min, fór til útlanda sextán ára
gömul. HUn er að verða sjötug
nUna og talar íslensku eins og ég
veit ekki hvað. Hún er gift Dana,
sem var einu sinni apótekari á
tslandi. Þau búa núna i Banda-
rikjunum og tala saman á
Islensku tvo daga i viku, aðra tvo
tala þau dönsku og ensku i tvo. Ég
veit ekki hvaða tungumál þau
nota sjöunda daginn, en svona
hefur hUn haldið þessu við”.
Eiga Englendingar betur við
skapgerð hennar en tslendingar?
„Nei, það gera þeir andskotann
ekki”, svarar Steinunn. "Frekar
vil ég ruddaskapinn I tslending-
um en tvöfeldnina i Englending-
um. Aö visu geta tslendingar
auðvitað verið tvöfaldir lika, og
England er að mörgu leyti besta
land 1 heimi til að búa i. En þú
getur bara sagt: Þar sem enginn
þekkir mann, þar er gott að vera,
þvi að allan andskotann er þar
hægt að gera. A Islandi er varla
hægt að hreyfa sig, svei mér þá.
Ef mann langar til dæmis að fara
á diskótek eða á popptónleika,
sem mér finnst voða skemmtilegt
aö gera, þá er það ekki hægt. Ég
man að ég fór einu sinni á Óðal
með sonum minum báðum. Þetta
var rétt eftir að Stuðmannaplatan
fyrsta kom Ut með laginu fræga
sem ég söng, Strax i dag. ókei,
þar sem ég sit i rólegheitum við
borð koma tveir kvenmenn ask-
vaðandi að mér og segja: Hvað
ert þU að gera hér, helvitis gamla
kelhngin þin! Ég reyni að gleyma
þessu, bara, en svo koma þær
aftur og spyrja: Er það rétt að þú
sért Stina Stuð? Nei, ég heiti
Steinunn Bjarnadóttir, segi ég.
Djöfullinn! sögðu þær og
formæltu mér, og ég ákvað á
endanum að fara út. Mér finnst
stemmningin heima vera voða-
lega mikiö i þessum dúr”.
útopnu, lá einmitt gegnum einn af
islensku leigjendunum hennar i
London. „Þannigvar, aö Magda-
lena Schram, sem þá vann hjá
Flugfélaginu hérna, hringir I mig
og segist vera með ægilega sæta
stúlku hjá sér sem eigi alls enga
peninga. Geturðu reddað henni
um hUsnæði? segir hún. ókei, segi
ég, hún borgar mér bara þegar
hUn getur. Þá er þetta Anna
Björns, komin til aö leita fyrir sér
i tiskuheiminum i London. Og hún
var hjá mér i fjóra mánuði og
komst svo sannarlega áfram,
bæði hér og seinna vestur I
Ameriku. Frænka Jakobs
Magnússonar bjó lika hjá mér um
tima og Jakob kom stundum i
heimsókn til hennar. Og það var
sem sagt hjá mér sem þau Jakob
hittust og seinna giftu þau sig. Og
Anna, þessi elska, er búin fyrir
löngu að borga mér húsaleiguna
þúsund sinnum.
NU, svo gerist það einu sinni, að
Jakob kemur til min og spyr
hvort ég vilji ekki syngja inná
plögu hjá sér og strákunum i
Stuðmönnum. Ég sagði bara við
hann: Ég með mina strigabassa-
rödd? ÞU hlýtur að vera galinn!
Ég haföi að visu sungið á
Borginni tólf ára, en aldrei komið
nálægt poppurum og rokkurum
og þessum gæjum. Svavar Gest
sagði einu sinni við mig: Þú ert
leikkona, en ekki söngkona. En ég
lét mig nú samt hafa það. Og
Svavar, sem reyndar heldur að
enginn geti sungiö nema Ellý
Vilhjálms, sagði: Ja, þú gerðir
þetta bara helviti vel. En það er
nú llklega tækninni að þakka.
Og kannski er þaö rétt hjá hon-
um. Þessi plata var tekin upp hér
i London og upptökutæknin var
góð. Platan min A útopnuöu var
tekin upp heima og hún er drasl.
Shit! Ég er óskaplega óánægð
með hana. Þeir létu mig lika flýta
mér allt of mikið. Og helvítið
hann Amundi, sem gaf plötuna út,
Þórður var ágætur og Tommi litli • i
alveg dásamlegur. En Egill og
Valgeir voru voðalega snobbaðir. 1
Þeir gátu ekki þolað að ég væri i
vinsælli en þeir. Mig langaði
stundum til að klipa I rassgatið á
þessum strákum, ég segi það satt.
Maður á aldrei að vera of stór.
Maður hefur enga ástæðu til að j
vera neitt sérstakt i þessu lifi.” ;
„Tómi basl og láiœhl”
Sjálf kveðst Steinunn hafa verið i
þrúguð af minnimáttarkennd ,
lengi fram eftir aldri. „Það var
eiginlega ekki fyrr en ég fór að i
bUa i London að ég fékk sjálfs-
öp'ggi. Veistu hvernig ég losnaði
við minnimáttarkenndina? Með ,
þvi að gera mér ljóst að mér hafði \
tekist það sem mér hafði tekist án t
þess að hafa nokkuð á bak við
mig. Mér tókst að koma mér til
náms í leiklist fyrst hjá Lárusi
Pálssyni heima og svo i fjögur ár
við einhvern erfiöasta leiklistar-
skóla i heimi, Royal Academy of
Dramatic Art hér i London. Ég
var i sjö ár B-samningsleikkona
hjá Þjóðleikhúsinu, allt frá stofn-
un þess þar sem ég lék i tslands-
klukkunni, sem er einhver mesti .
heiður sem mér hefur hlotnast.
Og miklu lengur lék égút um allt, i
ekki sist I reviunum. Þetta tókst
mér upp á eigin spýtur. Ungt fólk
núna hefur yfirleitt svo góöan
bakhjarl þegar þaö leggur út á ,
sina lifsbraut. Til dæmis náms-
lánakerfið. Þegar ég var litil :
stelpa, á Akranesi og I Hafnar-
firði, langaði mig alltaf til að
veröa eitthvað, geta gert eitthvað
til aö gleðja foreldra mina. Mér
þótti verst aö þegar mér hafði
loksins tekist það voru þau bæði
dáin.”
Faðir Steinunnar drukknaði 1
þegar hún var tveggja ára I höfn-
inni í Sandgerði, þar sem hann
starfaði sem verkamaður. Þau
slóvakiu með Haraldi Jóhanns-
syni, hagfræðingi til að grafa
skuröi af hugsjónaástæðum! Ég
er ennþá með sömu stjórnmála-
skoðanir.”
Á gölunni
með Tíma-Tóla
Steinunn stundaði nám við kon-
unglegu leiklistarakademiuna i
London 194&—49. Hún segir að það
hafi væði verið góður timi og
erfiður. „Ég fékk svokallaðan
menntamálastyrk, sem Helgi
Sæm. hjalpaði mér til að fá.
Maöur þurfti að visu ekki að
borga hann aftur, en hann dugði
ekki fyrir öllu og maður varð að
lifa spart. Við sem vorum hérna
samtíða, ftílk eins og Gunnar
Eyjólfsson, Baldvin Halldórs-
son, Gunna Sim, Rúrik og Ævar,
við áttum varla bót fyrir rassinn
á okkur.
En samt gátum við haft það
skemmtilegt. A þeim árum komu
tslendingar saman á pöbbnum
Harrington i Gloucester Road.
Harrington gegndi þá svipuðu
hlutverki og Freigátan hefur gert
undanfarin ár. Auk þeirra sem ég
nefndi áðan voru þarna fasta-
gestir menn eins og Karl Strand,
læknir og Þorsteinn Hannesson,
sem þá var óperusöngvari og big
guy við Covent Garden. Við áttum
litla peninga, en oft komu á
Harrington islenskir bissniss-
menn á ferðalagi t.d. Siggi i
Bristol og Asbjörn ólafsson og við
gómuðum svoleiðis menn og
dobbluðum þá til að fara með
okkur á næturklúbb á eftir. Ég
man eftir þvi að einu sinni kom
Þórarinn Þórarinsson, Tima-Tóti
og með honum Andrés Kristjáns-
son, á Harrington þegar hann var
i London. Nú, hann lendir i
partiinu hjá okkur og fer meö
okkur á kippiri. Eftir á ætlum við
svo að fara upp á hótel til Tóta og
son, ritstjóri Mánudagsblaðsins.
Hann kom oft i kjallaranna til
min og gat drukkið hvern sem var
undir borðið. En hann var alltaf
skemmtileg fyllibytta. Og þegar
ég kem heim til tslands og heyri
nafnið Agnar Bogason þá langar
mig alltaf í brennivin. Nú drekk
ég bæði litið og sjaldan. Maginn,
sjáðu.”
Hún segir að skemmtilegasti
timinn i leikhúsinu á tslandi hafi
verið þegar hún tók þátt I reviun-
um vinsælu. Reyndar var
sérkennilegt upphafið að þvi að
Steinunn Bjarnadóttir varð fyrst
og fremst kunn sem gamanleik-
ari. „Ég var nefnilega alltaf mjög
dramatisk. Þannig var, að þegar
Nýársnóttin var sett upp við opn-
un Þjóðleikhússins, þá fékk ég
hlutverk Mjallar, en Hildur
Kalman Siggu vinnukonu. Þá var
ég búin að gifta mig, orðin ófrisk
og fór að gildna eftir þvi sem leiö
á sýningartimann. Þaö var ekki
hægt að hafa Mjöll með bumbuna
út i loftiö, svo ég var sett i staðinn
i hlutverkið hennar Hildar, Siggu
vinnukonu, sem er kómiskt hlut-
verk. Og eftir þetta fékk ég eigin-
lega ekkert annað að leika en
kómik”.
En hver er versti timinn i
endurminningunni frá tslandi?
„Ætli þaðhafiekki verið þegar ég
var að reyna aö komast inn i skól-
ann hjá Lárusi Pálssyni”, svarar
hún, „og lenti i óskaplegu
húsnæðisbasli I Reykjavik. En
fyrir rest fékk ég inni hjá óskap-
lega góðu ftílki. Það hafa margir
reynst mér vel heima, og svo aðr-
ir siður. Oðru sinni til dæmis var
ég á hrakhólum meö húsnæöi.
Atti i sannleika sagt voðalega
bágt. Þá leitaði ég til Geirs
Hallgrimssonar, sem þá var
borgarstjóri. Móðir hans og
móðir min.höföu verið vinkonur,
voru saman I skóla úti i Kaup-
mannahöfn, og ég hélt að þessi
auðugi maður myndi kannski
100% meiri listamaður en ég, þótt
segja megi að við höfum farið i
tvær áttir, — hún varð söngkona
og eftirherma og nú siðast mál-
ari, ég ftír meir i leiklistina. Nei,
við erum ekki likar. Hún er
þyngri, ég er léttlyndari. Ég er
fyrir alla, hún er snobb. Hún er
ósköp beisk út i tslendinga, og
þegar hún kemur heim þá talar
hún aldrei við sitt fólk. Hún talaði
aftur ákvað ég aö reyna aö rifa
mig upp úr sukkinu I Reykjavik
með þvi að flytjast til Tálkna-
fjarðar og fara að vinna þar. A
Tálknafirði geröist harmleikur,
sem varö á sinum tima fréttaefni
i blööum þótt mitt nafn væri
aldrei birt. Ég kynntist þarna
pilti og við fórum aö vera saman.
Við Vorum á balli. Hann verður
liklega gripinn einhvers konar af-
óhætt að segja að mér hafi aldrei
liðið betur”.
Hafa karlmenn veriö miklir
örlagavaldar i lifi Steinunnar
Bjarnadóttur? „Nei, karlmenn
hafa ekki stjórnað minu lifi”,
svarar hún. „Miklu frekar hef ég
stjtírnað þeim. Nema einn
dásamlegur maður. Daggi,
maðurinn minn. Og það er besta
stjórn sem ég hef haft um ævina”.
„öðru sinni lenti til dæmis i þvi að ég var á
hrakhólum með húsnæði. Atti i sannleika sagt voöa-
lcga bágt. Þá leitaði ég til Geirs Hallgrimssonar,
sem þá var borgarstjóri...’
„En hann geröi ekkert fyrir mig. Svo þegar hann
hefur reynt aö hafa samband við mig siðar og þykist
vera stór kall þá segi ég bara piss-off........”