Helgarpósturinn - 31.07.1981, Síða 6

6
Föstudagur 31. júlí 1981 ha/rjarpríczti irinn
„ÉG HEF ALLTAF VERIÐ
VANDFÝSIN Á HLUTVERK...”
m
Þegar okkur bar aö garöi sat
Julie Christie á hækjum sér og
hnoðaöi brauðdeig. Hún var
klædd upplituöum, bláum vinnu-
buxum enda voru þær vel viö hæfi
á sveitabæ hennar íWales. Á bit-
um inni f eldhúsi hanga matjurtir
og laukur sem hún ræktar sjálf.
Þessi hlédræga leikkona hefur
hafnað sviðsljosum Hollywood og
forðast fréttamenn. Hún hefur
ekki látið eiga viö sig viðtal i óra-
tíma vegna þess að alltaf er rangt
haft eftir henni.
Það kom mér á óvart aö hún
skyldi leyfa mér aðkoma í heim-
sokn til sín í fallega, afskckkta
dalinn sinn. Það var margt sem
hana langaði að tala um, málefni
kvenna, börn, hjónabandið, allt
nema karlmennina i Iffi hennar.
Julie, sem orðin er 41 árs, er
enginn einfari. Hún er ekki lik
Gretu Garbo að þessu leytinu.
Um nokkurt skeið hefur hún búið
með vinum si'num, listamöinun-
um Leslie og Jonathan Heale, og
syni þeirra, Henry, sem er eins og
hálfs árs gamall. Henni fellur vel
ys og þys Lundúnaborgar en
henni finnst h'ka sveitin hafa jafn-
mikiö að bjóða. „Þetta er enginn
lifsflótti. Ég hef ekkert breyst,
aðeins þroskast.”
Ekkjan HineMountford, sem er
næsti nágranni hennar, segir:
„Enginn er betri en Julie. Ég hef
aldrei áttbetri vin. Þegar maður-
inn minn dó kom hún gangandi al-
ein yfir akrana í náttmyrkrinu og
var hjá mér alla nóttina. Ég vona
að hún fari aldrei héðan.”
Leikstjórar eru hrifnir af leik-
hæfileikum hennar ai þeim hefur
ekki tekist að breyta stil hennar.
„Ég hef alltaf verið vandfýsin á
hlutverk og hafnað fjölda þeirra,
ýmist vegna þess að mér hafa
ekki fallið þau eða ekki viljað
starfa með ákveðnum leikstjór-
um. Menn vita aldrei fyrir hvort
myndir takast vel en auðvelt er
að sjá hvort myndir verði mis-
heppnaðar. Nú snúast flestar
myndirum hervirki, kynóra eða
kvalalosta. Þeir sem á annað
borð starfa við kvikmyndir kom-
ast ekki hjá þvi að vera i sli'kum
myndum.”
i kvikmyndir að nýju?
„Um þessar mundir er breskur
kvikmyndaiðnaður i öldudal og
þvi er erfitt að starfa hér. Þó að
margt hæfileikafólk hafi flust til
Bandarikjanna hafa margir orðiö
um kyrrt.
Það er ekki rétt að segja að ég
sé að undirbúa endurkomu mina i
kvikmyndirnar þvi að ég hef
aldreihætt. Ég fæ stöðugt handrit
til yfirlesturs og hvert þeirra þarf
að taka t il vandlegrar yfirvegun-
ar.”
Siðasta mynd Julie er gerð eftir
Hin kunna breska kvikmyndaleikkona
Ju/ie Christie er væntanleg ti/ /s/ands
i ágúst ti/ þátttöku í kvikmyndagerð.
Hún hefur haft hægt um sig hin síðari ár
og dregið sig úr skarkala kvikmynda-
heimsins. Þetta viðtal blaðamannsins
Shir/ey Harrison er hið fyrsta sem
Ju/ie Christie veitir í mörg ár.
bók Doris Lessing, „Minningum
eftirlifanda”, og hún hlaut góða
dómaá siðustu kvikmyndahátið i
Cannes. Hún fjallar um lífsbar-
áttu fólks i kjölfar náttúruham-
fara. 1 myndinni leikur Julie konu
sem a að vera miklu eldri en leik-
konan. „Undirbúningur að gerð
myndarinnar og kvikmyndun
varaði niu vikur. 1 Bandarikjun-
um tekur oft þrjú ár að gera
myndir af þessu tagi.
i myndinni eru það börnin jafn-
vel smábörn, sem taka öll völd og
mér fannst fara vel á þvi. Börn
geta synt sérstaka hugvitssemi
og hæfileika þvi' þau eru ekki
bundin af áunninni reynslu eins
og fullorðna fólkið.”
Julie Christie er fædd á Ind-
landi. Hún varsend til Englands i
klausturskóla þegar hún var sjö
ára en var siðar rekin úr skólan-
um fyrir að segja dónalegar
skritlur. 1 næsta skóla fékk hún
aðvörun þegar hún styttí sig góð-
viðrisdag nokkurn og var kærð
fyrir að vekja fýsnir sveitastrák-
anna.
„Það gat verið skaðvænlegt að
neyða kornungar stúlkur til að
hugsa um kynferði sitt. Þetta
varð til þess að ég hugsaði stöðugt
um stráka en áttí reyndar örðugt
með að umgangast þá. En svona
var að vera i heimavistarskóla
stúlkna.
Mér fannst gaman i skóla þótt
ég lærði ekki neitti honum. Börn
eru svo dýrmæt og þvi er synd
hve mikilli þvælu er troðið i þau i
skólum. Það þarf að kenna þeim
aö spyrja, þreifa sig áfram.”
Þegar skólagöngu Julie lauk
sendi móðir hennar hana til
Frakklands að læra tungumál.
„Mér hefur aldrei liðið jafnilla.
Ég grátbaö móður mina að leyfa
mér að koma heim. En hún er
hörð af sér eins og ég. Hún sá ein
um uppeldiðá mér og Clive, bróð-
ur minum. Ég dáihana fyrir hug-
rekki hennar og styrk.
Hún lét ekki éftir mér. Hún
sagði að menn yrðu að leggja sitt-
hvað á sig og ég myndi ekki sjá
eftir þessu seinna. Auðvitað hafði
hún réttfyrirsér og smám saman
fór ég að hafa gaman af frönsk-
unni. Reyndar tala ég frönsku
næstu mynd minni. Hún fjallar
um siglingamann sem hverfur á
Atlantshafi.”
Aö lokinni Frakklandsdvölinni
hóf Julie nám í tækniskólanum
Brighton en sfðan innritaðist hún i
leiklistarskóla i Lundúnum.
„Á þessum árum fannst mér
heldur litið til kvikmynda koma.
Kvenpersónurnar voru bara ieik-
soppar karlanna og satt að segja
fannst mér ekki sérlega freist-
andi að gerast leikari.
En með „Biily lygara” urðu
timamót i' breskri kvikmynda-
gerð. Þegar hringt var i mig að
láta mig vita að ég hefði fengiö
hlutverk i' myndinni bjuggum við
átta saman i' litilli ibúð. Ég vissi
ekki hvernig ég ætti að bregðast
við tiðindunum. Að hugsa sér að
ég skyldi eiga að vinna með hin-
um stórkostlega John Schlesing-
er! ”
Með þessari mynd, sem frum-
synd var árið 1964, vann Julie
fyrsta leiksigur sinn. David Lean
sá myndina og hann bauð henni
hlutverk Löru i „Zhivago lækni”
sem hún gerði ógleymanleg skil.
Nú var hún i' fyrsta sinn farin að
vinna fyrir almennilegum laun-
um.
Áður hafði hún ferðast á putt-
anum en nú gat hún flogið hvert
sem hún vildi.
Hún reyndi svo mjög að
láta sig hverfa
„Ég var 23 ára þegar ég fór
fyrst til Bandarikjanna. Ég fór
meö Royal Shakespeare Comp-
any fyrst til Sovétrikjanna og sið-
an til Bandarikjanna. Það var
eins og að fara úr samkvæmi full-
orHnna i barnaafmæli.
Eftir fyrstu frumsyninguna var
ég með li'fið Ilúkunum þvi'ég var i
fylgd frægs leikara. Þvi yrði horft
á mig og ég yrði að segja eitt-
hvað. Ég var svo hrædd að það
leiö yfirmig við móttökuna. Og ég
sem reyndi svo mjög að láta ekki
taka eftirmér! Ég var næstum 24
ára. Ég var sjúklega feimin fram
eftir öllum aldri.”
Þótt Julie félli vel við Banda-
rikjamenn átti hún erfitt meö aö
búa vestra.
„Þar kom að ég varð að velja
milli Bandarilíjanna og Eng-
lands. Ég hafði eignast marga
góða vini og var ástfangin af
Bandarfkjamanni. Nei, þaö var
ekki Warren Beatty. En um þetta
leyti var hann ednhver nánasti
vinur minn.
Loks tókst mér að gera upp hug
minn, lét niður I ferðatöskurnar
og hélt heim. Ég hafði veriö svo
lengi að heiman að ég sá England
i nyju ljósi, fólkið illa til fara og
gangstéttir forugar. Gangstétt-
imar i Los Angeles voru alltaf
tandurhreinar en það er vegna
þess að enginn gengur á þeim.”
..Þyki vist kynlegur
kvistur hér”
,,Allir vilja vera vinsælir og
virtir. Þeir sem skara fram úr,'
hvort sem það eru knattspyrnu-
menn eða hundaþjálfarar, fá næg
tækifæri til að þroska hæfileika
sína. En þeir eru margir, einkum
konur, sem aldrei fá að syna hvað
1 þeim byr. Þess vegna þurfa þær
aö leggja svo mikið upp úr útliti
sinu.”
Julie hafnar hjónabandinu.
„Ég erekki trúuðog lætekki rikið
vasast neitt i hjúskaparstétt
minni. Það er dýrlegt að búa með
manni sem maður er hamingju-
samur með en það hefur ekkert
með skriffinnsku að gera.
Auðvitað verða margar konur
að giftast. Margir, bæöi karlar og
konur, giftasttil að eignast heim-
ili.
Það er út i bláinn að likja
hjónabandinu við örugga höfn. En
konum hefur verið innrætt frá
blautu barnsbeini að karlar séu
ekki eins veikburðá og óttaslegnir
og þær. Þeim er kennt að maður-
inn búi þeim öryggi og það kaupa
þær með nafni sfnu og frelsi.”
Svo mikils metur Julie sitteigið
frelsi áð hún vill ekki flytjast frá
Wales þóttvinur hennar, sem hún
kallar svo, búi i Lundúnum.
„Ég hef svo mikla þörf fyrir
hann að við erum bæði á stöðug-
um ferðalögum svo við getum
hist.”