Helgarpósturinn - 07.01.1983, Blaðsíða 18

18
Einstætt
safn
að var í apríl á síðastliðnu
vori að ég kom í „hreinasta
þorpið á sólarströndinni" og
gisti næturlangt. Þeir sem
þekkja sig á Costa del Sol
kannast ábyggiiega við Mi-
jas, sem er skafl utaní
hlíðinni ofanvið Fúengirola,
þar sem baðströndin er hvað
rúmgóðust og norrænt fólk
líka.
Eg kom í úttroðinni rútu
frá Torremolinos. Megin-
ætlunin með förinni til Mi-
jas var að sjá hið einstæða
míníatúrsafn prófessors
Max sent er þar til húsa í
aflóga járnbrautarvagni.
Þar kennir ótrúlegra grasa
en það sem trekkir líklega
mest er þurrkað höfuð af
hvítum ntanni sem mun hafa
orðið Jíbaroindíánum að
bráð fyrir ekki alls löngu.
Skv. rannsókn FBI var þessi
ógæfusami maður af
Kákasus-kynstofninum, en
ekki er fleira vitað. Þykkur ,
glerhjálmur hvíldi yfir
höfðinu eins og öðru, því
ekkert mátti snerta og út-
skýrt á fjórum tungum.
Fleira var þarna að skapi
kyndugt eins og t.a.m.
flóapar, löngu dautt og
skorpið, en uppstrílað og
klætt að hætti sinna tíma, í
karl- og kvenbúning; sjóorr-
usta með þátttöku 37 flug-
véla og 12 skipa sem kom-
ast öll fyrir á títuprjónshaus,
handmáluð; eftirlíking af
Síðasta kvöldverði Leonar-
dos á hrísgrjóni og af Krists-
mynd Dalís á teiknibólu.
Þessutan mátti þarna sjá
faðirvorið ritað á hlið boðs
korts og kynstrin af nær ó-
sýnilegum brúðutíslum og
tísluverkum, helst frá
Suður-Ameríku og Afríku.
Til að gera þetta trúanlegt
hafði stækkunarglerjum og
smásjám verið komið í rétta
stellingu uppvið gripina. Að
skilnaði keypti ég mér
drykkjarkönnu nokkru
minni en fingurbjörg.
Endur fyrir löngu var til
borg sem var byggð úr silfri
einu saman og lá á milli Hú-
elva og Sevilla. Hún var
nefnd Turdeta eða Tartesa
og var höfuðborg ríkisins
Túrdetaníu. Túrdetar eða
Tartesar fóru einu sinni að
heiman og komu innan
skamms að Mijas-
fjallgarðinum. Þeir eru tald-
ir frumbyggjar Mijas og
voru menningarlegir í sér;
áttu sín eigin rituð lög,
skálduðu ljóð og bjuggust
við guði. í Mijas reistu þeir
heljarmikil steinölturu og
fórnarstalla þar sem þeir
tórnuðu sjálfum sér og öðr-
um tiltækum í þágu Sólar
og Mána.
Astæðan fyrir því að Túr-
detar settust að í Mijas er
auðvitað sú að þeir fundu
I þar málm. í margar aldir
_fékkst þar blý, járn og
marmari úr jörð og ýmsir
verðmætir málmar sem töfr-
uðu til sín Kelta þegar Túr-
detar höfðu klárað að fórna
sér og kontnir til Sólar og
Mána, eða annað. Fönikíu-
menn komu seinna úr Karþ-
agó og fluttu.ólífur með sér
yfir. Þær höfðu ómælda
þýðingu fyrir atvinnulífið og
hafa enn. Rómverjar eyddu
Karþagó í síðara Púnverja-
stríðinu, nefndu Mijas
„Tamisu“ og það stendur
snn á borgarhliðinu. Mijas-
vín urðu eftirsótt í Róm. Svo
komu Vestgotar úr Gallíu.
Þeir höfðu vandlega skipu-
lagt þjóðfélagskerfi, voru
bláeygir og ortu ekki.
A níundu öld, þegar Márar
ríktu yfir Spáni, gerði einn
þeirra, Ómar Ben Hafsúnt
að nafni, uppreisn gegn
„Damaskus, hinni fjarlægu"
og stofnaði eigið konung-
dæmi í Mijas. Hann kallaði
sig Samúel I og byggði
i
Föstudagur 7. janúar 1983
jpSsturinn
rammgerðan kastala sem
stóðst flest og var ekki álit-
tegur frá sjó. Auk þess stóð
bærinn á kletti. Samúel I og
afkomendur hans réðu þess-
um skika í tæpa öld, en þá
tókst Márum að koma fram
hefnd. Þeir ríktu síðan yfir
Mijas og öllu Granadahér-
aði uns Ferdínand og fsa- j
bella hröktu af sér síðustu
Márana 1492 og Spánn varð
eitt ríki.
í dag búa í Mijas rúmlega
11.000 manns, þar af 1.500
útlendirigar sem hafa sest
þar að í gríð og erg síðustu
ár, einkum skáld og lista-
menn í leit að innblæstri.
rljótt tekur maður eftir
leigubílum staðarins, en þeir
eru lífs og draga kerrur,
sernsé asnar. Ég myndaði
einn sem var hinn blíðasti.
N ámurnar eru nú að mestu
tæmdar, aðeins framleiddir
ýmsir munir úr hvítum og
svörtum marmara. Vínið
hefur glatað vinsældum en
mest snýst í kringum appel-
sínur, ólífur og hunang.
Annars eru hreinlætið og
stíllinn mestu metnaðarmál
þessa samfélags; allt verður
að vera kalkað skv. andalús-.
ískum stíl, arabísk tígul-
steinsþök og svartir járn-
rimlar í gluggum. Við sólar-
uppkomu á morgnana fara
konurnar í bænum út á göt-
urnar með vatn og skrúbba
og hvítþvo allt sem hönd á
festir.
Þessa einu nótt gisti ég í
stórum, bogahvefldum
svefnskála þar sem voru sjö
rúm. Þetta var ódýrt gistihús
og einn „muchacho" í skál-
anum auk mín. Hann hraut
hátt. Ég fékk mér göngutúr
og litaðist niður til ljósanna í
Fúengirola. Þarna var sjald-
gæft útsýni og ekki blakti
hár á höfði.
Það rigndi daginn eftir.
X -J X X Xí X X VD X ÍX
X p X Ui -- X X IX Xi X
X 't; k - -4 \D X X X X
u X 04 X X X ,0 X X
X h X X /X p X X
- p) -4 CS X V- X X X X k
(X '-U - X Vri -4 V* VD X tx
X Ui 'S p Ri X X X X X
V) S X) X X X X X
u. <x 'o k X X X -P V- ui X
-i 2: o Xl V- X; X X X
’.O _s X x: X X X X X k
CQ - -i X p X X X -X -4 k
X <x -1 -4 Ut X X X X X
X cc V -X öí -- X X -O X
s: X CV V X V - X X
O X XI X X
-I .X X X .o k -s X X
X X) X) X V -4 X X
X CA X -4 X k X X k
X ’JJ X N X X X
vo CQ X V3