Helgarpósturinn - 07.01.1983, Blaðsíða 20

20
Föstudagur 7. janúar 1983
Jfielc
\sturinn.
Herfræöingur og liðsforingi, nú kennari viö Lögregl
Alvörustríð
- En þetta sama haust, árið 1980, var ég
sentlur með friðargæslusveit SÞ til Líbanon
og var þar í sex mánuði, heldur Arnór áfram.
Þar tók alvaran við. í Líbanon fóru þá ekki
fram neinar hættulausar heræfingar, heldur
flugu þar alvöru skot og sprengjur unt loftið.
- Norski herinn hafði misst fram að þess-
um tíma eina tíu rnenn í Líbanón, fallna og
særða og tveir særðust hættulega og einn lét
lífið þann tíma sem ég var þarna, segir Arnór
þegar hann rifjar upp veru sína í suðupottin-
um í Austurlöndum nær.
- Versta hrinan kom 18. desember Þá var
skotið 40-50 fallbyssukúlum beint inn í
stjórnstöðina þar sem við vorum, annaðhvort
frá Sýrlendingum eða Palestínumönnum, við
vissunt aldrei hvort var. Og við vissum aldrei
hvort þeir hittu svona illa eða ætluðu sér
beinlínis áð skjóta á okkur. Raunar voru
þetta tvær hrinur, sem bendir til að ætlunin
Þetta byrjaöi allt saman í kaffi hjá Jóni Baldvin. Þaö var áriö 1974,
hann var skólameistari Menntaskólans á ísafirði og ríkisstjórnin haföi
áætlanir um aö senda herinn úr landi.
Þeir sátu í eldhúsinu hjá skólameistarahjónunum, skólabróöir þeirra
Jónsog Bryndísar, StyrmirGunnarsson ritstjóri Morgunblaðsins, Ein-
ar Guðfinnssonar frá Bolungarvík og Arnór Sigurjónsson. Hinir síöar-
nefndu nemendur í þriöja bekk skólans, og talið barst að því hvaö ungir
menntskælingar ætluöust fyrir aö menntaskóla loknum.
- Þaö er ekki annað aö gera en fara út og læra til hermennsku í þeirri
von aö geta á eftir talaö um þau mál af skynsemi,lagði Arnór til
málanna. Vitanlega hlógu allir aö hugmyndinni, enginn tók hana alvar-
lega, ekki einu sinni Arnór sjálfur.
En hugmyndin var fædd og ári síðar var hann kominn í nýliöaskóla
norska hersins. Hann kom heim aftur í sumar, sjö árum síöar, liðsfor-
ingi aö tign og hefur stjórnaö mönnum sínum í Norður-Noregi and-
spænis Rauða hernum, starfað í yfirherstjórn Noröur-Noregs og frið-
argæslusveit Sameinuöu þjóöanna í Líbanon.
Nú hefur hann fengið skrifstofu í Lögreglustööinni í Reykjavík og er
ekki lengur liösforingi heldur aöstoöaryfirlögregluþjónn og kennir
nemendum Lögregluskólans.
Arnór Sigurjónsson fór
á herskóla til að geta tal-
að af viti um varnarmál
- Þetta haust, 1974, voru miklar umræður
um það hér á landi, hvernig haga skyldi vörn-
um landsins, eins og þú manst, vegna þess að
stjórnvöld ætluðu þá að senda varnarliðið úr
landi. Við nemendur Menntaskólans á ísa-
firði tókum þátt í þessari umræðu og ég hafði
sjálfur mikinn áhuga á varnar- ogöryggismál-
um, segir Arnór við Helgarpóstinn, og hann
heldur áfram:
- En mér fannst vanta mikið á þekkingu
fólks á þessum málum og ekki síður að mig
skorti sjálfan kunnáttu til að geta talað um
þau af skynsemi. Umræðan var í stuttu máli á
mjög lágu stigi. Og fyrst maður stóð frammi
fyrir því að velja sér nám, því ekki að fara á
herskóla í stað þess að læra til dæmis stjórn-
málafræði?
Ekki námslán
til hernáms
íslenska utanríkisráðuneytið lagði blessun
sínayfir þessa óvenjulegu námsáætlun og norsk
stjórnvöld ákváðu að taka við nemanda frá
þessari friðsömu þjóð. En þótt hernám sé á
háskólastigi í Noregi voru ráðamenn Lána
sjóðs íslenskra námsmanna ekki á því að
hjálpa Arnóri að kljúfa námskostnaðinn.
- Ég sótti um lán en fékk það ekki, segir
hann og hlær við.
kynnist
;yl alvöru stríði
maður sjálfum sér og
sínum eigin mörkum”
Eftir þrjá mánuði í nýliðaskóla, reynslu-
tíma á báða bóga, fór Arnór norður til Þránd-
neims veturinn 1976 og innritaðist í Belfal-
skolen for infantriet í Tröndelag - liðþjálfa-
skólann fyrir landgönguliðið í Þrændalögum.
- Þar var ég í eitt ár, og þetta var harður
skóli en skemmtilegur, segir Arnór, sem eftir
þetta varð liðþjálfi, yfirmaður hersveitar, og
hélt til Norður-Noregs þar sem norski herinn
gætir nyrstu marka austurs og vesturs.
- Eftir nokkra dvöl í Norður-Noregi sótti
ég um inngöngu í konunglega norska herhá-
skólann í Osló og komst inn haustið 1977.
Þar eru annars vegar kenndar það sem
kallaðar eru „borgaralegar greinar": Reikn-
ingur, eðlisfræði, samfélagsfræði, uppeldis-
fræði, líkamlegar æfingar og þjálfun, sem
voru stundaðar um gjörvallan Noreg. Hins-
vegar lærðum við að stjórna hinum mismun-
andi hópum í hernum, hópum sem ætluð eru
mismunandi hlutverk, t.d. birgðaflutninga,
vopnaflutninga og fjarskipti og að sjálfsögðu
hertækni eða „strategi"; sókn, vörn og
undanhald, stjórna mönnunum, meta að-
stæður og átta sig á þeim og læra að bregðast
við í samræmi við það.
Ekki
svart og hvítt
- Þú fyrirgefur að ég spyr eins og hver
annar fáfróður íslendingur. Hafðir þú
eitthvert gagn af þessu námi?
- Tvímælalaust, og heldur meira en ég
hafði búist við. Svona skólaganga er hverjum
manni holl. Hún gerir kröfu til þess að menn
þjálfi sig, taki líkamsþjálfunina alvarlega.
Menn verða að standast þær kröfur sem
gerðar eru til þeirra, og þegar á hólminn er
komið,aldrei síðastur, verði helst fyrstur af
sínum mönnum.
Hinsvegar eru gerðar kröfur til þess að
menn hugsi og kynni sér ýmsa fleti á hiut-
unum. Það er nefnilega misskilningur, að í
herskólum sé mönnum kennt að hugsa í
svörtu og hvítu. Þarna er að sjálfsögðu kennd-
ur sjálfsagi og menn læra að hlýða yfirboður-
um sínum. En þetta er nám á háskólastigi og
það er lögð áhersla á að auka víðsýni liðsfor-
ingjaefnanna. Margir halda áfram námi,
ljúka háskólanámi í greinum eins og félags-
fræði og stjórnmálafræði, segir Arnór, sem
sjálfur lét þó staðar numið vorið 1980 við það
að vera útskrifaður liðsforingi og var sendur
aftur til Norður-Noregs. Þar starfaði liann
meðal annars í yfirherstjórninni við skipu-
lagsvinnu ýmisskonar, en í höfuðstöðvum í
Bodö eru gerðar allar varnaráætlanir fyrir
þennan landshluta,þar er samræmd starfsemi
sjóhers, flughers og landhers.
...,á íslandi er hann aðstoðaryfirlögreglu-
þjónn og þjálfar verðandi lögregiumenn í
Lögregluskólanum.
Arnór Sigurjóns-
son liðsforingi t
norska hernum,
stjórnaði mönnum
sínum í varðstöðu
gegn Rauða hern-
um í Norður-Noregi
og tók þátt í heræf-
ingu Nató, „Alloy
Ekspress"...