Helgarpósturinn - 19.01.1984, Qupperneq 7

miðar
á
mann
— en eru þeir
raunverulegur
möguleiki?
eftir Sigmund Erni Rúnarsson mynd Jim Smart
Þú situr afslappaður heima hjá þér í hús-
bóndastólnum og lest spennandi reyfara.
Dyrabjallan hringir í sömu andrá og morðing-
inn kemur til sögunnar. Pú bölvar í hljóði og
situr sem fastast, enda hárin farin að rísa á
höfði þér. En loks þegar búið er að hringja í
fimmgang skreiðistu upp úr stólnum. Kjagar
fram ganginn. Opnar...
,,Má nokkuð bjóða þér happdrættismiða
Styrktarfélags...“
Hvergi annarsstaðar í heiminum viðgengst
annar eins fjöldi happdrætta og á íslandi. Þau
eru hátt á annað hundrað, hugsaðu þér! Sjálf-
sagt hefurðu heldur ekki gert þér grein fyrir
því að þér er óbeinlínis ætlað að kaupa
þrettán happdrættismiða á ári. Þegar á heild-
ina er litið nálgast þeir hálfa fjórðu milljón.
Með þessari grein kafar Helgarpósturinn
ofan í íslenska happdrættishafið. Þar kemur
margt furðulegt í ljós eins og jafnan í undir-
djúpum...
í raun má segja að Íslendingar hafi alla tíð
leikið í happdrætti. Náttúruöflin hafa rekið
það lotterí af kúnst og allir hafa tekið þátt i
því, nauðugir viljugir. Vinningshlutfallið hef-
ur verið misjafnt öld fram af öld. Líkurnar á
góðæri sirka eitt á móti fjórum, en vinn-
ingurinn það árið alla jafna svo veglegur að
hann hefur nægt til að fæða þjóðina fram yf-
ir slæmu misserin, tapárin.
Svo lengi hefur þjóðin búið við þetta happ-
drætti að það er orðið henni sjálfsagt og eðli-
legur þáttur af mannlífinu. Listin að taka tapi
hefur erfst mann fram af manni, ,svo og
kúnstin að stilla fögnuðinum í hóf þegar
vinningsárið hefur borið upp á.
Á þennan veg voru íslendingar vel kunnir
eðli happdrætta áður en það fyrsta eiginlega
kom fram á sjónarsviðið. Það gerðist fyrir
hálfri öld.
Stofnun
happdrættis hér á landi átti sér alllangan
aðdraganda. Upp úr síðustu aldamótum
kom fyrst fram á Alþingi frumvarp um stofn-
Framhald á næstu síðu
HELGARPÓSTURINN 7