Helgarpósturinn - 19.01.1984, Blaðsíða 14

Helgarpósturinn - 19.01.1984, Blaðsíða 14
Lögfrœdingurmn og tenórsöngvarinn Júlíus Vífill í HP-viðtali Hvernig lídur aðaltenór þegar óperufrumsýningu hefur verið frestað í tvígang? „Eins og slytti, “ segir Júlíus Vífill Ingvarsson, „ég er gal- tómur. “ Tvívegis er búið að slá frumsýningu Rakarans í Sevilla á frest. Fyrst vegna óveðurs og svo vegna barkabólgu Krist- ins Sigmundssonar baritóns sem syngur sjálfan Fígaró rak- ara. Og fleiri söngvarar hafa fengið aðkenningu afkvefsýki á þessum umhleypingasama árstíma. Júlíus Vífill fer ekki út fyrir hússins dyr án þess að troða sér í peysur, smeygja sér í vatterað vesti og margvefja löngum og þykkum treflinum um hálsinn. „Maður er orðinn all svakalega nervös, “ segir tenórinn. „Pað er náttúrlega ekkert í mannlegu valdi að gera þegar söngvari veikist fyrir frumsýningu. Hinu er ekki að neita að ég er spœldur. Eg var búinn að œfa, hlaða mig upp og hvíla mig vel fyrir frumsýningarkvöldið. Ég var upp- fylltur afkrafti, svo rosalegum að mér kom ekki dúr á auga um nóttina þegar frumsýningunni var frestað. Pað sama gerðist í síðara skiptið. Nú býð ég þriðju tilraunarinnar og reyni að láta dampinn ekki detta niður. “ Priðja tilraunin — frumsýningin — er um helgina. eftir Ingólf Margeirsson mynd Einar Gunnar Við ræðum áfram um hið viðkvæma at- vinnutæki söngvarans, röddina og radd- böndin. „Það er ekki hægt að taka neina sjénsa, þegar aðalhlutverk á borð við Fígaró er í veði. Maður syngur það ekki nema í topp- standi," segir Júlíus Vífill. „Það sama gildir um tenórhlutverk mitt, greifann af Alma- viva. Þessir náungar verða að vera flottir, þetta eru engin buffó-hlutverk; þú veist, meira leikin en sungin, heldur erfið aðalhlut- verk þar sem verður að beita röddinni til fulls." Átta systkini — einbirni þó Júlíus Vífill Ingvarsson er sonur Ingvars Helgasonar sem flytur inn m.a. Trabanta og Wartburga en einnig bifreiðir frá Japan. Júlí- us vinnur hjá föður sínum þegar hann stend- ur ekki á senunni og syngur bjarta tenóra með fallegri (bel canto) röddu, lærðri á Ítalíu. En meira um það seinna. Snúum okkur dálít- ið að uppruna Júlíusar Vífils. ,,Ég er fæddur og uppalinn í Reykjavík. Pabbi er frá Vífilsstöðum, þar sem afi var yf- irlæknir. Mamma, Sigríður Guðmundsdóttir, er hins vegar úr Hafnarfirði, þannig að ég er mezzó-gaflari. Föðurættin er annars að aust- an. Skrifarðu það líka? Nú, við erum átta systkinin, fjórir bræður og fjórar systur. For- eldrar mínir bjuggu á Hávallagötu 44, í lítilli tveggja herbergja íbúð en þegar ég var smá- hnokki fluttu þau austur í bæ. Ég varð hins vegar eftir." — Vardst eftir? „Já, þannig er mál með vexti, að við hlið- ina á okkur bjuggu afskaplega elskuleg, eldri hjón, Helgi og Aslaug Sívertsen sem ég tók strax tveggja til þriggja ára ástfóstri við. Ég kallaði þau alltaf afa og ömmu. Þau voru barnlaus og komin á eftirlaun þegar þetta gerðist og þegar foreldrar mínir fluttu varð það úr að ég byggi áfram á Hávallagötunni hjá „afa og ömrnu". En auðvitað hafði ég alltaf samband við foreldra mína og systkini, þótt ég væri orðinn hálfgert einbirni." — Hvoru megin lá foreldratilfinning þín? „Ég hugsa að ég hafi haft meiri foreldratil- finningu til fósturforeldranna, þótt samband við foreldra mína hafi alltaf verið mjög náið og gott. Og bræður mínir voru fyrst og fremst vinir mínir, fremur en bræður. En það er af uppeldi mínu að segja, að þau Helgi og Áslaug áttu fallegt heimili og unnu listum á einlægan og sannan máta. Þau sóttu mikið málverkasýningar og konserta og tóku mig ungan með. Þannig vaknaði áhugi minn á listum. Þetta var nefnilega geysilega mikil- vægur þáttur í æsku minni; ég kynntist snemma listinni sem eðlilegum hluta af líf- inu, og hef þess vegna aldrei þurft að snobba fyrir listum eða telja mig hafa meira vit á list- umenaðrir." Með tárin í augunum Þessum orðum trúir undirritaður þegar í stað. Stutt viðkynning við Júlíus Vífil sann- færir mann um að hér sé á ferðinni opinri og einlægur listelskandi sem ræðst í söngverk- efni sín á afdráttarlausan og kraftmikinn hátt. Væri hægt að nota orðið ókomplexer- aður listamaður? Hvað um það, áfram með smjörið: Hvenær skyldi Júlíusi hafa dottið í hug^að verða söngvari? „Ég lagði mig ekkert sérstaklega fram við söng á mínum æsku- og unglingsárum. Eg hlustaði aftur á móti mikið á plötur, oft þegar ég átti að vera að lesa undir próf — þá er maður svo næmur. Einu sinni í Menntó, þeg- ar ég stóð í strþngum próflestri, setti ég plötu með Stefáni íslandi á fóninn — og búmm! Það var eins og opnun, ég stóð bara á gólfinu með tárin í augunum, þetta var svo ofsalega fallegt. Þar með var það ráðið; mig langaði til að reyna að verða söngvari. Þetta var í fjórða bekk og á þeim tíma hlustaði ég á all- an fjárann; eins og hinir þá keypti ég plötur með Deep Purple og Led Zeppelin og þar fram eftir götunum. En ég náði mér einnig í klassíska músík og óperur og þótti dálítið skrýtinn sem nennti að hanga yfir þessari músík. Söngnámið þá var ekki alveg eins að- gengilegt og það er nú. Ég gekk í söngsveit- ina Fílharmóníu á menntaskólaárunum og hafði þá skömmu áður verið í tímum hjá Snæbjörgu Snæbjarnardóttur. í söngsveit- inni lenti ég í hóptímum hjá Einari Sturlusyni og hann hvatti mig eindregið til að halda á- fram. En eiginlega var ég ekki búinn að gera það upp við mig, hvort ég vildi fórna öllu fyr- ir sönglistina, því þannig er þetta einu sinni, það þýðir ekkert hálfkák;ef maður ætlar út í söng — eða aðra listgrein — þá verður mað- ur að fórna öllu. Ég stóð sem sagt með stúd- entsprófið í höndunum og innritaði mig í lög- fræði. Hugsaði sem svo: Það er sniðugt að fara í lögfræði, því þar opnast margar leiðir. Þetta eru svo stefnumótandi ár, árin í kring- um tvítugt. Hefði ég hellt mér út í söngnám á menntaskólaárunum með það eitt í huga að verða óperusöngvari, hefði ég alveg eins getað búist við því að verða efnilegur alla ævi og hafa ekkert upp úr krafsinu, ekki einu sinni sæmilega menntun. Þess vegna skellti ég mér í lögfræðina; ef söngurinn klikkaði hafði ég alla vega góða menntun í bakið." Lögfrœði — Pú ert forsjáll maöur, Júlíus? „Ja, nei, nei. Mér datt t.d. aldrei í hug að fara út í læknisfræði. Sá aldrei rómantíkina í þeim fræðum. En varðandi val mitt á lög- fræðinni þá hafði mér alltaf hrosið hugur við að setjast bak við eitthvert skrifborð og síð- an ekki söguna meir. í lögfræðinni eygði ég sem sagt hina ýmsu möguleika. En hvað um það. Búið var að vara mig við að fyrsta árið yrði stíft en síðan væri björninn unninn. Sér- staklega var mér bent á Sigurð Líndal sem viðsjárverðan mann. Þessu reyndist alveg öfugt farið. Lögfræðin var langskemmtileg- ust á fyrsta ári og þar með léttust og pró- fessor Sigurður Líndal skemmtilegasti fyrir- lesari sem ég hef hlýtt á. Sigurði er ekkert heilagt, hann rabbaði um daginn og veginn, en gerði mönnum jafnframt ljóst að þeir yrðu að lesa sitt pensúm. Hin árin sem eftir fylgdu voru ekki næstum eins skemmtileg, og mér fannst neikvæður andi ríkja í deild- inni. Ég gat að sjálfsögðu ekki unað mér við einn hlut í námi, heldur var á kafi í söng- námi, Tónskóla Sigursveins, Tónlistarskól- anum í Reykjavík og síðar í Söngskólanum og söng í fjölda kóra. Jafnframt var ég fram- kvæmdastjóri Úlfljóts og ritstjóri Vöku. En þannig er ég bara gerður, verð að hafa mörg járn í eldinum. Já, og ekki má gleyma að ég vann einnig sem næturvörður á hóteli, þannig að stundum svaf ég ekki heilu sólar- hringana. Ég er nefnilega fæddur tvíburi, ég hleð á mig verkefnum. En þetta var reyndar á þeim árum þegar ég var einn.“ Nú brosir Júlíus Vífill breitt enda fjöl- skyldufaðir og reyndar nýorðinn pabbi — í annað sinn, því hann á einnig tíu ára son. Á Ítalíu „Þegar ég hafði lokið við lokaritgerðina í lögfræðinni — sem ég vann í einum fleng —

x

Helgarpósturinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Helgarpósturinn
https://timarit.is/publication/47

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.