Helgarpósturinn - 17.10.1985, Blaðsíða 15

Hörður
Sigurðarson
bókaútgefandi
í HP-viðtali
svokölluð togarasteik. Þá tekur maður tvö kíló
af súpukjöti, dengir því í ofninn, fleygir stóru
smjörlíkisstykki á eftir því, tekur upp dós af
grænum baunum og aðra af rauðkáli og býr svo
til brúna sósu. Þá er veisla um borð. Ef ég aftur
á móti reyndi að vera með einhverjar tiktúrur í
matargerð eins og að matreiða krabbaklær með
franskri sósu þá kom svipur á menn og sumir
neituðu að bragða á þessu lostæti og kölluðu
krabbann skólpdýr!"
— Svo þú ert gjörsamlega búinn aö losa þig
viö sjóara- og sveitarómantík?
,,Já, ég held ég hafi losnað við síðustu leifar
slíkrar rómantíkur þegar ég kenndi einn vetur
norður á Raufarhöfn, þótt það hafi vissulega
verið gaman að komast í tæri við þorparamóral-
inn og kynnast þar mörgu ágætisfólki. En ég
held að maður sæki alltaf í uppruna sinn, ég hef
gert nokkrar tilraunir til að flytja úr Kópavogin-
um en sæki alltaf þangað aftur. Þar á ég heima,
mér líður best á mölinni."
einn í kaþólskar messur og það var sterk tilfinn-
ingaleg upplifun. Það má segja að þessi ferð hafi
styrkt mig í „einsemdinni". Þegar maður hefur
svo verið einn í ákveðinn tíma er maður gjör-
samlega sáttur við það. En auðvitað er mann-
eskjan rómantísk í eðli sínu og alltaf að leita að
ástinni."
— Aö hverju leitar þú í ástinni?
„Maður er að leita að félagsskap. Stundum hef
ég sjálfsagt verið að leita að einhverju í mótaðil-
anum sem ég hef ekki sjálfur, eiginleikum sem
ég hef verið hræddur við að rækta með sjálfum
mér. En slíkt getur verið hættulegt, að sækjast
eftir ást annarrar manneskju vegna þess að hún
bætir manni eitthvað upp sem maður hefur ekki
sjálfur. Ég held að það skipti mestu máli að vera
stöðugt að gera sjálfan sig upp, maður verður að
vera með sjálfan sig nokkurn veginn á hreinu til
að geta notið hinnar persónunnar á sjálfstæðan
hátt, maður má ekki líta á hana sem hluta af
manni sjálfum eða hluta af þessu klassíska pari."
— Og eftir aö hafa verið einn í talsveröan tíma
varöstu svo skyndilega ástfanginn?
„Já, þetta gerist svo skyndilega, maður verð-
ur allt í einu ástfanginn og ræður ekkert við það
og þá tekur lífið nýja stefnu. En núna er ég
kannski í fyrsta skipti á ævinni almennilega und-
ir það búinn að fara í sambúð eftir að hafa náð
því að vera sáttur við það að vera einn. Ég var
hættur í þessari leit að öryggi og lífsfyllingu, ég
hafði með öðrum orðum fundið öryggi í sjálfum
mér. Núna held ég líka að ég hafi fundið minn
rétta starfsfarveg og það skiptir ekki minna
máli."
TOGARASTEIK OG SKÓLPDÝR
— Hvar hefuröu best kunnaö viö þig í starfi?
„Ég hef fengist við allan andskotann, t.d.
kennslu, verið til sjós, við uppeldisstörf á ungl-
ingaheimili og nú síðast við textagerð í auglýs-
ingabransanum. Reyndar er þetta ekki fyrsta til-
raun mín til sjálfstæðs atvinnurekstrar, því einu
sinni keypti ég mér trillu og reyndi að gera hana
út frá Dalvík. Það var mjög skemmtilegur tími,
yndislegt sumar í norðlenskri veðurblíðu. Ég fór
snemma út á morgnana og kom seint heim á
kvöldin. En því miður var þetta slæmt aflasumar
svo ég neyddist til að selja bátinn og hætta út-
gerð. En ég held að mér hafi líkað best að starfa
með unglingum, bæði á fjölskylduheimilinu og
í útideildinni. Þeir eru svo uppfullir af orku þótt
orka þeirra skvettist gjarnan út um allt þar sem
hún hefur enn ekki fundið sér ákveðinn farveg."
— Hefuröu einhvern tímann lent í verulegum
lífsháska?
„Eitt sinn var ég á vertíð á sex manna neta-
pungi frá Grundarfirði. Þar var ég í einu og hálfu
starfi, vann bæði sem háseti og kokkur. Þar
fannst mér ég komast næst lífsháskanum. Það
var sótt grimmt út á haf og við lentum í ótrúleg-
ustu hættum. Það var verið að draga net í brælu
og oft mátti engu muna að menn fykju fyrir borð
eða yrðu fyrir stórslysum. Þetta var algjör and-
stæða við það tiltölulega verndaða líf sem ég
hafði lifað fram að því."
— Fannst þér þú vera nógu mikill bógur til aö
standa í þessu?
„Þetta var spurning um að duga eða drepast.
Maður varð að hleypa í sig kjarki. Það var erfitt
að standa bæði sem háseti uppi á dekki og sem
kokkur við kabyssuna niðri í lúkar, ég varð að
vera mjög fastur fyrir og forðast að láta aðra
vaða ofan í mig.“
— Hvernig líkaöi skipsfélögum þínum matur-
inn?_
„Ég komst að því að það var affarasælast að
elda ósköp venjulegan, staðgóðan, íslenskan
mat svo sem kjötsúpu. Vinsælasti rétturinn var
ERFIÐARA AÐ VERA EINSTÆÐ
MÓÐIR EN EINSTÆÐUR FAÐIR
— Hvaöa reynslu hefuröu af því aö upra ein-
stœöur faöir?
„Mjög jákvæða. Síðustu misserin hef ég búið
einn ásamt syni mínum sem er ellefu ára gamall.
í mínu tilfelli var róðurinn alls ekki erfiður. Ég
á yndislega foreldra sem hafa verið stoð mín og
stytta og hjá þeim hefur drengurinn alltaf haft
skjól þegar ég er úti. En ég öfunda ekki þá ein-
stæðu foreldra sem þurfa að standa algjörlega á
eigin fótum og reyna að framfleyta sér á þeim
sultarlaunum sem hér eru skömmtuð. Svo á ég
líka bráðskemmtilega átta ára gamla stelpu sem
býr úti á landi og kemur til mín einu sinni í mán-
uði og þá er ég í sunnudagspabbahlutverkinu."
— Helduröu aö þaö sé ef til vill erfiöara aö
vera einstœö móöir en einstœöur faöir?
„Já, ég held að einstæðir feður mæti meiri
skilningi. Fólk heldur að hlutskipti þeirra sé erf-
iðara. Almennt er því öfugt farið þar sem karl-
menn eru betur launaðir en konur og eiga því
auðveldara með að sjá um framfærsluna. En þar
sem einstæðir feður eru sjaldgæfari en einstæð-
ar mæður heldur fólk að þeir séu að drýgja ein-
hverja hetjudáð og því sé sjálfsagt að hjálpa
þeim."
— Hvort séröu roöann í austri eöa vestri? Ertu
bjartsýnn?
„Ég leyfi mér að vera það fyrir sjálfan mig. Ég
starfa nú við hluti sem ég hef mikinn áhuga á og
er þar að auki sjálfs mín herra, hef m.a. skellt
hurðinni á ríkið sem er versti óvinur launa-
mannsins. En hvað varðar austur og vestur þá er
ég í pólitísku millibilsástandi, vil helst prjóna
minn eigin sokk í friði, blanda saman eftir
smekk þráðum sósíalisma, frjálshyggju og ann-
ars sem mér þykir henta. Óneitanlega verður
maður æ meiri einstaklingshyggjumaður ef
maður ætlar að lifa af. Það er staðreynd að ég og
aðrir með svipaða menntun fáum t.d. helmingi
hærri laun fyrir að semja auglýsingatexta en að
kenna bókmenntir. Og ef maður ræðst út í
einkarekstur verður rhaður að gera það heils-
hugar.
Svo blómstrar rómantíkin hér í Kópavogin-
um,“ bætir Hörður við og horfir dreyminn út á
sjóinn. Nú er tímabært að kveðja því hann þarf
að undirbúa stórveislu sem hann segir að sé eitt-
hvað það skemmtilegasta sem hann gerir. Hver
veit nema hann verði með skólpdýr á boðstól-
um — ilmurinn lofar alltént góðu. Og þótt Hörð-
ur telji að hlutskipti mjúka mannsins sé erfitt er
andskotanum erfiðara að neita því að hann sé
mjúkur á manninn ...