Helgarpósturinn - 06.11.1986, Blaðsíða 33

Clyde Autry: „Afi minn var dr.
Matthías Þórðarson, þjóð-
minjavörður, sá sem hannaði
íslenska þjóðfánann."
Eg var í jógastellingu
— Hrólfur var í baðinu
— Rætt við tónlistarmanninn Clyde Autry, fyrrum
liðsmann í Júdas og Sheriff
Clyde Autry ólst upp í vöggu ís-
lenskrar rokktónlistar — í Keftavík,
fadir hans bandarískur varnarliös-
madur en móöir íslensk. Hann var
virkur í íslensku tónlistarlífi um
miöjan áttunda áratuginn ogspilaði
þá með helstu risum rokksins hér á
landi. Eftir 11 ára fjarveru er hann
nú staddur hér á landi til að heim-
sœkja marga œttingja sína og vini —
og rifja upp gamlar og góðar minn-
ingar.
„Ég hafði spilað nokkuð upp á
Velli og með bróðir mínum, Steve,
en hélt síðan til Bandaríkjanna. Þar
hitti ég Shady Owens og Júdas á
hljómleikaferðalagi. Shady og ég
héldum til Atlanta í Georgiu og
þangað kom síðan Axel Einarsson
og við stofnuðum með fleiri náung-
um lcecross. Síðan skildu leiðir,
Shady fór heim til sín til Seattle en
ég hélt heim til Islands og fór að ráð-
um hennar — hafði samband við
Gunnar Þórðarson og Rúnar Júlíus-
son og fékk að spila nokkrum sinn-
um með Hljómum. Þá gekk ég til
liðs við þá Magnús og Finnboga
Kjartanssyni, Vigni Bergmann og
Hrólf Gunnarsson í Júdas og spilaði
með þeim í eitt ár — það var gott og
fjörugt tímabil — sérstaklega á
sveitaböllunum, sem oft voru æði
tryllingsleg. Ég man að sjónvarpið
gerði um okkur sérstakan þátt og
tók við okkur viðtöl. Viðtalið við
Hrólf fór fram þar sem hann lá í bað-
keri, en ég setti mig í jógastellingu,
var í svoleiðis hlutum þá og var að
auki grænmetisæta. Seinna spilaði
ég með Bjarka Tryggvasyni inn á
plötu, en gekk síðan til liðs við Ara
Jónsson, Jón bróður hans og Krist-
ján Blöndal í Sheriff. Þetta var stór-
kostlegt tímabil."
1976 hélt Clyde til Hawaii og seldi
þar skartgripi og eftir það starfaði
hann um skeið við námugröft í fjöll-
um Washington-iyMs. En tónlistin
náði tökum á honum á ný og nú leik-
ur hann í rythm & blues hljómsveit
í heimaborg sinni Seattle, en bandið
ber nafnið Hollowbodies.
„ísland hefur alltaf virkað eins og
segulstál á mig. Hér ólst ég upp, á
hér ömmu, móður og bróður. Úti segi
ég alltaf að ég sé frá lslandi og ég lít
á mig sem íslending. Ekki dregur úr
að afi minn var dr. Matthías Þórðar-
son þjóðminjavörður, sá sem hann-
aði íslenska þjóðfánann. Seattle er
nú nýlega orðin vinaborg Reykja-
víkur og þar eru fjölmargir íslend-
ingar eða fólk af íslensku bergi brot-
ið. Ég á þarna marga íslenska vini
og fer alltaf á hina árlegu Islend-
ingahátíð 17. júní. Ég skil ekkert í
mér að hafa verið svo lengi fjarver-
andi, því nú sé ég hvað ég hef farið
á mis við þessi ár. Nú verð ég hér því
miður aðeins í 10 daga, sem er allt
of stuttur tími. Ég er á þönum að
hitta gömlu vinina, sem ég hef
áhuga á að fá til Bandaríkjanna til
að spila þar. Ég hef séð að íslenskar
konur er enn þær fallegustu í heimi
og nú lofa ég sjálfum mér að koma
hingað reglulega, helst einu sinni á
ári."
Clyde segir skemmtistaði hér vera
með þeim bestu í heimi, en sagðist
hafa vonað að eftir allan þennan
tíma hefði bjórinn verið lögleyfður.
„Sjálfur hef ég áhuga á að flytja
íslenskan bjór út, því hann hefur
stórkostlega möguleika ef vatnið er
auglýst upp. Ég hefði ekkert á móti
því að flytja ýmislegt hingað inn og
héðan út, ég hef komið auga á van-
nýtta möguleika á ýmsum sviðum.
Mest hef ég þó áhuga á tónlistar-
sviðinu og svo gæti farið að ég
kæmi með vini mína hingað í plötu-
upptöku — Rúnar Júl er búinn að
bjóða mér í stúdióið sitt. Ég hef full-
an hug á þessu því ég er mjög hrif-
inn eftir þessa endurkomu — af
þeirri þróun sem orðið hefur hér á
landi á fjölmörgum sviðum. Tónlist-
arlega eru Islendingar mjög ofar-
lega á blaði og ég hefði mikla
ánægju af því ef ég gæti hjálpað
hljómsveitum úti, því ég er ekki í
nokkrum vafa um að fleiri en
Mezzoforte gætu gert það gott. Ekki
ætti það að saka að í Bandarikjun-
um fékk ísland ákaflega góða og
hliðholla umfjöllun í tengslum við
leiðtogafundinn," sagði Clyde og
það var glampi í augum þessa hressa
tónlistarmanns.
GLERI er fyrir að fara í Gallerí
Borg þessa dagana, en þar sýnir
einn snjallasti listamaður landsins á
sviði steindra glerverka, Leifur
Breiðfjörð. Þeir sem hafa lagt leið
sína á sýninguna til þessa hafa tekið
eftir því hvað glerverk Leifs njóta
sín vel á þessu sýningarsvæði, en
það liggur mjög vel við því litla sól-
arljósi sem skín yfir borgarbúum
þessa nóvemberdaga. Glerlistin er
hinsvegar, aldrei þessu vant, ekki
nema hluti af því sem Leifur sýnir úr
smiðju sinni í þetta skipti, því pastel-
myndir, vatnslitamyndir og teikn-
ingar eru meginuppistaða sýningar-
innar. Og þykir Leifur þar sýna á sér
aðra og frekar óvænta hlið.
BÆKUR um og eftir Halldór
Laxness verða áberandi í útgáfunni
á þessu hausti. HP veit þegar um
þrjú verk sem tengjast nóbelsskáld-
inu og er þar fyrst að geta greina-
safns þess sjálfs úr dagblöðum frá
þriðja áratugnum, þegar Halldór
var hvað ákafastur í pólitískum
skrifum sínum. Vaka-Helgafell gefur
bókina út og er nafn hennar enn
óákveðið. Það forlag gefur auk þess
út Skáldið og þjóðlífið, aukna og
endurbætta doktorsritgerð Arna
Sigurjónssonar um tengsl stjórn-
mála og skrifa Laxness. Þessar tvær
bækur vísa óbeint hvor í aðra, hvað
inntak varðar. Þá er ógetið Kiljan-
ritgerðar Sigurðar Hróarssonar,
eins umsjármanna Geisla á sunnu-
dagskvöldum Sjónvarps, en hún
heitir „Eina jörð veitégeystra"og er
þar fjallað um skáldskap Halldórs
fremur en stjórnmál. AB gefur út.
PALL Líndal hefur nokkur síð-
ustu misseri setið við skriftir Reykja-
víkurbókar fyrir Örn og Örlyg og er
allt útlit fyrir að fyrsta bindi verksins
komi út fyrir þessi jólin. Ritstjórn
þess annast Einar Arnalds en Örlyg-
ur Hálfdánarson sér um myndefni.
Ekki er að efa að þessi bók eigi eftir
að njóta almennra vinsælda, þar
sem hér leggja í púkkið þremenn-
ingar sem gjörþekkja sögu og sér-
kenni borgarinnar. Verkið verður
alfræðilegt uppflettirit um höfuð-
borgina að fornu og nýju, líkast til í
þremur til fjórum bindum og fer vel
á því að það fyrsta líti dagsins ljós á
200 ára afmæli borgarinnar. Reynd-
ar verður ekki hjá litið að geta í því
sambandi að bókaútgáfan Örn og
Örlygur á 20 ára afmæli á þessum
haustdögum.
GUÐMUNDUR Daníelsson
hefur þýtt Skugga feðranna eftir
Úkraínú-skáiáið Mikhailo Kotsjú-
binski. Menningarsjóður er að
ganga frá bókinni til útgáfu, en
þetta mun vera afar mögnuð og þétt
skáldsaga.
HELGARPÖSTURINN 33
POPP
oftir Ásgeir Tómasson
Duglegi Elvis
BLOOD AND CHOCOLATE —
Elvis Costello And The Attrac-
tions. IMP Records/Gramm
Árið 1986 hefur verið aðdáend-
um Elvis Costellos gjöfult. Fyrst
kom út platan King Of America og
núna í haust sú sem hér er fjallað
um. Margur hæfileikamaðurinn
mætti taka sér dugnað Costellos til
fyrirmyndar. Þeir heyra til undan-
tekninga sem treysta sér til að
senda frá sér tvær breiðskífur á
einu og sama árinu.
King Of America var mjúk plata
og þægileg ef svo má að orði kom-
ast. Á henni léku með Costello
heimsþekktir bandarískir tónlist-
armenn, nema hvað hljómsveitin
Attractions tók undir í einu lagi. Á
Blood And Chocolate er Attrac-
tions með í öllum lögum auk þess
sem Cait O’Riordan tekur undir
hér og þar og annar upptökustjór-
inn, Nick Lowe bregður á leik í
nokkrum lögum. Yfirbragðið er
líka allt annað en á fyrrnefndu
plötunni. Hún er hljómsveitarlegri
(sem skiljanlegt er), rokkaðri og
harðari. Þrátt fyrir að ég hafi ekki
gert mér neinar hugmyndir um
Blood And Chocolate fyrirfram
varð ég fyrir hálfgerðum von-
brigðum fyrst í stað. Hef sennilega
enn verið með mjúkan klið
Ameríkukóngsins í eyrunum og
ekki verið tilbúinn í rokkið.
Blood And Chocolate er óvenju-
leg plata að því leytinu að á henni
eru „aðeins" ellefu lög. Nú þykir
það dágóður kvóti hjá allflestum
tónlistarmönnum en Costello hef-
ur aldrei fyrr haf t jafn fá lög á einni
breiðskífu. Fyrir bragðið eru lögin
lengri en gengur og gerist hjá hon-
um. Tvær og tíu-formið á að mínu
mati betur við Costello en lang-
hundarnir svo að það er rétt að
panta tuttugu laga skífu næst.
En þegar maður er búinn að
sætta sig við að Elvis Costello get-
ur breytt út af vananum og samið
fjögurra til fimm mínútna ópusa
þá hljómar Blood And Chocolate-
hreint ekki afleitlega. Og á köflum
eru hann og félagarnir í Attrac-
tions bara ágætlega skemmtilegir!
Eftir nokkrar yfirferðir sitja lögin
Blue Chair, Battered Old Bird og I
Want You í kollinum. Og ekki má
gleyma Home ls Anywhere You
Hang Your Head, söngnum um
aumingja Mister Misery sem heim-
ilislífið er að taka á taugum. Sjálf-
sagt geta margir sett sig í hans
spor.
Blood And Chocolate verður
seint talin með bestu plötum Elvis
Costellos. En hún er alls ekki slæm
heldur og sjálfsagt fagnaðarefni
hörðum aðdáendum piltsins.
Sennilega er það aðeins íhalds-
semi að kenna að ég hef ekki með-
tekið plötuna ennþá.
SOMEWHEREIN TIME - Iron
Maiden
EMI/Fálkinn
Skyldi Iron Maiden ekki vera
orðin gamaldags og lummó í aug-
um hins gallharða Heavy Metal
aðdáanda? Ekkert blautt leður,
engar svipur. Engir stálgaddar,
hnúajárn né blóðslettur. Bara
gallabuxur, bolir og kraftmikið
ómengað rokk. Með melódíu að
auki. Séu Mötley Crúe, WASP og
Slayer dæmigerðar bárujárns-
rokksveitir dagsins í dag er lron
Maiden einfaldlega sunnudaga-
skólamatur.
Almenningi er sennilega ekki
ljóst hve lron Maiden er raunveru-
lega vinsæl. Hljómsveitin hefur á
undanförnum árum lagt rækt við
þá hluta heimsins sem stórpoppar-
ar ómaka sig yfirleitt ekki við að
heimsækja. Þetta eru gjarnan
svæði þar sem ungt fólk hefur
sjaldnast efni á að kaupa sér
hljómplötur. Og hvað hefði það
svo sem við plötur að gera? Það
hefur því síður ráð á að fjárfesta í
hljómtækjum! En þetta fólk getur
alla jafna veitt sér að koma á
hljómleika vilji einhver spila fyrir
það. Og það vilja fimmmenning-
arnir í Iron Maiden gjarnan. Ég ef-
ast til að mynda um að nokkrir
rokkarar séu vinsælli í Suður-
Ameríku en þeir.
Somewhere In Time ber þess
vitni að Iron Maiden er fyrst og
fremst hljómleikasveit. Keyrslan
er mikil sem fyrr og hvergi slegið
af. Hljóðfæraskipanin býður líka
upp á það: tveir gítarar, bassi og
trommur. Engin hljómborð til að
flækja málin.
Þróun bárujárnsins hefur orðið
sú á síðustu árum að tónlistin
skiptir orðið minna máli en um-
búðirnar. Það er að segja leður,
gaddar og annað slíkt. Enn eru þó
til hljómsveitir sem setja tónlistina
ofar tísku. Og þar er Iron Maiden
að mínu mati fremst í flokki.