Helgarpósturinn - 06.11.1986, Blaðsíða 43

Reykjavík, 14. okt. ’86
Hæ...
Ég er 33 ára og hef verið gift í 15 ár. Maðurinn minn er virkilega
indæll og við eigum saman fjögurra ára son. En þó ég sé hrifin af
manninum mínum og þyki vænt um hann, hefur eitthvað vantað í
hjónabandið síðustu tvö árin eða svo. Það er eins og spennan og
ævintýraljóminn sé gufaður upp með öllu.
Fyrir skemmstu hitti ég mann, sem er mikið yngri en ég, og ég verð
að viðurkenna að það hafði mikil áhrif á mig að finna að honum leist
vel á mig. Við röbbuðum lengi saman og seinna bauð hann mér út að
borða. Þú trúir ekki hvað ég lifnaði við og það var eins og ég væri að
verða ástfangin. Mér finnst maðurinn mjög aðlaðandi og það er ofsa-
lega skemmtilegt að vera í návist hans. Núna upp á síðkastið get ég
ekki hætt að hugsa um hann, en þetta ruglar mig svo í riminu að lífið
er allt að fara úr skorðum.
Ég veit að ég verð að slíta þessu sambandi okkar áður en það fer úr-
böndunum, en tilfinningar minar segja mér að ég eigi að halda áfram
að hitta þennan nýja vin minn. Það myndi leggja fjölskylduna í rúst
ef ég færi frá manninum mínum, og ég veit svo sem að þessi vinátta
hefur enga framtíð fyrir sér. Segðu mér þá hvers vegna ég get alls ekki
slitið þessu??????
Með kveðju,
Reykjavík, 14.10. ’86
Kæra pósthólf!
Ég er 17 ára og mér líður eins og ég sé fangi heima hjá mér. Pabbi
og mamma eru hryllilega ströng, sérstaklega pabbi. Þau leyfa mér
aldrei að fara neitt út og vantreysta mér í öllu. Stundum held ég að ég
sé alveg að missa vitið og verð öskuill, og ég er raunverulega orðin
hrikalega örvæntingarfull út af þessu, vegna þess að ég er viss um að
einn daginn geri ég einhverja vitleysu. Þá sjá þau eftir þessu.
Ég hætti í skólanum og hef verið að leita mér að vinnu til þess að
verða svolítið sjálfstæðari, en það hefur nú ekki tekist enn. En fyrir
ári síðan kynntist ég strák, sem ég er með, og við erum ofsalega hrifin
hvort af öðru. Kærastinn minn er hins vegar fúll yfir því aö geta ekki
hitt mig eins oft og okkur langar til. Ég get eiginlega aldrei hitt hann
nema þegar hann er i hádegismat, þvi þá er enginn heima hjá mér.
Ég hef mörgum sinnum reynt að tala við pabba og mömmu. Pabbi
svarar mér ekki heldur segir bara að ég sé of ung til þess að vera með
strákum og fara út að skemmta mér. Ég verð svo reið þegar ég sé aðra
krakka saman úti, jafnvel þó þau séu ekki að gera annað en labba
eftir gangstéttinni — ég má ekki einu sinni gera það!
Er einhver leið út úr þessu klúðri?
Berglind. . .
HELGARPÓSTURINN 43