Morgunblaðið - 05.11.1970, Blaðsíða 24

24
MORGUNTBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 5. NÓVEMRER 1970
EFTIR FEITH BALDWIN
Hann kom inn í móttökuher-
bergið og skellti á eftir sér hurð
inni. Hann leit yfir til Kathleen
og hún sá, að annað augað í hon
um var bólgið. Hún sá, að þetta
mundi verða allra efnilegasta
glóðarauga og hún reyndi að
stilla sig um að hlæja. Hann
gekk að borðinu og talaði eitt-
hvað við konuna, sem þar sat.
Kathleen heyrði, hvað hann
sagði: — P.S. Hann fékk ekki
vinnuna!
Konan sagði eitthvað, hvasst
og lágt, og hann gekk að lyft-
unni og studdi á hnappinn. Loks
opnuðust dyrnar og hann hvarf.
Kathleen hugsaði óróleg: — Nú
jæja, ef hr. Bell tekur svona á
móti öllum umsækjendum sin-
um ...
Síminn hringdi á borðinu hjá
konunni. Hún svaraði í símann
og leit siðan á Kathleen.
— Hr. Bell vill tala við yður.
Gangið gegnum skrifstofuna og
síðan til vinstri... fyrstu dyr.
Kathleen þakkaði henni fyrir
og stóð upp. Hún þræddi svo
milli borðaraðanna og fann það
á sér, að ein og ein ritvél stanz-
aði sem snöggvast, og að mörg
r-------------- ■ ' .
I _ ' '
■ Kaupum hreinar> storar Qg góðar , ,
j lérEfTsTvSkVr ; ■
i i
augu, ýmisleg að lit, störðu á
eftir henni. Hún heyrði líka suð
af röddum, sem þagnaði sam-
stundis, er kona i klæðskera-
saumuðum kjól veik til hliðar,
til þess að láta hana komast
framhjá. Liklega siðameistari
skrifstofunnar, hugsaði Kat-
hleen og varð nú enn óframfærn
ari en áður.
Hún vissi af þvi, að gráa dragt
in hennar var lagleg í sniðum og
hatturinn hennar með glæsilegra
móti og nýr. Hún hugsaði:
Kannski hefði ég átt að skilja
loðkragann eftir heima? En hann
var nú ósköp látlaus — bara
tvö skinn — og hafði þar að
auki verið jólagjöf frá föður
hennar.
Hún var nú komin stóra sal-
inn á enda og sneri til vinstri
þar voru opnar dyr og maður,
sem öskraði í símann ...
— Gott og vel, Murphy, var
hann að segja, — ég hef sent
hann til þín og þar getur hann
svo verið. En næst skaltu fá ann
að að heyra . . . Ég ætla ekki
að láta ógna mér til að veita
þessum misheppnuðu skyldmenn
um þínum vinnu. Og þú þarft
að kosta upp á vænan steikar-
bita. Nei, bjáninn þinn, ekki í
belginn á honum heldur á augað
í honum.
Hann hló um leið og hann
lagði símann, en kom þá auga á
stúlkuna, sem stóð þarna og
beið.
— Ó! sagði hann, — komið þér
inn, ungfrú Roberts og hallið
þér aftur á eftir yður.
Hún gerði sem fyrir hana var
lagt og settist svo á stólinn, sem
hann benti henni á. Skrifstofan
var stór og heldur viðhafnarlítil.
Stórt skrifborð með alls konar
drasli á, járnskápur og bréfa-
skápar við vegginn. Mynd af
karlmanni gegnt skrifborðinu.
. . . Þetta var feitur, dökkleitur
maður með loðnar augnabrúnir.
Og á veggjunum voru ljósprent-
aðar vinnuteikningar.
Hann sagði: — Ég hélt þér
væruð eldri.
Kathleen hallaði sér fram: —
Ég er tuttugu og þriggja ára,
sagði hún, — og þá vonandi
ekki of ung. Hún reyndi að
brosa. — Stundum finnst mér ég
vera komin vel til ára minna.
Hann sagði og horfði fast á
hana: — Þér verðið að afsaka
óreiðuna hérna inni. Ég lenti i
dálitlum stælum, rétt áðan.
Hrúturinn, 21. marz — 19. apríl.
Eitthvað verður til að hreyta áformum þínuin í hili.
Nautið, 20. apríl — 20. maí.
Þú verður var við talsverða andspyrnu.
Tvíburamir, 21. maí — 20. júni.
Forðastu likamlega áraynslu.
Krabbinn, 21. júni — 22. júli.
Þú verður að athuga sérlega vel ýmsar tilfærslur fjármuna, vegna
breytinga.
Ljónið, 23. júlí — 22. ágúst.
Þú verður að ákveða fljótt, hvert verkefni þitt verður, því að hreyt
ingar virðast ætla að verða óumflýjanlegar.
Meyjan, 23. ágúst — 22. september.
Smekkvisi i allri umgengni mun verða allra bluta mikllvægust.
Vogin, 23. september — 22. október.
1 dag er andspyrna við hvers kyns ráðstöfunum.
Sporðdrekinn, 23. október — 21. nóvember.
Spennan eykst ytra og innra.
Bogmaðurinn, 22. nóvember — 21. desember.
Vinir og keppinautar eru önnum kafnir i dag.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
Sumt er ekki nógu vel skipulagt. Vertu viðbúinn að breyta um
stefnu og fresta dægurbrasi. Sparaðu kraftana.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
Ef þú ferð siðsamlcga með öll verkefni þin i dag, gctur þú sloppið
illindalaust gegnum allt
Fiskarnir, 19. febrúar — 20. marz.
Fjármál og fleiri hugðarefni þín raskast eittbvað vegna erfiðra
kringumstæðna.
Nú fyrst tók hún eftir stól,
sem lá á hliðinni og ruslakörf-
unni sem hafði gubbað úr sér
pappírssneplum, litla borðinu,
sem hallaðist út á hlið, og bæk-
urnar, sem á því höfðu verið, en
lágu nú á gólfinu. Hún sagði,
eins og ósjálfrátt: — Ég var
búin að sjá útkomuna af þeim
stælum!
— Ég læt engan mann kúga
mig, sagði Pat Bell og hleypti
brúnum. Hann hristi höfuðið og
brosti til hennar. — Ég kann vel
við hann pabba yðar, sagði hann,
— hann er ágætis náungi og ég
vissi að ég mundi líka kunna vel
við dóttur hans. Segið mér eitt-
hvað um sjálfa yður.
Hún svaraði: — Ég hef ósköp
venjulega skólagöngu og er út-
skrifuð frá Smithskólanum. Síð-
an í verzlunarskóla og svo næst
um ár á skrifsiofunni hjá pabba.
Ég var þar nú bara vélritari, en
hljóp stundum í skarðið, ef
einkaritarinn var í fríi eða veik.
ur. Ég hef skrifað eftir fyrirlestri
og er sæmilega fljót. Og vélrita
allvel. Get líka samið bréf sjálf
. . . Það er að segja . . . hún hik-
aði: — Þegar ég hljóp í skarðið
fyrir einkaritarann hans hr.
Howards — hann var meðeig-
andi pabba — þá sagði hann
stundum: — Segðu honum að
fara til fjandans, ég vildi ekki
tala í þessu samkvæmi þó að
milljón dalir væru í boði, og ég
hata mannskrattann eins og
fjandann sjálfan, og svo skrif-
aði ég bréfið þannig, að hr. Ho-
ward þætti sér mikill sómi gerð
ur með þessu og hve leitt honum
þætti . . . o.s.frv. Þér skiljið.
— Fullkomlega sagði Patrick
Bell og hló. — Haldið þér áfram.
Það var nú ekki meira. Nema
það, að síðan pabbi fór að vera
heima, hef ég séð um einkabréf-
in hans. Og auðvitað komst ég
vel niður í lagamáli, meðan ég
vann á skrifstofunni.
— Gott! sagði Bell. — Sjáið
þér nú til. Ég hef karlmann, sem
sér um allar bréfaskriftir hjá
fyrirtækinu og er æfður í öllu
hrognamálinu því viðvíkjandi.
Það sem ég þarf, er einkaritari,
sem hle.vpir réttu fólki inn til
mín og bægir óheppilegu fólki
frá mér, sér um einkareikning-
ana mína, minnir mig á hvenær
ég á að senda mömmu blóm og
karpa við skólann um reikning-
ana hennar litlu systur minnar.
Þér skiljið: allt þess háttar. Svo
verða náttúrlega viðskiptabréf
innan um og saman við, en þó
ekki mjög mikið. Jim getur ekki
gegnt því öllu og ég kemst ekki
til þess. Ég er að flytja yfir
ganginn í aðra skrifsofu með
herbergi fyrir framan, þar sem
þér verðið, ef þér viljið.
— Auðvitað vil ég það. Ég
vona, að þér lofið mér að reyna
mig.
— Getið þér komið á mánu-
daginn? spurði hann.
Það átti þá ekki að afgreiða
hana út úr skrifstofunni með
glóðarauga, eða neinu þess hátt
ar. Hún leit á hann og síðan
undan. Þegar hún hafði komið
fyrst inn, hafði hún mætt augna
tilliti hans, en nú gat hún ekki
lengur horfzt í augu við hann.
Það var eins og einhver þungi
fylgdi því. En hún vissi nú,
hvernig hann leit út.
Stórvaxinn. Herðabreiður með
stórar, sterklegar hendur. Aug-
un voru blá og röddin þunglama
leg og með einkennilegum hreim
. . . líklega frá írsku móðurinni.
Hann var næstum of smekklega
klæddur, hálsbindið var í sam-
ræmi við vasaklútinn og sokkam
ir sömuleiðis. Skórnir voru gljá
burstaðir og stuttu neglurnar vel
hirtar. Hann hafði hvítustu tenn
ur, sem hún hafði nokkurn tíma
séð og hakan var sterkleg.
Hann var líkastur því sem
hann væri tíu manna maki
að kröftum, og það mátti
finna á löngu færi. Hann þurfti
ekki einu sinni að hreyfa sig eða
tala, til þess að það eins og gripi
fyrir kverkar manni, svo að mað
ur náði ekki andanum.
Hann sagði: — Við höfum
ekki enn talað um fjármálahlið-
ina.
Nú leit hún beint á hann og
sagði:
— Því verðið þér að ráða, hr.
Bell. Ég hef sagt yður hreinskiln
islega, hvað ég get gert og
hvaða reynslu ég hef. Hún er
ekki mikil, en ég held samt, að
hún geti verið góð undirstaða.
Ég er vandvirk og nákvæm, get
tekið skipunum og lært. Pabbi
greiddi mér ekki kaup nema rétt
að nafninu til. Mér fannst ekki
rétt að hafa það neitt meira og
hafði það því heldur minna.
— Gott. Mér líkar vel við
hreinskilnar stúlkur, enda eru
þær sjaldgæfar. Ég get borgað
yður þrjátíu og fimm til að byrja
með. Ef svo eitthvert gagn verð-
ur í yður, fáið þér fimmtíu i árs-
lok. Hvað segið þér um það?
— Það er ríflegt, sagði hún
og var alveg hissa.
Hann stóð upp. Samtalinu var
sýnilega lokið. Kathleen stóð