Morgunblaðið - 24.02.1996, Blaðsíða 26

26 LAUGARDAGUR 24. FEBRÚAR 1996
MÖRGUNB LAÐIÐ
í HEIMSÓKN Á
AUGNLÆKNINGASTOFU
ÚLFARS ÞÓRÐARSONAR
BETUR
SJÁ AUBU
EIM AUBA
s *
I næstum mannsaldur hefur Ulfar
Þórðarson unnið að bættri sjón lands-
manna. Hann er enn að og við skoðun
komst hann að því að Sveini Guðjónssyni
er farin að daprast sjón á vinstra auga
ÚLFAR Þórðarson augnlæknir við sniásjána, sem er svo öflug að hægt er að greina hvert
einstakt, korn í blóðinu.
TANGASKJÓÐA sem Úlfar hefur átt í yfir þrjátíu ár og grípur stundum til enn í dag.
STJORNUSTRIÐ eða augnlækningar?
Köningsberg í Austur-Prússlandi
1934:
„Dvölin þar olli þáttaskilum í lífi
mínu. Stofnunin var og er ákaflega
virt og veltir jafnmiklu fé til styrktar
útlenskum námsmönnum í Þýska-
landi og fjárlög íslenska ríkisins
nema. Háskólinn sem ég var á hét
Albertus Universitet og þar var mjög
fullkomin augnlæknadeild á þeirra
tíma mælikvarða og frægur og virtur
augnlæknir, Birch-von Hirschfeld.
Ég kom mér svo vel við hann að ég
fékk að ganga þarna út og inn, á
skurðstofuna og rannsóknarstofurn-
ar, en það voru fáir i deildinni sem
fengu það og naut ég þess að vera
íslendingur. Þá tók ég þá ákvörðun
að verða augnlæknir.“
Uppistand þegar
Böbbels h.nm
Úlfar kom síðan heim og útskrifað-
ist úr læknadeild í janúar 1936, en hélt
að því loknu til Berlínar í framhalds-
nám í augnlækningum. Þetta var á
uppgangstímum nasista og hinn ungi
íslenski námsmaður komst ekki hjá
því að fylgjast með þeim atburðum
sem áttu sér stað i höfuðborg Þriðja
ríkisins. „Ég sá Hitler nokkrum sinn-
um og flesta helstu pótentáta nasista
á þessum árum. Göbbels kom eitt sinn
á augndeildina og þá varð mikið uppi-
stand. En ég fékk nú ekkert að eiga
við hann,“ segir Úlfar og hlær. „Mér
líkaði ágætléga í Berlín og fékk meira
að segja kaup, sem var sjaldgæft. Fé-
lagar mínir þýsku fengu ekkert kaup,
það var svo eftirsótt þetta pláss.“
Að loknu námi í Berlín fór Úlfar til
Kaupmannahafnar og var þar þangað
til Þjóðverjar hernámu Danmörku.
„Ég komst heim á 16 tonna báti,
Érekjunni, ásamt nokkrum félaga
minna. Gunnar Guðjónsson átti
hugmyndina að sjóferðinni, en við
fórum sjö saman. Ég var yfirbryti á
leiðinni," segir Úlfar og hlær. „Við
erum nú tveir eftir, Björgvin
Fredriksen, fyrrum borgarfulltrúi,
og ég, og höfum verið aldavinir síðan
þessi sjóferð vai- farin.“
Eftir heimkomuna opnaði Úlfar
TUTTUGU og eins árs flugnemi í Bretlandi.
AÐ LOKINNI raimsókn skrifar Úlfar upp á
styrkleika nýrra lesgleraugna.
hef móttöku í Kirkjuhvoli, á sama
tíma og áður.“
Úlfar er rúmlega áttræður þótt
ekki megi merkja það af útliti hans
eða fasi, enda fer hann einu sinni í
viku í badminton og les símaskrána
gleraugnalaus. „Ég hef alltaf farið vel
með augun. Svo tek ég lýsi, sem er
allra meina bót, ekki síst fyrir
augun.“
„Svo skemmtilega vill til að ég fór
fyrst til læknis í Lækjargötu 6, og það
var til Andrésar Fjeldsted augnlækn-
is,“ segir hann og lætur hugann reika
til bemskuáranna, en hann ólst upp á
Kleppi ásamt sjö systkinum, börnum
Þórðar Sveinssonar yfirjæknis þar og
Ellenar J. Kaaber. „Ég hef verið
þriggja eða fjögurra ára, en man það
eins og gerst hefði í gær. Ég fór á
hestakerru frá Kleppi og niður í
miðbæ og fannst ég vera mikill maður,
að svo mikið skyldi við mig haft, en ég
hafði fengið kolakorn í augað.“
Á námsstyrk í
Þýskalantti
Að loknu stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavik settist
Úlfar í læknadeild Háskóla Islands.
En eftir að hafa hlotið styrk frá
þýsku mennta- og vísindastofnun-
inni „Alexander von Humboldt
Stiftung", sem var fátítt að lækna-
nemar fengju, lá leið hans til
FYRSTA
„frystináls-
tækið“
sem kom
hingað til
lands og Úlf-
ar geymir
niðri í
kjallara.
LENNON-gleraugun tilbúin til notkunar.
ÞÚ ert eins og fælinn hestur,“
segir Úlfar augnlæknir þegar
ég hörfa ósjálfrátt undan
smásjánni, enda fannst mér hún
rekast í augasteininn. „Þetta er
ekkert sárt,“ ítrekar þann og bætir
við: „Það er ómögulegt fyrir mig að
elta þig um alla stofu með smásjána í
hendinni."
Hann les af tækjunum og svo
kemur niðurstaðan: „Hægra augað er
í lagi, en þú ert með skerta sjón á
vinstra auga og sjónskekkju að auki,
en hana hefurðu líklega haft frá
fæðingu. Vissir þú það?“
„Nei, ég hafði ekki hugmynd um
það.“
„Þú verður að fá þér lesgleraugu.
Hefurðu notað þau?“
„Bara þessi ódýru frá Hagkaup...“
„Það gengur ekki. Þú verður að fá
þér almennileg lesgleraugu, maður.
Ég mæli með hálfmána, eins og
Churchill notaði.“
í hestakerru niður
í miðbæ
Úlfar skoðaði mig á nýju
læknastofunni við Áifabakka 14 í
Mjódd, en þangað flutti hann nýverið
eftir að hafa verið í hálfa öld með
stofu í Lækjargötu 6B.
„Það var góður andi í því húsi og
þarna höfðu starfað augnlæknar,
hver fram af öðrum. Björn Ólafsson,
sem var fyrsti augnlæknir hér á
landi, svo, og Andrés Fjeldsted,
Kjartan Ólafsson og Bergsveinn
Ólafsson. Ég er viss um að þeir hafa
allir verið þarna með mér og ég vona
bara að þeir fylgi mér hingað
uppeftir, til okkar Olafar Kristínar
Ólafsdóttur, Arnar Sveinssonar og
Þorkels Sigurðssonar, sem eru vel
menntaðir augnlæknar og ég yngist
upp við að umgangast.
Hér er auðvitað allt nýlegt og ég
kann ágætlega við mig, en þetta eru
mikil viðbrigði. Það er svo sem
viðbúið að ekki sé langt eftir af
starfsævinni og því tilbreyting fyrir
mig að koma hingað eftir svo langan
tíma á sama stað. Ég hef þó ekki
alveg sagt skilið við miðbæinn því ég