Morgunblaðið - 24.02.1996, Blaðsíða 40

40 LAUGARDAGUR 24. FEBRÚAR 1996
MINNIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
TORFI
SIG URJÓNSSON
+ Torfi fæddist á
Kringlu I
Grímsnesi 14. mars
1906. Hann lést á
sjúkrahúsi Suður-
nesja 13. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar Torfa voru
Jódís Sigmunds-
dóttir, f. 24.6. 1867,
d. 20.12. 1961, og
Sigurjón Gíslason,
f. 5.7. 1866, d. 13.2.
1950. Systkini
Torfa voru: 1) Geir-
þrúður, f. 19.2.
1893. 2) Sigurgeir,
f. 22.6. 1894. 3) Sigrún, f. 7.11.
1896. 4) Björgvin, f. 7.2. 1898.
5) Torfi, f. 1901, d. 1902. 6)
Sigurbjörg, f. 12.8. 1903. 7)
Gísli, f. 5.9. 1909. 8) Ólafur, f.
1910. 9) Jónína, f. 20.11. 1911.
Þau eru nú öll Iátin. Torfi
kvæntist eftirlifandi eiginkonu
sinni Margréti Sæmundsdóttur
26. október 1935 og áttu þau
60 ára brúðkaupsafmæli 26.
október sl. Margrét er fædd 9.
júní 1914, fædd og uppalin í
Reykjavík, dóttir hjónanna
Guðrúnar Marsibil Jónsdóttur
og Sæmundar Þorsteinssonar
trésmiðs.
Torfi og Margrét eignuðust
14 börn, einn sonur þeirra lést
af slysförum fyrir rúmum 12
árum. Börn þeirra eru: 1) Guð-
rún, f. 6.5. 1936, búsett í
Reykjavík, gift Andrési Má Vil-
hjáimssyni. 2) Gíslína, f. 8.6.
1937, búsett á Blönduósi, gift
MIG LANGAR að minnast tengda-
föður míns í fáeinum orðum.
Hann byijaði ungur að vinna við
bústörf á Kringlu. A unglingsárum
fór hann á vetrarvertíðir, reri á
bátum frá Grindavík og var einig
á síðutogurumm en sinnti bústörf-
um_ á öðrum tímum ársins.
Árið 1932 kynntist hann Möggu,
en hún var ráðin í kaupavinnu á
Kringlu og var þar tvö sumur, þau
hrifust hvort af öðru og giftu sig
26. október árið 1935. Þau bjuggu
fyrst á Kringlu með foreldrum
Torfa. Þegar fjögur böm voru fædd
fluttu þau sig suður með sjó, keyptu
Miðbús í Garði og fluttu þangað í
júlí 1940. Þar hófu þau sinn bú-
skap, byijuðu smátt og Torfi vann
^ymis önnur störf með búskapnum
en bömunum fjölgaði ört, og grip-
unum í fjósinu líka svo þetta var
orðið mikið starf. Snemma byijuðu
bömin að hjálpa til við heimilisstörf-
in og bústörfin og hafa þau fengið
góðan lærdóm við vinnu og búa
alltaf að því, því þau eru öll þræl-
dugleg. Það má segja að máltækið
„þröngt mega sáttir sitja“ passi vel
við þennan systkinahóp. Því þau
voru orðin 13 börnin þegar farið
var að stækka húsið sem lítið var,
og trúir maður því varla að allur
þessi hópur hafi komist fyrir í hús-
inu áður en byggt var við. Svo
fæddist eitt barn eftir það, og
Magga segir að þetta hafi ekki ver-
ið svo erfitt með uppeldið á barna-
hópnum, þau hjónin vom ávallt
mjög samstillt.
Ég tengdist fjölskyldunni fyrir
27 ámm, þá kynntist ég Möggu og
Torfa, þessum indælishjónum, sem
hafa reynst mér og minni fjölskyldu
mjög vel. Torfi var alltaf svo léttur
og kátur, hann var mjög spaugsam-
ur og stríðinn og alltaf syngjandi.
Hann var mjög barngóður og öll
börn hændust að honum. Ef maður
kíkti í Miðhús að kvöldi þá lá hann
oft í rúminu sem var í herbergi við
ííliðina á eldhúsinu, orðinn þreyttur
eftir erfiðan vinnudag, þá sló hann
oft á létta strengi, sagði margar
sögur frá fyrri tíð og var mjög fróð-
ur, og gaman að tala við hann.
Torfi hætti með kúabúið fyrir u.þ.b.
17 ámm þá tók léttara starf við,
hann hafði gaman af hestum og
var mikið fyrir útreiðartúra á með-
an heilsan leyfði, en fæturnir vom
Ágústi F. Friðgeirs-
syni. 3) Þórunn, f.
19.9. 1938, búsett í
Keflavík, gift Elíasi
Nikolaisyni. 4) Sæ-
mundur, f. 4.1.
1940, búsettur í
Garði, kvæntur
Kristbjörgu Halls-
dóttur. 5) Þor-
steinn, f. 3.5. 1941,
búsettur í Garði,
kvæntur Jennýju
Aðalsteinsdóttur. 6)
Geirdís, f. 16. júní
1942, búsett í Garði,
gift Guðlaugi Jó-
hannssyni. 7) Ólafur, f. 7.10.
1943, d. 22.10. 1983. 8) Sigur-
jón, f. 20.9. 1944, búsettur í
Njarðvík, kvæntur Ágústu Guð-
mundsdóttur. 9) Sigurgeir, f.
20.3. 1946, búsettur í Garði,
kvæntur Maríu G. Guðfinns-
dóttur. 10) Torfhildur Margrét,
f. 15.1. 1948, býr á sambýli í
Garðabæ. 11) Jón Gunnar, f.
29.6. 1949, búsettur í Garði,
kvæntur Hrönn Edvinsdóttur.
12) Rafn, f. 29.9. 1950, búsettur
í Garði, kvæntur Auði Guð-
mundsdóttur. 13) Svandís, f.
29.9. 1951, búsett á Blönduósi,
gift Braga Árnasyni. 14) Magn-
ús, f. 12.11. 1952, búsettur í
Garði, kvæntur Jósefínu Arin-
bjarnardóttur. Barnabörn og
barnabarnabörn þeirra eru um
70 talsins.
Útför Torfa verður gerð frá
Útskálakirkju í Garði í dag, og
hefst athöfnin klukkan 14.
smátt og smátt að gefa sig. Hann
var með nokkuð af sauðfé líka, og
hænsni í smátíma. Fyrir rúmum
þremur ámm veiktist Torfi mikið
og var þá fluttur á sjúkrahúsið í
Keflavík og var hann þar til dauða-
dags. Þótt Torfa liði oft illa, var
hann alltaf kátur og kvartaði aldrei
og ávallt stutt í stríðnisglottið og
veit ég að hann hefur haft gaman
af því að grínast við hjúkranarfólk-
ið, sem var honum allt mjög gott,
og vel var hugsað um hann á sjúkra-
húsinu. Torfi átti mjög góða konu,
og vom þau ávallt mjög hamingju-
söm.
Elsku Magga og aðrir aðstand-
endur, mínar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi minningin um Torfa
lifa.
Ágústa Guðmundsdóttir.
Fyrstu ár ævi minnar bjó ég með
mömmu og Gísla bróður hjá ömmu
og afa í Miðhúsum. Ég hef alltaf
verið mikil ömmu- og afastelpa og
þá kannski sérstaklega afastelpa.
Það var svo margt sem ég brall-
aði með honum afa og alltaf mátti
hann vera að því að hlusta á mann
og sinna. Þær vom ekki svo fáar
ferðirnar sem við afi fómm á trakt-
ornum hans, þessi traktor var mjög
sérstakur _á sinn hátt í augum lítill-
ar stelpu. í honum fékk ég að heyra
ýmsar sögur hvort heldur það vom
fræðisögur eða ævintýri. I traktorn-
um borðuðum við afi alltaf saman
hvalinn okkar og alltaf var þar glatt
á hjalla. í augum smá stelpu var
hjónarúm ömmu og afa ofboðslega
stórt og þar var líka alltaf gott að
kúra. Það var komin hola í mitt
rúmið eftir mikla notkun, því öllum
fannst jú gott að kúra hjá ömmu
og afa, en þetta var holan mín,-
Eftir að ég flutti norður var allt-
af farið annað slagið suður í heim-
sókn. Það var alltaf erfitt man ég
að bíða eftir að komast suður til
ömmu og afa eftir að mamma hafði
sagt að við værum á leið suður.
Alltaf beið afi úti við glugga með
bros á vör þegar við runnum í hlað-
ið og amma kom á móti okkur í
dyragættina með sitt fallega bros
og hlýjan faðm.
Það var alltaf stutt í grínið hjá
afa og það leið varla sá dagur að
hann skyti ekki einhveiju á hana
gömlu sína, hana ömmu, sem hló
alltaf við. Hann gat alltaf fengið
mann til að hlæja og alltaf var jafn
gaman að hlusta á hann tala við
sjálfan sig.
Það var eitthvað við hann afa
sem gerði hann mér svo kæran.
Hann var svo blíður en samt ákveð-
inn, það var alltaf hægt að leita til
hans, alveg sama á hveiju gekk.
Eftir að ég kom suður í framhalds-
skóla átti ég stundum erfíðar stund-
ir og voru þar ýmsar ástæður að
baki. Þegar mér leið þannig ók ég
bara suður eftir til ömmu og afa
þar sem alltaf var tekið á móti
manni með blíðlegum faðmlögum
og maður gat rætt málin og þá leið
manni alltaf strax betur.
Afa fannst alltaf mjög gaman
að ferðast um sveitir landsins. Ein-
hvetju sinni fórum við tvö í bíltúr
á Lödunni minni. Við keyrðum um
öll Suðurnesin þar sem afi þekkti
hvern krók og kima. Hann sagði
mér sögur og nöfn á ýmsum bæjum
sem komnir vom í eyði þar sem við
keyrðum hjá. Hann hafði svo gaman
af þessari ferð og ég ekki síður.
I dag er hann afi minn borinn
til grafar, núna hefur hann fengið
hvíldina sína langþráðu. Hann var
orðinn gamall maður, hefði orðið
níræður í næsta mánuði.
Elsku afi minn, það er mér ósköp
erfitt að kveðja þig, en svona er
gangur lífsins og ég veit að þú
munt fylgja mér héðan í frá eins
og hingað til. Elsku afi minn, ég
vil að lokum þakka þér fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman.
Megi Guð vera með þér.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Minningin um þig mun lifa að
eilífu.
Þín,
Una Marsibil.
í dag kveðjum við þig, elsku afi
í Miðhúsum. Þín verður sárt saknað
af okkur öllum. Þú varst alveg ein-
stakur afi, alltaf svo kátur og
skemmtilegur. Við munum minnast
þinnar einstöku kímnigáfu með
brosandi andlit.
Það var alltaf gaman að koma
niður i Miðhús og tala við þig því
þú sýndir okkur börnunum svo mik-
inn áhuga og hlustaðir vel á það
sem við höfðum að segja. Ekki var
síður gaman að hlusta á sögurnar
þínar sem leiftruðu af þinni
skemmtilegu kímnigáfu.
Við munum þegar við fengum
okkar fyrstu hesta, þá varst þú
okkar stoð og stytta bæði hvað
varðar ráðleggingar og áhuga.
Við eigum svo margar góðar
minningar um þig, elsku afi, og það
em þær sem eru okkur dýrmætast-
ar nú þegar þú ert farinn. Við þökk-
um þér fyrir allt sem þú hefur gef-
ið okkur og geymum það ásamt
minningunni um þig í hjarta okkar.
Ellý, Sigrún
og Guðmundur Torfi.
Elsku afi.
Nú ert þú búinn að kveðja þenn-
an heim, tæplega níræður að aldri.
Ég hafði talið mig viðbúna þess-
ari stundu en þegar á reynir virðist
sem ekki sé hægt að undirbúa sig
fullkomlega og ríkir’ djúpur söknuð-
ur í hjarta mínu. Ég veit þó að nú
líður þér vel og mun sú vitneskja
með tímanum græða þessi sár. All-
ir þurfa víst að lokum að kveðja
þennan heim, en eitt er víst að afi
hefur sinnt sínu hlutverki vel hér á
meðal okkar. Það er ekki auðvelt
að koma 14 börnum til manns, en
með dugnaði ömmu og afá tókst
það með sóma.
„Þegar maður hefur tæmt sig
af öllu, mun friðurinn mikli koma
yfir hann. Allir hlutir koma fram í
tilvistina og menn sjá þá hverfa
aftur. Eftir blóma ævinnar fer hvað
eina aftur til upphafsins. Að hverfa
aftur til upphafsins er friðurinn: það
er að hafa náð takmarki tilvistar
sinnar.“ (Lao-Tse.)
Ég var að úskýra fyrir Ásdísi
Björk dóttur minni að langafi sem
við heimsóttum á spítalann væri
dáinn og væri nú hjá englunum í
himnaríki. Ég er ekki viss um að
hún hafi skilið þetta fullkomlega,
en hvernig á þriggja ára barn að
skilja að það skuli vera til annað
tilvemstig hinum megin.
Núna þegar ég skrifa þessar lin-
ur hellast minningarnar yfir mig,
og innra með mér raula ég vísuna
„Afi minn fór á honum Rauð“. í
huga mínum sem barn var það allt-
af afi í Miðhúsum sem reið þessum
rauða hesti.
Afi var ákaflega góður maður
með gott skopskyn. Ég sé hann
fyrir mér þegar hann var að stríða
okkur krökkunum, og nóg var af
þeim í þessari stóru fjölskyldu, með
því að pota í okkur með stafnum
sínum. Því fylgdi iðulega stórt og
myndarlegt bros. Ekki var leiðin-
legra að fá að prófa stafínn hans
og arka með hann í hringi um eld-
húsið og svefnherbergið svo að það
marraði í gömlu trégólfinu.
Ég á ótal góðar minningar um
afa sem ég ætla ekki að telja upp
hér heldur geyma í hjarta mínu.
Elsku amma, ég votta þér mína
dýpstu samúð. Guð blessi þig og
styrki.
Anna Maria.
ÞÓRHILDUR
* *
JONSDOTTIR
+ Þórhildur Jóns-
dóttir fæddist í
Norðurhjáleigu í
V-Skaftafellssýslu
22. desember 1918.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
14. febrúar síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Hjallakirkju í
Kópavogi 23. febr-
úar.
ÉG MAN hvað það
kom mér á óvart, þeg-
ar ég var lítil, þegar
ég hitti ömmur annarra krakka.
Sumar voru grannar og skvísuleg-
ar, aðrar ósköp veiklulegar. Ekki
það að mínar ömmur hafi verið
einhveijar skessur en þær voru
sterkar yst sem innst og gátu allt.
Miklar, íslenskar ættmæður með
sístarfandi búkonuhandleggi. Hilda
amma, þú varst fyrirmynd allra
amma. Kökuboxin voru ekki bara
fyllt fyrir jólin heldur var alltaf
hægt að lauma að manni kleinum,
ástarpungum eða öðru álíka góð-
gæti. Alltaf saumandi og pijónandi
en gafst þér alltaf tíma fyrir litlar
stelpur og dúkkurnar þeirra. Ég
bjó hjá ykkur afa um tíma ásamt
fjölskyldu minni. Oft gistum við
systurnar á milli ykkar og fengum
morgunkaffið í rúmið með afa svo
alltaf var mylsna á lakinu en það
gerði ekkert til. Þú söngst fyrir
okkur sálmana þína áður en við
fórum að sofa og kenndir okkur
bænir. Næst þegar við gistum at-
hugaðir þú hversu mikið við mund-
um af þeim.
Þegar við vorum flutt í okkar
eigið húsnæði komuð þið til okkar
í heimsóknir og þá var alltaf for-
vitnilegt að vita hvað svarta veskið
hennar ömmu hafði að geyma. Við
urðum aldrei fyrir vonbrigðum. Á
sumrin vorum við svo
hjá ykkur í símaskúr-
unum. Þar var alltaf
mikið annríki, alltaf
verið að elda mat,
baka, smyija og koma
körlunum út á línu vel
nestuðum. Þegar þeir
voru farnir áttum við
okkar rólegu stundir
saman. Þá sátum við
oft inni í herberginu á
eldhússkúrnum og
dunduðum okkur.
Gamla, rauða og gula
útvarpið malaði á
skrifborðinu, sagði
sögur eða veðurfréttir. Stundum
dánarfregnir. Þú pijónaðir lopa-
peysur og annað og mig langaði
að gera eins. Það var þar sem þú
kenndir mér að pijóna, einhvers
staðar úti á landi, ég vissi ekkert
endilega hvar á landinu við vorum
stödd í það og það skiptið. En allt-
af á fallegum stað við niðandi á.
Mér fannst pijónaskapurinn ganga
heldur hægt fyrir sig, sama hvað
ég hamaðist við verkið. Dúkkutref-
illinn ætlaði aldrei að verða nógu
langur. Það hvarflaði að mér að
þú værir að gera at í mér. En á
endanum hafðist það þó og mikið
var ég ánægð með mig. Ég man
ennþá hvernig hann leit út, rauðiir
með hvítum röndum og kögri. Ég
fór með þér í gönguferðir í náttúr-
unni og tíndi með þér jurtir. Svo
horfði ég á þig lita útsaumsgarnið
þitt í stórum potti. Við vorum báð-
ar jafnspenntar að sjá hvernig til
lukkaðist. Þið afi hjálpuðust að við
að baka flatkökur á gasi úti á pall-
inum og ég fékk að pikka kökurn-
ar. Eins var það mitt hlutverk að
snúa kleinunum þegar þær voru
bakaðar.
Þetta eru allt ómetanlegar perlur
í minningasafnið mitt. Ekki eru
allir jafnheppnir og ég að fá að
vera svona mikið með ömmu sinni
og afa, fylgjast með og læra af
þeim í raun ómeðvitað. Slík þekking
fæst ekki úr bókum.
Nú kveð ég þig, elsku hjartans
amma mín, ég á alltaf eftir að
hugsa til þín og segja börnunum
mínum frá þér. Guð geymi þi'g og
gefi afa styrk og þrek til að takast
á við þessa stóru sorg.
Þórhildur Þórisdóttir.
Móðursystir okkar, Þórhildur
Jónsdóttir, var umvafin ástúð og
umhyggju eiginmanns og barna til
hinstu stundar. í huga okkar koma
fram margar minningar um hjarta-
hlýju og góðvild Hildu frænku.
Þegar við vorum stelpur fór fjöl-
skyldan stundum til Reykjavíkur á
sumrin. Okkur systrunum fannst
Hilda og Kjartan búa í stóru húsi,
á fjórðu hæð í blokk í Álfheimunum
og úr gluggunum þar fannst okkur
Reykjavík risastór. Alltaf vorum
við velkomin hvort sem stoppað var
stutt eða fengið að gista um lengri
eða skemmri tíma. Þá var Hilda
ekki lengi að töfra fram á borðið
hinar bestu krásir svo sem kleinur,
hnoðar tertur og sínar frábæru
pönnukökur. Hildu féll aldrei verk
úr hendi hvort sem það var við
heimilisstörf, hannyrðir eða garð-
yrkju.
I janúar 1973, þegar eldgosið
braut út á Heimaey og við urðum
húsnæðislaus, buðu þau okkur að
búa hjá sér í Fögrubrekkunni. Við
bjuggum hjá þeim í tæpa fimm
mánuði og var það ómetanleg hjálp
á þessum erfiðu tímum.
Á námsárum okkar í Reykjavík
áttum við alltaf öruggt skjól í Fög-
rubrekkunni og Hilda og Kjartan
alltaf reiðubúin að aðstoða okkur
ef þurfti.
Élsku Hilda, við kveðjum þig
með virðingu og þakklæti fyrir vin-
áttu þína og velvild í okkar garð.
Kæri Kjartan og fjölskylda þín
öll, við systurnar og móðir okkar
vottum ykkur einlæga samúð.
Þórunn og Sigríður
Ragnarsdætur.