Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1849, Qupperneq 77

77
afl og kraptur væru fyrir alvöru tekin aö vaxa og
magnast, lilytu Jieir með öllu frá að liverfa.
Eg vil nú ei að þessu sinni fara fleirum oröum
um efni þetta, og hefi eg að eins drepið mjög stutt-
lega á það, því eg hekl, hvort eð er, að einginn gefi
þvígaum, eins og flestu því í fyrstu, sem einstakir
menn koma upp með; og ætla eg nú þessunæst að
minnast á alþingi og sumar hverjar athafnir þess.
Margvíslega hefir veriö rædt um alþíngi, en öll-
um hefir komið ásamt um það, að af því muni leiða
heillavænleg not fyrir aldna og óborna, en það veit
eg fyrii' víst, að ýmsir eru dómar manna og álit um
það, liversu þingmönnum liafa farizt orðræður á þeim
tveimur þíngum, sem afstaðin eru. jþykir mörguin,
að ílestir bændur og valdalausir menn, að meötöhl-
um einum andlegrar stettar þingmanni, hafi mælt
þar einna einarðlegast og- undir eins hagkvæmast
landi og lýð; það er heldur eingin furða, þó svo se,
því alt annað er að vera lagamaöur og guðfræðíngur,
en að vita gjör, hvað hverju héraðinu og sveitinni
er hagkvæinast, því eins og þinginu ei mundi vel
lienta, að vera að öllu án þessara manna, eins væri
það miður skipað, sætu þeir það eingaungu, að eg
nú ei tali um ýmislegt, sem gæti glapið hugskots-
sjónir þeirra og álit, jafnvel á móti vilja þeirra. Opt
og tíðum eru þeir þar í nánu sambandi hverr við
annan meira og minna; sum umtalsefnin eiga skylt
við embætti þeirra, sumt hvað hafa þeir áður hugs-
að og eiga óhægt með að rýma burt úr huga sér á-
liti því, er þeir hafa fest á hlutunum; nokkrir halda
og, að við geti borið, að einstaka emhættismenn sé
svo gjörðir, að þeir leggi mestan hug á embætti sín
og athafnir, og þegar þar frá dragi, miði þeir flest
við vilja konúngs og reglur stjórnarinnar eingaungu,
og þessu fari ekki aptur, ef upphefðin vex og met-